به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد

2190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دردی که دوای او قضا را نرسد
جز این دل ریش مبتلا را نرسد
ما بخش غمیم و غم همه قسمت ماست
هرگز نرسد غمی که ما را نرسد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 2شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 3شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 4شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 5شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 6شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 7شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 8شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 9شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 10شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 11شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 12شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 13شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 14شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 15شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 16شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 17شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 18شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 19شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 20شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 21شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 22شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 23شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 24شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 25شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 26شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 27شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 28شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 29شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 30شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 31شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 32شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 33شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 34شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 35شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 36شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 37شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟38شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...39شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 40شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 41شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 42شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 43شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 44شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 45شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 46شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 47شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 48شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 49شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 50شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 51شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 52شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 53شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 54شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 55شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 56شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 57شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 58شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 59شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 60شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 61شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 62شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 63شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 64شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 65شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 66شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 67شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 68شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 69شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 70شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 71شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 72شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 73شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 74شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 75شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 76شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 77شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 78شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 79شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 80شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 81شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 82شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 83شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 84شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 85شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 86شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 87شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 88شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 89شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 90شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 91شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 92شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 93شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 94شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 95شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 96شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 97شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 98شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 99شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 100شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 101شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 102شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 103شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 104شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 105شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 106شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 107شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 108شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 109شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 110شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 111شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 112شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 113شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 114شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 115شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 116شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 117شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 118شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 119شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 120شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 121شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 122شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 123شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 124شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 125شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 126شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 127شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 128شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 129شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 130شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 131شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 132شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 133شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 134شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 135شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 136شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 137شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 138شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 139شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 140شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 141شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 142شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 143شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 144شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 145شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 146شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 147شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 148شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 149شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 150شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 151شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 152شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 153شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 154شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 155شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 156شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 157شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 158شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 159شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 160شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 161شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 162شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 163شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 164شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 165شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 166شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 167شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 168شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 169شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 170شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 171شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 172شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 173شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 174شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 175شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 176شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 177شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 178شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 179شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 180شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 181شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 182شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 183شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 184شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 185شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 186شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 187شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 188شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 189شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 190شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 191شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 192شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 193شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 194شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 195شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 196شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 197شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 198شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 199شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 200شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 201شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 202شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 203شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 204شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 205شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 206شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 207شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 208شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 209شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 210شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 211شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 212شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 213شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 214شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 215شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 216شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 217شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 218شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 219شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 220شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 221شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 222شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 223شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 224شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 225شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 226شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 227شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 228شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 229شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 230شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 231شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 232شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 233شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 234شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 235شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 236شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 237شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 238شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 239شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 240شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 241شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 242شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 243شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 244شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 245شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 246شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 247شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 248شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 249شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 250شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 251شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 252شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 253شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 254شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 255شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 256شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 257شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 258شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 259شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 260شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 261شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 262شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 263شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 264شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 265شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 266شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 267شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 268شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟269شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 270شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 271شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 272شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 273شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 274شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 275شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 276شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 277شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 278شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 279شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 280شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 281شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 282شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟283شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 284شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 285شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 286شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 287شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 288شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 289شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 290شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 291شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 292شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 293شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟294شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 295شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 296شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 297شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 298شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 299شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 300شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 301شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 302شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 303شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 304شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 305شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 306شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 307شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 308شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 309شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 310شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 311شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 312شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 313شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 314شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 315شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 316شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 317شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 318شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 319شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 320شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 321شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 322شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 323شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 324شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 325شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 326شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 327شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 328شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 329شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 330شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 331شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 332شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 333شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 334شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 335شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 336شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 337شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 338شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 339شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 340شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 341شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 342شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 343شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 344شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 345شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 346شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 347شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 348شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 349شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 350شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 351شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 352شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 353شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 354شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 355شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 356شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 357شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 358شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 359شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 360شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 361شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 362شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 363شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 364شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 365شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 366شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 367شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 368شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 369شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 370شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 371شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 372شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 373شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 374شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 375شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 376شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 377شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 378شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 379شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 380شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 381شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 382شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 383شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 384شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 385شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 386شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 387شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 388شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 389شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 390شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 391شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 392شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 393شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 394شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 395شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 396شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 397شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 398شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 399شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 400شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 401شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 402شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 403شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 404شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 405شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 406شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 407شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 408شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 409شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 410شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 411شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 412شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 413شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 414شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 415شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 416شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 417شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 418شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 419شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 420شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ