به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود

1740عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر حسن چون حسن شیرین ننمود
در گنج کسی چو گنج پرویز نبود
در زور کسی بکوهکن هم نفزود
حسن و زر و زور را وفا نیست چه سود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 2شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 3شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 4شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 5شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 6شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 7شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 8شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 9شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 10شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 11شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 12شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 13شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 14شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 15شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 16شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 17شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 18شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 19شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 20شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟21شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...22شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 23شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 24شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 25شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 26شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 27شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 28شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 29شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 30شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 31شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 32شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 33شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 34شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 35شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 36شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 37شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 38شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 39شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 40شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 41شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 42شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 43شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 44شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 45شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 46شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 47شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 48شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 49شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 50شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 51شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 52شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 53شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 54شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 55شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 56شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 57شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 58شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 59شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 60شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 61شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 62شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 63شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 64شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 65شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 66شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 67شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 68شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 69شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 70شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 71شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 72شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 73شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 74شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 75شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 76شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 77شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 78شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 79شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 80شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 81شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 82شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 83شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 84شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 85شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 86شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 87شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 88شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 89شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 90شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 91شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 92شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 93شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 94شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 95شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 96شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 97شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 98شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 99شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 100شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 101شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 102شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 103شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 104شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 105شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 106شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 107شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 108شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 109شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 110شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 111شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 112شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 113شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 114شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 115شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 116شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 117شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 118شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 119شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 120شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 121شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 122شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 123شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 124شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 125شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 126شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 127شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 128شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 129شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 130شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 131شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 132شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 133شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 134شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 135شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 136شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 137شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 138شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 139شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 140شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 141شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 142شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 143شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 144شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 145شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 146شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 147شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 148شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 149شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 150شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 151شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 152شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 153شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 154شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 155شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 156شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 157شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 158شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 159شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 160شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 161شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 162شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 163شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 164شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 165شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 166شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 167شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 168شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 169شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 170شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 171شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 172شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 173شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 174شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 175شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 176شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 177شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 178شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 179شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 180شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 181شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 182شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 183شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 184شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 185شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 186شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 187شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 188شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 189شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 190شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 191شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 192شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 193شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 194شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 195شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 196شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 197شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 198شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 199شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 200شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 201شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 202شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 203شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 204شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 205شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 206شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 207شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 208شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 209شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 210شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 211شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 212شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 213شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 214شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 215شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 216شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 217شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 218شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 219شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 220شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 221شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 222شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 223شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 224شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 225شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 226شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 227شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 228شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 229شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 230شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 231شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 232شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 233شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 234شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 235شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 236شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 237شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 238شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 239شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 240شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 241شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 242شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 243شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 244شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 245شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 246شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 247شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 248شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 249شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 250شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 251شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟252شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 253شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 254شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 255شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 256شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 257شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 258شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 259شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 260شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 261شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 262شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 263شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 264شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 265شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟266شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 267شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 268شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 269شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 270شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 271شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 272شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 273شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 274شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 275شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 276شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟277شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 278شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 279شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 280شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 281شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 282شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 283شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 284شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 285شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 286شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 287شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 288شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 289شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 290شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 291شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 292شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 293شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 294شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 295شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 296شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 297شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 298شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 299شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 300شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 301شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 302شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 303شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 304شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 305شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 306شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 307شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 308شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 309شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 310شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 311شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 312شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 313شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 314شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 315شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 316شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 317شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 318شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 319شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 320شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 321شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 322شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 323شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 324شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 325شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 326شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 327شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 328شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 329شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 330شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 331شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 332شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 333شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 334شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 335شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 336شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 337شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 338شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 339شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 340شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 341شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 342شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 343شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 344شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 345شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 346شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 347شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 348شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 349شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 350شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 351شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 352شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 353شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 354شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 355شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 356شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 357شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 358شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 359شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 360شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 361شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 362شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 363شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 364شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 365شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 366شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 367شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 368شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 369شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 370شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 371شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 372شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 373شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 374شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 375شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 376شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 377شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 378شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 379شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 380شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 381شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 382شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 383شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 384شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 385شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 386شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 387شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 388شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 389شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 390شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 391شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 392شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 393شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 394شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 395شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 396شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 397شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 398شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 399شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 400شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 401شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 402شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 403شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ