به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

اهلی که ز سودای بتان سود ندید
از آتش سودا بجز از دود ندید
هر سرو که پرورد بخون دل خون
از نخل قدش میوه مقصود ندید

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 2شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 3شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 4شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 5شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 6شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 7شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 8شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 9شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 10شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 11شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 12شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 13شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 14شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 15شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 16شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 17شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 18شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 19شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 20شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 21شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 22شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 23شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 24شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 25شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 26شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 27شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 28شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 29شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 30شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 31شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 32شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 33شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 34شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 35شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 36شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 37شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 38شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 39شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 40شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 41شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 42شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟43شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...44شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 45شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 46شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 47شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 48شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 49شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 50شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 51شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 52شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 53شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 54شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 55شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 56شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 57شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 58شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 59شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 60شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 61شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 62شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 63شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 64شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 65شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 66شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 67شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 68شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 69شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 70شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 71شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 72شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 73شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 74شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 75شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 76شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 77شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 78شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 79شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 80شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 81شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 82شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 83شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 84شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 85شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 86شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 87شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 88شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 89شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 90شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 91شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 92شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 93شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 94شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 95شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 96شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 97شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 98شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 99شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 100شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 101شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 102شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 103شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 104شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 105شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 106شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 107شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 108شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 109شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 110شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 111شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 112شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 113شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 114شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 115شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 116شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 117شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 118شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 119شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 120شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 121شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 122شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 123شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 124شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 125شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 126شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 127شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 128شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 129شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 130شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 131شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 132شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 133شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 134شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 135شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 136شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 137شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 138شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 139شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 140شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 141شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 142شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 143شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 144شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 145شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 146شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 147شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 148شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 149شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 150شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 151شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 152شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 153شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 154شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 155شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 156شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 157شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 158شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 159شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 160شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 161شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 162شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 163شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 164شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 165شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 166شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 167شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 168شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 169شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 170شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 171شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 172شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 173شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 174شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 175شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 176شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 177شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 178شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 179شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 180شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 181شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 182شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 183شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 184شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 185شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 186شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 187شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 188شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 189شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 190شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 191شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 192شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 193شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 194شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 195شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 196شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 197شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 198شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 199شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 200شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 201شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 202شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 203شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 204شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 205شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 206شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 207شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 208شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 209شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 210شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 211شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 212شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 213شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 214شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 215شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 216شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 217شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 218شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 219شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 220شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 221شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 222شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 223شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 224شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 225شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 226شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 227شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 228شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 229شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 230شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 231شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 232شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 233شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 234شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 235شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 236شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 237شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 238شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 239شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 240شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 241شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 242شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 243شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 244شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 245شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 246شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 247شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 248شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 249شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 250شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 251شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 252شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 253شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 254شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 255شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 256شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 257شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 258شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 259شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 260شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 261شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 262شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 263شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 264شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 265شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 266شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 267شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 268شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 269شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 270شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 271شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 272شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 273شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟274شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 275شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 276شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 277شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 278شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 279شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 280شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 281شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 282شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 283شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 284شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 285شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 286شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 287شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟288شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 289شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 290شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 291شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 292شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 293شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 294شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 295شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 296شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 297شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 298شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟299شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 300شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 301شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 302شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 303شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 304شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 305شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 306شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 307شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 308شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 309شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 310شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 311شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 312شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 313شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 314شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 315شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 316شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 317شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 318شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 319شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 320شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 321شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 322شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 323شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 324شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 325شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 326شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 327شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 328شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 329شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 330شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 331شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 332شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 333شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 334شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 335شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 336شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 337شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 338شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 339شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 340شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 341شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 342شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 343شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 344شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 345شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 346شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 347شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 348شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 349شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 350شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 351شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 352شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 353شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 354شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 355شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 356شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 357شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 358شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 359شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 360شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 361شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 362شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 363شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 364شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 365شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 366شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 367شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 368شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 369شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 370شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 371شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 372شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 373شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 374شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 375شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 376شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 377شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 378شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 379شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 380شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 381شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 382شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 383شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 384شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 385شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 386شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 387شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 388شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 389شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 390شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 391شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 392شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 393شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 394شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 395شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 396شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 397شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 398شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 399شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 400شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 401شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 402شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 403شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 404شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 405شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 406شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 407شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 408شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 409شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 410شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 411شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 412شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 413شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 414شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 415شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 416شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 417شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 418شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 419شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 420شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 421شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 422شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 423شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 424شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 425شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ