به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد

2340عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عاشق نه که از می دل راحت دارد
با خود ز سخن سر فصاحت دارد
چون غنچه شکفته رو زید با دل تنگ
میخندد و در سینه جراحت دارد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 2شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 3شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 4شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 5شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 6شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 7شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 8شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 9شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 10شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 11شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 12شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 13شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 14شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 15شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 16شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 17شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 18شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 19شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 20شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 21شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 22شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 23شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 24شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 25شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 26شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 27شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 28شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 29شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 30شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 31شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 32شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 33شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 34شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 35شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 36شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 37شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 38شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 39شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 40شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 41شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟42شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...43شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 44شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 45شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 46شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 47شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 48شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 49شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 50شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 51شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 52شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 53شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 54شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 55شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 56شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 57شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 58شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 59شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 60شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 61شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 62شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 63شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 64شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 65شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 66شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 67شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 68شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 69شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 70شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 71شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 72شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 73شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 74شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 75شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 76شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 77شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 78شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 79شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 80شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 81شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 82شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 83شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 84شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 85شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 86شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 87شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 88شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 89شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 90شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 91شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 92شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 93شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 94شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 95شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 96شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 97شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 98شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 99شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 100شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 101شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 102شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 103شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 104شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 105شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 106شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 107شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 108شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 109شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 110شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 111شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 112شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 113شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 114شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 115شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 116شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 117شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 118شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 119شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 120شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 121شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 122شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 123شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 124شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 125شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 126شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 127شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 128شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 129شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 130شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 131شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 132شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 133شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 134شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 135شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 136شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 137شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 138شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 139شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 140شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 141شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 142شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 143شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 144شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 145شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 146شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 147شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 148شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 149شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 150شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 151شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 152شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 153شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 154شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 155شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 156شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 157شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 158شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 159شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 160شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 161شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 162شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 163شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 164شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 165شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 166شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 167شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 168شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 169شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 170شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 171شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 172شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 173شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 174شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 175شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 176شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 177شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 178شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 179شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 180شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 181شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 182شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 183شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 184شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 185شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 186شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 187شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 188شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 189شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 190شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 191شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 192شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 193شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 194شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 195شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 196شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 197شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 198شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 199شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 200شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 201شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 202شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 203شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 204شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 205شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 206شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 207شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 208شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 209شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 210شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 211شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 212شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 213شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 214شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 215شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 216شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 217شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 218شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 219شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 220شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 221شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 222شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 223شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 224شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 225شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 226شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 227شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 228شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 229شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 230شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 231شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 232شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 233شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 234شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 235شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 236شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 237شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 238شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 239شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 240شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 241شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 242شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 243شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 244شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 245شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 246شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 247شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 248شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 249شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 250شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 251شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 252شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 253شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 254شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 255شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 256شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 257شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 258شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 259شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 260شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 261شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 262شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 263شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 264شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 265شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 266شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 267شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 268شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 269شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 270شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 271شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 272شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟273شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 274شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 275شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 276شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 277شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 278شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 279شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 280شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 281شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 282شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 283شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 284شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 285شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 286شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟287شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 288شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 289شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 290شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 291شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 292شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 293شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 294شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 295شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 296شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 297شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟298شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 299شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 300شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 301شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 302شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 303شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 304شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 305شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 306شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 307شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 308شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 309شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 310شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 311شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 312شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 313شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 314شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 315شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 316شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 317شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 318شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 319شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 320شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 321شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 322شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 323شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 324شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 325شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 326شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 327شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 328شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 329شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 330شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 331شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 332شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 333شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 334شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 335شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 336شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 337شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 338شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 339شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 340شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 341شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 342شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 343شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 344شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 345شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 346شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 347شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 348شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 349شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 350شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 351شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 352شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 353شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 354شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 355شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 356شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 357شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 358شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 359شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 360شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 361شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 362شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 363شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 364شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 365شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 366شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 367شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 368شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 369شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 370شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 371شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 372شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 373شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 374شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 375شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 376شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 377شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 378شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 379شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 380شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 381شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 382شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 383شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 384شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 385شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 386شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 387شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 388شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 389شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 390شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 391شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 392شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 393شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 394شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 395شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 396شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 397شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 398شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 399شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 400شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 401شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 402شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 403شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 404شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 405شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 406شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 407شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 408شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 409شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 410شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 411شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 412شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 413شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 414شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 415شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 416شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 417شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 418شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 419شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 420شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 421شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 422شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 423شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 424شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ