به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد

1790عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خوشباش که غم کلید شادی باشد
اکسیر مراد، نامرادی باشد
هر کس که چو مجنون بستم خوی گرفت
آسوده درون در همه وادی باشد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 2شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 3شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 4شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 5شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 6شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 7شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 8شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 9شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 10شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 11شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 12شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 13شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 14شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 15شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 16شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 17شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 18شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 19شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 20شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 21شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 22شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 23شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 24شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 25شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 26شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 27شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 28شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 29شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 30شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 31شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 32شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 33شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 34شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 35شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 36شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟37شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...38شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 39شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 40شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 41شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 42شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 43شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 44شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 45شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 46شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 47شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 48شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 49شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 50شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 51شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 52شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 53شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 54شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 55شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 56شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 57شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 58شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 59شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 60شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 61شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 62شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 63شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 64شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 65شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 66شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 67شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 68شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 69شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 70شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 71شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 72شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 73شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 74شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 75شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 76شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 77شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 78شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 79شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 80شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 81شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 82شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 83شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 84شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 85شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 86شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 87شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 88شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 89شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 90شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 91شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 92شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 93شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 94شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 95شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 96شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 97شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 98شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 99شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 100شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 101شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 102شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 103شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 104شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 105شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 106شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 107شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 108شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 109شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 110شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 111شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 112شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 113شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 114شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 115شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 116شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 117شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 118شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 119شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 120شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 121شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 122شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 123شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 124شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 125شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 126شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 127شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 128شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 129شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 130شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 131شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 132شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 133شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 134شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 135شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 136شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 137شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 138شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 139شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 140شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 141شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 142شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 143شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 144شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 145شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 146شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 147شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 148شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 149شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 150شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 151شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 152شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 153شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 154شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 155شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 156شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 157شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 158شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 159شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 160شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 161شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 162شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 163شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 164شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 165شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 166شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 167شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 168شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 169شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 170شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 171شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 172شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 173شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 174شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 175شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 176شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 177شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 178شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 179شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 180شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 181شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 182شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 183شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 184شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 185شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 186شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 187شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 188شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 189شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 190شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 191شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 192شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 193شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 194شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 195شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 196شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 197شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 198شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 199شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 200شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 201شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 202شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 203شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 204شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 205شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 206شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 207شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 208شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 209شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 210شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 211شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 212شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 213شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 214شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 215شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 216شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 217شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 218شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 219شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 220شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 221شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 222شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 223شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 224شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 225شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 226شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 227شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 228شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 229شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 230شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 231شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 232شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 233شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 234شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 235شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 236شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 237شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 238شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 239شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 240شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 241شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 242شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 243شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 244شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 245شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 246شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 247شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 248شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 249شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 250شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 251شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 252شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 253شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 254شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 255شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 256شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 257شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 258شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 259شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 260شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 261شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 262شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 263شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 264شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 265شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 266شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 267شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟268شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 269شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 270شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 271شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 272شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 273شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 274شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 275شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 276شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 277شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 278شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 279شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 280شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 281شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟282شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 283شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 284شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 285شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 286شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 287شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 288شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 289شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 290شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 291شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 292شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟293شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 294شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 295شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 296شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 297شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 298شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 299شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 300شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 301شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 302شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 303شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 304شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 305شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 306شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 307شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 308شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 309شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 310شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 311شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 312شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 313شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 314شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 315شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 316شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 317شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 318شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 319شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 320شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 321شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 322شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 323شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 324شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 325شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 326شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 327شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 328شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 329شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 330شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 331شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 332شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 333شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 334شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 335شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 336شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 337شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 338شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 339شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 340شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 341شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 342شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 343شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 344شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 345شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 346شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 347شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 348شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 349شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 350شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 351شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 352شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 353شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 354شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 355شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 356شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 357شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 358شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 359شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 360شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 361شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 362شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 363شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 364شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 365شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 366شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 367شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 368شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 369شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 370شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 371شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 372شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 373شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 374شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 375شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 376شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 377شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 378شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 379شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 380شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 381شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 382شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 383شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 384شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 385شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 386شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 387شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 388شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 389شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 390شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 391شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 392شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 393شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 394شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 395شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 396شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 397شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 398شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 399شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 400شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 401شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 402شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 403شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 404شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 405شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 406شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 407شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 408شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 409شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 410شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 411شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 412شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 413شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 414شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 415شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 416شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 417شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 418شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 419شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ