به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود

2250عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود
معشوقه چو سرو از همه آزاد بود
فریاد که من چون شمعی از آتش آه
میسوزم و پیش گلرخان باد بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 2شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 3شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 4شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 5شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 6شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 7شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 8شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 9شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 10شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 11شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 12شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 13شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 14شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 15شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 16شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 17شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 18شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 19شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 20شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 21شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 22شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 23شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 24شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 25شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 26شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 27شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 28شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 29شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 30شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 31شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 32شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 33شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 34شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 35شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟36شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...37شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 38شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 39شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 40شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 41شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 42شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 43شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 44شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 45شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 46شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 47شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 48شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 49شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 50شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 51شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 52شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 53شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 54شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 55شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 56شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 57شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 58شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 59شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 60شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 61شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 62شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 63شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 64شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 65شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 66شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 67شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 68شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 69شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 70شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 71شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 72شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 73شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 74شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 75شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 76شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 77شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 78شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 79شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 80شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 81شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 82شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 83شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 84شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 85شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 86شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 87شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 88شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 89شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 90شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 91شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 92شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 93شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 94شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 95شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 96شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 97شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 98شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 99شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 100شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 101شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 102شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 103شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 104شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 105شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 106شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 107شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 108شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 109شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 110شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 111شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 112شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 113شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 114شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 115شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 116شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 117شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 118شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 119شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 120شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 121شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 122شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 123شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 124شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 125شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 126شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 127شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 128شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 129شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 130شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 131شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 132شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 133شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 134شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 135شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 136شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 137شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 138شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 139شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 140شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 141شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 142شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 143شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 144شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 145شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 146شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 147شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 148شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 149شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 150شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 151شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 152شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 153شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 154شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 155شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 156شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 157شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 158شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 159شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 160شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 161شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 162شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 163شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 164شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 165شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 166شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 167شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 168شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 169شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 170شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 171شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 172شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 173شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 174شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 175شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 176شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 177شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 178شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 179شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 180شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 181شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 182شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 183شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 184شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 185شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 186شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 187شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 188شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 189شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 190شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 191شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 192شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 193شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 194شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 195شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 196شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 197شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 198شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 199شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 200شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 201شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 202شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 203شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 204شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 205شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 206شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 207شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 208شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 209شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 210شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 211شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 212شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 213شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 214شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 215شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 216شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 217شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 218شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 219شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 220شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 221شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 222شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 223شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 224شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 225شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 226شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 227شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 228شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 229شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 230شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 231شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 232شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 233شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 234شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 235شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 236شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 237شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 238شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 239شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 240شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 241شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 242شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 243شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 244شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 245شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 246شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 247شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 248شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 249شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 250شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 251شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 252شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 253شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 254شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 255شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 256شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 257شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 258شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 259شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 260شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 261شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 262شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 263شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 264شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 265شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 266شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟267شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 268شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 269شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 270شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 271شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 272شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 273شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 274شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 275شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 276شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 277شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 278شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 279شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 280شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟281شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 282شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 283شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 284شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 285شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 286شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 287شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 288شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 289شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 290شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 291شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟292شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 293شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 294شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 295شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 296شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 297شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 298شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 299شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 300شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 301شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 302شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 303شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 304شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 305شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 306شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 307شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 308شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 309شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 310شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 311شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 312شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 313شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 314شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 315شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 316شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 317شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 318شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 319شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 320شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 321شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 322شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 323شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 324شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 325شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 326شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 327شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 328شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 329شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 330شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 331شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 332شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 333شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 334شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 335شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 336شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 337شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 338شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 339شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 340شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 341شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 342شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 343شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 344شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 345شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 346شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 347شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 348شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 349شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 350شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 351شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 352شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 353شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 354شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 355شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 356شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 357شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 358شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 359شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 360شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 361شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 362شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 363شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 364شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 365شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 366شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 367شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 368شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 369شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 370شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 371شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 372شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 373شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 374شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 375شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 376شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 377شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 378شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 379شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 380شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 381شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 382شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 383شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 384شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 385شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 386شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 387شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 388شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 389شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 390شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 391شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 392شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 393شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 394شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 395شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 396شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 397شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 398شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 399شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 400شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 401شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 402شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 403شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 404شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 405شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 406شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 407شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 408شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 409شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 410شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 411شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 412شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 413شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 414شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 415شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 416شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 417شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 418شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ