به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود

2340عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر چند لب تو شربت نوش بود
خامش ز طلب عاشق مدهوش بود
چون خسته نه درد خود شناسد نه دوا
در پیش طبیب به که خاموش بود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 2شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 3شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 4شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 5شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 6شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 7شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 8شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 9شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 10شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 11شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 12شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 13شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 14شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 15شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 16شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 17شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 18شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 19شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 20شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 21شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 22شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 23شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 24شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 25شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 26شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 27شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 28شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 29شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 30شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 31شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 32شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 33شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 34شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 35شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 36شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 37شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 38شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 39شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 40شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 41شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 42شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 43شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 44شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 45شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 46شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 47شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 48شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 49شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟50شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...51شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 52شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 53شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 54شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 55شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 56شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 57شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 58شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 59شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 60شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 61شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 62شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 63شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 64شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 65شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 66شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 67شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 68شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 69شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 70شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 71شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 72شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 73شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 74شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 75شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 76شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 77شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 78شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 79شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 80شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 81شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 82شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 83شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 84شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 85شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 86شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 87شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 88شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 89شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 90شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 91شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 92شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 93شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 94شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 95شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 96شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 97شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 98شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 99شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 100شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 101شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 102شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 103شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 104شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 105شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 106شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 107شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 108شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 109شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 110شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 111شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 112شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 113شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 114شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 115شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 116شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 117شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 118شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 119شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 120شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 121شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 122شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 123شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 124شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 125شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 126شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 127شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 128شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 129شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 130شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 131شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 132شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 133شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 134شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 135شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 136شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 137شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 138شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 139شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 140شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 141شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 142شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 143شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 144شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 145شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 146شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 147شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 148شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 149شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 150شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 151شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 152شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 153شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 154شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 155شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 156شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 157شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 158شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 159شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 160شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 161شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 162شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 163شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 164شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 165شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 166شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 167شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 168شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 169شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 170شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 171شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 172شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 173شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 174شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 175شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 176شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 177شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 178شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 179شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 180شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 181شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 182شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 183شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 184شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 185شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 186شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 187شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 188شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 189شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 190شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 191شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 192شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 193شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 194شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 195شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 196شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 197شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 198شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 199شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 200شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 201شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 202شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 203شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 204شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 205شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 206شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 207شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 208شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 209شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 210شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 211شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 212شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 213شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 214شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 215شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 216شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 217شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 218شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 219شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 220شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 221شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 222شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 223شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 224شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 225شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 226شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 227شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 228شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 229شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 230شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 231شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 232شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 233شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 234شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 235شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 236شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 237شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 238شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 239شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 240شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 241شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 242شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 243شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 244شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 245شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 246شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 247شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 248شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 249شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 250شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 251شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 252شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 253شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 254شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 255شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 256شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 257شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 258شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 259شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 260شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 261شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 262شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 263شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 264شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 265شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 266شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 267شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 268شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 269شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 270شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 271شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 272شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 273شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 274شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 275شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 276شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 277شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 278شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 279شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 280شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟281شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 282شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 283شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 284شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 285شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 286شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 287شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 288شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 289شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 290شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 291شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 292شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 293شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 294شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟295شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 296شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 297شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 298شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 299شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 300شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 301شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 302شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 303شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 304شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 305شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟306شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 307شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 308شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 309شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 310شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 311شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 312شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 313شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 314شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 315شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 316شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 317شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 318شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 319شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 320شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 321شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 322شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 323شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 324شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 325شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 326شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 327شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 328شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 329شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 330شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 331شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 332شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 333شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 334شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 335شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 336شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 337شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 338شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 339شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 340شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 341شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 342شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 343شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 344شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 345شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 346شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 347شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 348شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 349شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 350شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 351شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 352شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 353شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 354شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 355شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 356شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 357شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 358شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 359شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 360شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 361شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 362شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 363شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 364شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 365شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 366شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 367شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 368شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 369شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 370شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 371شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 372شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 373شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 374شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 375شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 376شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 377شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 378شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 379شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 380شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 381شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 382شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 383شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 384شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 385شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 386شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 387شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 388شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 389شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 390شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 391شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 392شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 393شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 394شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 395شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 396شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 397شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 398شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 399شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 400شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 401شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 402شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 403شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 404شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 405شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 406شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 407شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 408شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 409شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 410شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 411شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 412شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 413شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 414شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 415شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 416شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 417شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 418شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 419شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 420شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 421شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 422شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 423شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 424شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 425شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 426شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 427شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 428شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 429شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 430شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 431شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 432شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ