به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد
یکبار چنانکه خاطرم خواست نشد
چون کج صفتست با کجان راست شود
با راست کج است زان بمار است نشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 2شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 3شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 4شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 5شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 6شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 7شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 8شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 9شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 10شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 11شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 12شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 13شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 14شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 15شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 16شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 17شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 18شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 19شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 20شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 21شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 22شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 23شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 24شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 25شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 26شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 27شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 28شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 29شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 30شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 31شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 32شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 33شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 34شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 35شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 36شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 37شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 38شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 39شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 40شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 41شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 42شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 43شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 44شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 45شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 46شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 47شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 48شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 49شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 50شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 51شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 52شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 53شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 54شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟55شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...56شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 57شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 58شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 59شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 60شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 61شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 62شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 63شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 64شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 65شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 66شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 67شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 68شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 69شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 70شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 71شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 72شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 73شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 74شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 75شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 76شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 77شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 78شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 79شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 80شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 81شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 82شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 83شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 84شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 85شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 86شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 87شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 88شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 89شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 90شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 91شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 92شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 93شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 94شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 95شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 96شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 97شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 98شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 99شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 100شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 101شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 102شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 103شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 104شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 105شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 106شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 107شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 108شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 109شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 110شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 111شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 112شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 113شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 114شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 115شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 116شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 117شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 118شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 119شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 120شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 121شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 122شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 123شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 124شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 125شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 126شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 127شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 128شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 129شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 130شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 131شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 132شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 133شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 134شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 135شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 136شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 137شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 138شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 139شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 140شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 141شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 142شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 143شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 144شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 145شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 146شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 147شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 148شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 149شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 150شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 151شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 152شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 153شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 154شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 155شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 156شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 157شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 158شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 159شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 160شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 161شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 162شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 163شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 164شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 165شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 166شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 167شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 168شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 169شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 170شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 171شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 172شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 173شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 174شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 175شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 176شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 177شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 178شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 179شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 180شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 181شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 182شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 183شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 184شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 185شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 186شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 187شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 188شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 189شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 190شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 191شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 192شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 193شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 194شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 195شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 196شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 197شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 198شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 199شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 200شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 201شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 202شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 203شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 204شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 205شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 206شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 207شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 208شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 209شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 210شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 211شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 212شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 213شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 214شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 215شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 216شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 217شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 218شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 219شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 220شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 221شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 222شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 223شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 224شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 225شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 226شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 227شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 228شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 229شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 230شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 231شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 232شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 233شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 234شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 235شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 236شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 237شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 238شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 239شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 240شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 241شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 242شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 243شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 244شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 245شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 246شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 247شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 248شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 249شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 250شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 251شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 252شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 253شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 254شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 255شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 256شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 257شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 258شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 259شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 260شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 261شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 262شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 263شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 264شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 265شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 266شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 267شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 268شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 269شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 270شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 271شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 272شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 273شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 274شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 275شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 276شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 277شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 278شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 279شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 280شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 281شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 282شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 283شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 284شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 285شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟286شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 287شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 288شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 289شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 290شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 291شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 292شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 293شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 294شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 295شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 296شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 297شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 298شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 299شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟300شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 301شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 302شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 303شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 304شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 305شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 306شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 307شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 308شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 309شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 310شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟311شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 312شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 313شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 314شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 315شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 316شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 317شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 318شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 319شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 320شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 321شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 322شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 323شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 324شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 325شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 326شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 327شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 328شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 329شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 330شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 331شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 332شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 333شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 334شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 335شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 336شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 337شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 338شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 339شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 340شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 341شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 342شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 343شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 344شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 345شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 346شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 347شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 348شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 349شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 350شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 351شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 352شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 353شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 354شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 355شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 356شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 357شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 358شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 359شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 360شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 361شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 362شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 363شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 364شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 365شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 366شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 367شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 368شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 369شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 370شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 371شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 372شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 373شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 374شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 375شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 376شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 377شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 378شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 379شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 380شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 381شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 382شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 383شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 384شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 385شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 386شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 387شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 388شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 389شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 390شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 391شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 392شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 393شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 394شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 395شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 396شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 397شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 398شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 399شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 400شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 401شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 402شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 403شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 404شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 405شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 406شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 407شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 408شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 409شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 410شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 411شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 412شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 413شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 414شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 415شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 416شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 417شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 418شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 419شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 420شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 421شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 422شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 423شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 424شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 425شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 426شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 427شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 428شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 429شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 430شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 431شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 432شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 433شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 434شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 435شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 436شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 437شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ