به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود

2270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود
رنجیده مشو ز دامن خون آلود
هر کس که بخون در افکند بیگنهی
بر دامن او ترشحی خواهد بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 2شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 3شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 4شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 5شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 6شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 7شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 8شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 9شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 10شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 11شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 12شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 13شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 14شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 15شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 16شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 17شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 18شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 19شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 20شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 21شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 22شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 23شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 24شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 25شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 26شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 27شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 28شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 29شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 30شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 31شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 32شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 33شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 34شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟35شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...36شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 37شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 38شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 39شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 40شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 41شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 42شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 43شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 44شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 45شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 46شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 47شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 48شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 49شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 50شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 51شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 52شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 53شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 54شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 55شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 56شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 57شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 58شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 59شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 60شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 61شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 62شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 63شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 64شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 65شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 66شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 67شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 68شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 69شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 70شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 71شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 72شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 73شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 74شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 75شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 76شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 77شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 78شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 79شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 80شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 81شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 82شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 83شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 84شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 85شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 86شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 87شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 88شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 89شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 90شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 91شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 92شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 93شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 94شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 95شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 96شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 97شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 98شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 99شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 100شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 101شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 102شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 103شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 104شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 105شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 106شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 107شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 108شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 109شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 110شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 111شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 112شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 113شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 114شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 115شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 116شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 117شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 118شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 119شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 120شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 121شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 122شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 123شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 124شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 125شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 126شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 127شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 128شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 129شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 130شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 131شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 132شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 133شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 134شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 135شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 136شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 137شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 138شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 139شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 140شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 141شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 142شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 143شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 144شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 145شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 146شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 147شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 148شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 149شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 150شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 151شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 152شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 153شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 154شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 155شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 156شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 157شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 158شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 159شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 160شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 161شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 162شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 163شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 164شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 165شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 166شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 167شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 168شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 169شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 170شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 171شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 172شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 173شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 174شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 175شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 176شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 177شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 178شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 179شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 180شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 181شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 182شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 183شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 184شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 185شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 186شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 187شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 188شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 189شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 190شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 191شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 192شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 193شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 194شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 195شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 196شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 197شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 198شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 199شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 200شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 201شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 202شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 203شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 204شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 205شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 206شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 207شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 208شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 209شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 210شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 211شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 212شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 213شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 214شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 215شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 216شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 217شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 218شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 219شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 220شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 221شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 222شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 223شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 224شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 225شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 226شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 227شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 228شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 229شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 230شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 231شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 232شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 233شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 234شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 235شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 236شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 237شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 238شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 239شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 240شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 241شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 242شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 243شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 244شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 245شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 246شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 247شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 248شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 249شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 250شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 251شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 252شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 253شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 254شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 255شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 256شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 257شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 258شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 259شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 260شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 261شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 262شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 263شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 264شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 265شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟266شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 267شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 268شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 269شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 270شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 271شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 272شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 273شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 274شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 275شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 276شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 277شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 278شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 279شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟280شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 281شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 282شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 283شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 284شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 285شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 286شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 287شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 288شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 289شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 290شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟291شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 292شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 293شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 294شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 295شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 296شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 297شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 298شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 299شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 300شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 301شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 302شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 303شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 304شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 305شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 306شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 307شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 308شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 309شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 310شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 311شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 312شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 313شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 314شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 315شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 316شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 317شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 318شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 319شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 320شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 321شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 322شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 323شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 324شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 325شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 326شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 327شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 328شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 329شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 330شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 331شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 332شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 333شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 334شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 335شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 336شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 337شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 338شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 339شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 340شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 341شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 342شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 343شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 344شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 345شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 346شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 347شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 348شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 349شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 350شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 351شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 352شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 353شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 354شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 355شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 356شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 357شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 358شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 359شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 360شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 361شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 362شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 363شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 364شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 365شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 366شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 367شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 368شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 369شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 370شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 371شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 372شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 373شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 374شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 375شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 376شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 377شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 378شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 379شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 380شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 381شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 382شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 383شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 384شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 385شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 386شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 387شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 388شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 389شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 390شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 391شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 392شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 393شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 394شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 395شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 396شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 397شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 398شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 399شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 400شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 401شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 402شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 403شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 404شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 405شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 406شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 407شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 408شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 409شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 410شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 411شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 412شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 413شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 414شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 415شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 416شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 417شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ