به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد

2310عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد
چون لاله بداغ او دلم خوش باشد
آتش بدلم در افتد از یاد لبش
بر تشنه حدیث آب آتش باشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 2شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 3شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 4شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 5شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 6شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 7شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 8شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 9شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 10شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 11شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 12شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 13شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 14شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 15شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 16شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 17شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 18شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 19شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 20شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 21شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 22شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 23شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 24شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 25شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 26شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 27شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 28شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 29شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 30شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 31شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 32شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 33شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟34شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...35شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 36شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 37شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 38شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 39شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 40شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 41شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 42شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 43شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 44شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 45شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 46شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 47شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 48شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 49شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 50شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 51شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 52شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 53شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 54شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 55شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 56شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 57شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 58شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 59شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 60شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 61شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 62شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 63شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 64شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 65شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 66شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 67شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 68شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 69شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 70شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 71شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 72شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 73شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 74شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 75شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 76شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 77شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 78شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 79شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 80شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 81شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 82شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 83شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 84شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 85شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 86شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 87شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 88شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 89شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 90شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 91شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 92شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 93شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 94شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 95شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 96شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 97شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 98شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 99شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 100شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 101شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 102شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 103شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 104شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 105شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 106شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 107شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 108شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 109شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 110شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 111شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 112شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 113شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 114شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 115شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 116شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 117شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 118شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 119شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 120شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 121شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 122شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 123شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 124شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 125شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 126شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 127شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 128شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 129شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 130شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 131شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 132شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 133شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 134شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 135شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 136شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 137شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 138شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 139شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 140شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 141شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 142شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 143شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 144شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 145شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 146شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 147شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 148شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 149شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 150شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 151شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 152شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 153شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 154شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 155شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 156شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 157شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 158شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 159شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 160شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 161شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 162شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 163شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 164شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 165شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 166شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 167شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 168شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 169شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 170شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 171شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 172شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 173شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 174شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 175شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 176شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 177شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 178شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 179شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 180شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 181شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 182شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 183شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 184شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 185شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 186شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 187شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 188شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 189شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 190شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 191شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 192شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 193شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 194شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 195شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 196شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 197شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 198شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 199شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 200شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 201شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 202شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 203شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 204شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 205شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 206شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 207شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 208شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 209شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 210شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 211شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 212شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 213شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 214شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 215شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 216شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 217شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 218شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 219شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 220شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 221شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 222شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 223شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 224شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 225شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 226شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 227شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 228شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 229شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 230شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 231شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 232شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 233شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 234شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 235شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 236شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 237شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 238شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 239شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 240شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 241شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 242شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 243شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 244شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 245شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 246شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 247شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 248شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 249شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 250شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 251شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 252شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 253شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 254شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 255شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 256شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 257شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 258شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 259شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 260شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 261شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 262شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 263شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 264شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟265شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 266شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 267شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 268شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 269شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 270شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 271شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 272شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 273شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 274شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 275شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 276شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 277شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 278شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟279شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 280شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 281شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 282شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 283شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 284شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 285شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 286شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 287شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 288شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 289شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟290شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 291شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 292شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 293شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 294شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 295شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 296شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 297شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 298شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 299شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 300شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 301شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 302شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 303شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 304شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 305شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 306شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 307شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 308شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 309شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 310شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 311شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 312شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 313شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 314شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 315شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 316شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 317شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 318شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 319شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 320شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 321شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 322شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 323شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 324شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 325شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 326شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 327شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 328شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 329شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 330شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 331شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 332شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 333شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 334شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 335شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 336شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 337شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 338شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 339شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 340شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 341شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 342شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 343شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 344شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 345شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 346شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 347شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 348شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 349شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 350شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 351شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 352شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 353شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 354شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 355شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 356شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 357شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 358شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 359شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 360شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 361شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 362شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 363شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 364شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 365شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 366شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 367شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 368شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 369شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 370شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 371شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 372شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 373شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 374شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 375شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 376شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 377شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 378شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 379شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 380شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 381شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 382شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 383شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 384شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 385شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 386شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 387شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 388شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 389شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 390شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 391شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 392شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 393شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 394شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 395شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 396شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 397شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 398شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 399شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 400شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 401شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 402شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 403شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 404شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 405شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 406شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 407شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 408شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 409شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 410شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 411شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 412شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 413شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 414شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 415شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 416شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ