به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد

2220عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آسیب نهان به خرمن ما نرسد
جز بار سبو به گردن ما نرسد
از منت جامه همچو مجنون رستیم
تا دست کسی بدامن ما نرسد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 2شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 3شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 4شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 5شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 6شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 7شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 8شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 9شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 10شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 11شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 12شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 13شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 14شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 15شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 16شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 17شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 18شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 19شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 20شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 21شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 22شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 23شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 24شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 25شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 26شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 27شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 28شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 29شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 30شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 31شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 32شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 33شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 34شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 35شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 36شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 37شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 38شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 39شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 40شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 41شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 42شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 43شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 44شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 45شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 46شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 47شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 48شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 49شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 50شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 51شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 52شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟53شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...54شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 55شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 56شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 57شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 58شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 59شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 60شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 61شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 62شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 63شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 64شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 65شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 66شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 67شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 68شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 69شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 70شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 71شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 72شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 73شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 74شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 75شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 76شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 77شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 78شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 79شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 80شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 81شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 82شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 83شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 84شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 85شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 86شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 87شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 88شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 89شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 90شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 91شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 92شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 93شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 94شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 95شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 96شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 97شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 98شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 99شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 100شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 101شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 102شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 103شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 104شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 105شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 106شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 107شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 108شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 109شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 110شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 111شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 112شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 113شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 114شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 115شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 116شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 117شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 118شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 119شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 120شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 121شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 122شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 123شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 124شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 125شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 126شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 127شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 128شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 129شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 130شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 131شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 132شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 133شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 134شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 135شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 136شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 137شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 138شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 139شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 140شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 141شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 142شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 143شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 144شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 145شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 146شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 147شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 148شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 149شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 150شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 151شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 152شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 153شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 154شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 155شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 156شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 157شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 158شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 159شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 160شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 161شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 162شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 163شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 164شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 165شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 166شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 167شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 168شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 169شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 170شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 171شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 172شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 173شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 174شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 175شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 176شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 177شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 178شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 179شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 180شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 181شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 182شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 183شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 184شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 185شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 186شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 187شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 188شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 189شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 190شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 191شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 192شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 193شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 194شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 195شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 196شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 197شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 198شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 199شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 200شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 201شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 202شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 203شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 204شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 205شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 206شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 207شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 208شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 209شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 210شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 211شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 212شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 213شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 214شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 215شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 216شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 217شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 218شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 219شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 220شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 221شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 222شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 223شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 224شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 225شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 226شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 227شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 228شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 229شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 230شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 231شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 232شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 233شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 234شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 235شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 236شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 237شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 238شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 239شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 240شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 241شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 242شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 243شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 244شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 245شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 246شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 247شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 248شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 249شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 250شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 251شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 252شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 253شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 254شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 255شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 256شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 257شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 258شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 259شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 260شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 261شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 262شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 263شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 264شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 265شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 266شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 267شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 268شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 269شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 270شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 271شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 272شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 273شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 274شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 275شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 276شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 277شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 278شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 279شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 280شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 281شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 282شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 283شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟284شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 285شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 286شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 287شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 288شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 289شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 290شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 291شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 292شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 293شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 294شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 295شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 296شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 297شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟298شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 299شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 300شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 301شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 302شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 303شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 304شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 305شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 306شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 307شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 308شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟309شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 310شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 311شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 312شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 313شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 314شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 315شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 316شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 317شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 318شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 319شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 320شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 321شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 322شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 323شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 324شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 325شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 326شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 327شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 328شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 329شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 330شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 331شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 332شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 333شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 334شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 335شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 336شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 337شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 338شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 339شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 340شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 341شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 342شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 343شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 344شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 345شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 346شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 347شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 348شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 349شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 350شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 351شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 352شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 353شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 354شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 355شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 356شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 357شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 358شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 359شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 360شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 361شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 362شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 363شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 364شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 365شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 366شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 367شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 368شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 369شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 370شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 371شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 372شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 373شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 374شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 375شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 376شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 377شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 378شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 379شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 380شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 381شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 382شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 383شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 384شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 385شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 386شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 387شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 388شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 389شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 390شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 391شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 392شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 393شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 394شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 395شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 396شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 397شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 398شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 399شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 400شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 401شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 402شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 403شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 404شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 405شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 406شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 407شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 408شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 409شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 410شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 411شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 412شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 413شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 414شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 415شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 416شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 417شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 418شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 419شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 420شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 421شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 422شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 423شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 424شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 425شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 426شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 427شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 428شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 429شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 430شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 431شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 432شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 433شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 434شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 435شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ