به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست

2150عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از جان منت فراغ اگر ایساقیست
تا جان بودم امیدواری باقیست
مشتاقم از آن، بدیدنت گستاخم
گستاخی من ز غایت مشتاقیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟2شمارهٔ ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست 3شمارهٔ ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست 4شمارهٔ ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست 5شمارهٔ ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست 6شمارهٔ ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست 7شمارهٔ ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست 8شمارهٔ ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست 9شمارهٔ ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست 10شمارهٔ ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت 11شمارهٔ ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است 12شمارهٔ ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت 13شمارهٔ ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست 14شمارهٔ ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات 15شمارهٔ ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات 16شمارهٔ ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت 17شمارهٔ ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است 18شمارهٔ ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست 19شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست 20شمارهٔ ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست 21شمارهٔ ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست 22شمارهٔ ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست 23شمارهٔ ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست 24شمارهٔ ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است 25شمارهٔ ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است 26شمارهٔ ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت 27شمارهٔ ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست 28شمارهٔ ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست 29شمارهٔ ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست 30شمارهٔ ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست 31شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 32شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 33شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 34شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 35شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 36شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...37شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 38شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 39شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 40شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 41شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 42شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 43شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 44شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 45شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 46شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 47شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 48شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 49شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 50شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 51شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 52شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 53شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 54شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 55شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 56شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 57شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 58شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 59شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 60شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 61شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 62شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 63شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 64شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 65شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 66شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 67شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 68شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 69شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 70شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...71شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 72شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 73شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 74شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 75شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 76شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 77شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 78شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 79شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 80شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 81شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 82شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 83شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 84شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...85شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 86شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 87شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...88شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 89شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 90شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 91شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 92شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 93شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 94شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 95شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 96شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 97شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 98شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 99شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 100شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 101شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 102شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 103شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 104شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 105شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 106شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 107شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 108شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 109شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 110شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 111شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 112شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 113شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 114شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 115شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 116شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 117شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 118شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 119شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 120شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 121شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 122شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 123شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...124شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 125شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 126شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 127شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 128شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 129شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 130شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 131شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 132شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 133شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 134شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 135شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 136شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 137شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 138شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 139شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 140شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 141شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 142شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 143شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 144شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 145شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 146شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 147شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 148شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 149شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 150شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 151شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 152شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 153شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 154شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 155شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 156شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 157شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 158شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 159شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...160شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 161شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 162شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 163شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 164شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 165شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 166شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 167شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 168شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 169شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 170شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 171شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 172شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 173شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 174شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 175شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 176شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 177شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 178شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 179شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 180شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 181شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 182شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 183شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 184شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 185شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 186شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 187شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 188شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 189شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 190شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 191شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 192شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 193شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 194شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 195شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 196شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 197شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 198شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 199شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 200شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 201شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 202شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 203شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 204شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 205شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 206شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 207شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 208شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 209شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 210شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 211شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 212شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 213شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 214شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟215شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...216شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 217شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 218شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 219شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 220شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 221شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 222شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 223شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 224شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 225شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 226شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 227شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 228شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 229شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 230شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 231شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 232شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 233شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 234شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 235شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 236شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 237شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 238شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 239شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 240شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 241شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 242شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 243شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 244شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 245شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 246شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 247شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 248شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 249شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 250شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 251شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 252شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 253شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 254شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 255شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 256شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 257شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 258شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 259شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 260شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 261شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 262شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 263شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 264شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 265شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 266شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 267شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 268شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 269شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 270شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 271شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 272شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 273شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 274شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 275شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 276شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 277شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 278شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 279شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 280شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 281شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 282شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 283شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 284شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 285شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 286شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 287شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 288شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 289شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 290شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 291شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 292شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 293شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 294شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 295شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 296شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 297شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 298شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 299شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 300شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 301شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 302شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 303شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 304شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 305شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 306شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 307شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 308شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 309شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 310شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 311شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 312شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 313شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 314شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 315شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 316شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 317شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 318شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 319شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 320شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 321شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 322شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 323شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 324شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 325شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 326شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 327شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 328شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 329شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 330شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 331شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 332شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 333شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 334شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 335شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 336شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 337شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 338شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 339شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 340شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 341شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 342شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 343شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 344شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 345شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 346شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 347شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 348شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 349شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 350شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 351شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 352شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 353شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 354شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 355شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 356شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 357شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 358شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 359شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 360شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 361شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 362شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 363شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 364شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 365شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 366شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 367شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 368شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 369شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 370شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 371شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 372شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 373شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 374شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 375شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 376شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 377شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 378شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 379شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 380شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 381شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 382شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 383شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 384شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 385شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 386شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 387شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 388شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 389شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 390شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 391شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 392شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 393شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 394شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 395شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 396شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 397شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 398شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 399شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 400شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 401شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 402شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 403شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 404شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 405شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 406شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 407شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 408شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 409شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 410شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 411شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 412شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 413شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 414شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 415شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 416شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 417شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 418شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 419شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 420شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 421شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 422شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 423شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 424شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 425شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 426شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 427شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 428شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 429شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 430شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 431شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 432شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 433شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 434شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 435شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 436شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 437شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 438شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 439شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 440شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 441شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 442شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 443شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 444شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 445شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟446شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 447شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 448شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 449شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 450شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 451شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 452شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 453شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 454شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 455شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 456شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 457شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 458شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 459شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟460شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 461شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 462شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 463شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 464شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 465شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 466شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 467شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 468شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 469شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 470شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟471شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 472شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 473شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 474شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 475شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 476شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 477شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 478شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 479شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 480شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 481شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 482شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 483شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 484شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 485شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 486شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 487شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 488شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 489شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 490شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 491شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 492شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 493شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 494شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 495شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 496شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 497شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 498شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 499شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 500شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 501شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 502شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 503شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 504شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 505شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 506شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 507شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 508شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 509شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 510شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 511شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 512شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 513شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 514شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 515شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 516شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 517شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 518شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 519شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 520شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 521شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 522شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 523شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 524شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 525شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 526شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 527شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 528شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 529شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 530شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 531شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 532شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 533شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 534شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 535شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 536شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 537شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 538شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 539شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 540شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 541شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 542شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 543شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 544شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 545شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 546شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 547شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 548شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 549شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 550شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 551شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 552شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 553شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 554شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 555شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 556شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 557شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 558شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 559شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 560شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 561شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 562شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 563شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 564شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 565شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 566شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 567شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 568شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 569شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 570شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 571شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 572شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 573شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 574شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 575شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 576شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 577شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 578شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 579شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 580شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 581شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 582شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 583شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 584شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 585شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 586شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 587شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 588شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 589شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 590شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 591شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 592شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 593شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 594شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 595شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 596شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 597شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ