به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد

2260عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا دست بود در وفا خواهم زد
تا پاست قدم درین بلا خواهم زد
من غرقه بحر عشقم و در تن من
تا یک نفس است دست و پا خواهم زد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 2شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 3شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 4شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 5شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 6شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 7شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 8شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 9شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 10شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 11شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 12شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 13شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 14شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 15شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 16شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 17شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 18شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟19شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...20شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 21شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 22شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 23شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 24شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 25شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 26شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 27شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 28شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 29شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 30شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 31شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 32شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 33شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 34شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 35شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 36شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 37شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 38شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 39شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 40شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 41شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 42شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 43شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 44شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 45شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 46شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 47شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 48شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 49شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 50شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 51شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 52شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 53شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 54شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 55شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 56شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 57شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 58شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 59شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 60شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 61شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 62شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 63شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 64شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 65شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 66شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 67شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 68شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 69شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 70شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 71شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 72شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 73شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 74شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 75شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 76شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 77شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 78شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 79شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 80شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 81شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 82شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 83شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 84شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 85شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 86شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 87شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 88شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 89شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 90شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 91شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 92شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 93شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 94شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 95شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 96شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 97شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 98شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 99شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 100شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 101شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 102شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 103شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 104شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 105شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 106شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 107شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 108شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 109شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 110شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 111شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 112شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 113شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 114شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 115شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 116شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 117شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 118شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 119شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 120شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 121شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 122شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 123شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 124شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 125شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 126شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 127شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 128شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 129شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 130شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 131شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 132شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 133شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 134شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 135شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 136شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 137شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 138شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 139شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 140شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 141شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 142شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 143شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 144شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 145شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 146شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 147شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 148شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 149شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 150شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 151شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 152شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 153شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 154شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 155شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 156شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 157شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 158شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 159شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 160شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 161شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 162شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 163شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 164شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 165شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 166شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 167شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 168شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 169شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 170شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 171شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 172شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 173شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 174شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 175شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 176شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 177شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 178شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 179شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 180شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 181شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 182شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 183شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 184شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 185شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 186شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 187شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 188شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 189شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 190شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 191شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 192شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 193شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 194شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 195شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 196شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 197شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 198شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 199شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 200شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 201شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 202شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 203شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 204شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 205شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 206شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 207شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 208شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 209شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 210شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 211شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 212شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 213شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 214شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 215شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 216شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 217شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 218شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 219شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 220شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 221شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 222شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 223شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 224شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 225شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 226شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 227شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 228شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 229شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 230شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 231شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 232شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 233شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 234شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 235شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 236شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 237شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 238شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 239شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 240شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 241شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 242شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 243شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 244شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 245شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 246شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 247شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 248شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 249شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟250شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 251شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 252شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 253شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 254شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 255شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 256شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 257شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 258شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 259شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 260شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 261شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 262شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 263شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟264شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 265شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 266شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 267شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 268شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 269شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 270شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 271شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 272شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 273شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 274شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟275شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 276شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 277شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 278شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 279شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 280شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 281شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 282شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 283شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 284شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 285شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 286شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 287شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 288شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 289شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 290شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 291شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 292شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 293شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 294شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 295شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 296شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 297شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 298شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 299شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 300شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 301شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 302شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 303شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 304شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 305شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 306شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 307شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 308شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 309شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 310شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 311شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 312شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 313شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 314شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 315شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 316شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 317شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 318شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 319شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 320شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 321شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 322شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 323شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 324شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 325شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 326شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 327شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 328شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 329شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 330شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 331شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 332شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 333شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 334شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 335شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 336شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 337شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 338شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 339شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 340شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 341شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 342شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 343شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 344شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 345شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 346شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 347شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 348شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 349شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 350شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 351شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 352شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 353شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 354شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 355شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 356شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 357شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 358شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 359شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 360شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 361شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 362شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 363شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 364شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 365شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 366شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 367شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 368شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 369شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 370شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 371شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 372شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 373شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 374شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 375شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 376شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 377شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 378شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 379شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 380شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 381شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 382شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 383شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 384شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 385شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 386شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 387شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 388شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 389شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 390شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 391شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 392شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 393شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 394شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 395شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 396شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 397شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 398شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 399شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 400شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 401شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ