به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا »

2260عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا »
عشق آنهمه را بیک نظر میسوزد
عقل آب روان و در پی سبزه باغ
عشق آتش محض خشک و تر میسوزد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 2شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...3شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 4شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 5شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 6شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 7شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 8شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 9شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 10شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 11شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 12شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 13شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 14شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 15شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 16شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 17شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 18شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 19شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 20شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 21شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 22شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 23شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 24شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 25شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 26شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 27شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 28شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 29شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 30شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 31شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 32شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 33شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 34شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 35شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 36شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 37شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 38شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 39شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 40شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 41شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 42شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 43شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 44شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 45شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 46شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 47شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 48شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 49شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 50شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 51شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 52شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 53شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 54شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 55شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 56شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 57شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟58شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...59شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 60شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 61شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 62شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 63شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 64شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 65شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 66شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 67شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 68شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 69شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 70شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 71شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 72شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 73شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 74شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 75شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 76شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 77شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 78شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 79شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 80شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 81شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 82شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 83شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 84شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 85شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 86شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 87شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 88شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 89شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 90شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 91شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 92شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 93شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 94شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 95شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 96شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 97شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 98شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 99شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 100شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 101شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 102شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 103شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 104شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 105شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 106شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 107شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 108شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 109شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 110شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 111شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 112شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 113شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 114شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 115شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 116شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 117شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 118شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 119شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 120شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 121شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 122شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 123شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 124شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 125شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 126شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 127شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 128شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 129شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 130شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 131شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 132شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 133شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 134شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 135شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 136شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 137شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 138شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 139شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 140شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 141شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 142شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 143شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 144شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 145شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 146شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 147شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 148شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 149شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 150شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 151شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 152شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 153شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 154شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 155شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 156شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 157شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 158شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 159شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 160شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 161شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 162شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 163شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 164شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 165شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 166شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 167شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 168شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 169شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 170شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 171شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 172شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 173شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 174شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 175شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 176شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 177شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 178شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 179شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 180شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 181شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 182شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 183شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 184شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 185شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 186شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 187شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 188شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 189شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 190شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 191شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 192شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 193شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 194شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 195شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 196شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 197شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 198شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 199شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 200شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 201شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 202شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 203شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 204شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 205شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 206شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 207شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 208شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 209شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 210شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 211شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 212شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 213شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 214شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 215شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 216شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 217شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 218شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 219شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 220شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 221شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 222شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 223شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 224شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 225شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 226شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 227شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 228شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 229شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 230شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 231شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 232شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 233شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 234شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 235شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 236شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 237شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 238شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 239شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 240شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 241شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 242شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 243شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 244شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 245شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 246شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 247شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 248شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 249شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 250شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 251شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 252شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 253شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 254شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 255شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 256شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 257شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 258شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 259شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 260شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 261شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 262شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 263شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 264شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 265شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 266شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 267شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 268شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 269شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 270شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 271شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 272شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 273شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 274شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 275شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 276شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 277شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 278شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 279شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 280شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 281شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 282شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 283شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 284شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 285شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 286شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 287شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 288شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟289شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 290شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 291شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 292شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 293شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 294شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 295شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 296شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 297شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 298شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 299شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 300شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 301شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 302شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟303شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 304شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 305شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 306شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 307شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 308شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 309شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 310شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 311شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 312شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 313شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟314شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 315شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 316شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 317شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 318شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 319شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 320شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 321شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 322شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 323شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 324شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 325شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 326شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 327شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 328شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 329شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 330شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 331شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 332شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 333شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 334شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 335شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 336شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 337شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 338شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 339شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 340شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 341شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 342شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 343شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 344شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 345شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 346شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 347شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 348شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 349شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 350شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 351شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 352شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 353شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 354شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 355شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 356شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 357شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 358شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 359شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 360شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 361شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 362شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 363شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 364شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 365شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 366شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 367شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 368شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 369شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 370شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 371شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 372شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 373شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 374شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 375شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 376شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 377شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 378شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 379شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 380شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 381شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 382شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 383شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 384شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 385شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 386شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 387شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 388شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 389شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 390شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 391شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 392شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 393شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 394شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 395شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 396شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 397شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 398شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 399شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 400شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 401شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 402شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 403شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 404شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 405شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 406شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 407شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 408شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 409شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 410شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 411شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 412شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 413شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 414شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 415شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 416شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 417شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 418شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 419شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 420شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 421شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 422شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 423شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 424شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 425شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 426شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 427شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 428شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 429شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 430شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 431شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 432شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 433شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 434شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 435شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 436شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 437شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 438شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 439شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 440شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ