به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست

2190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

سامان دل از بی سر و سامانی ماست
آبادی ملک جان ز ویرانی ماست
گر شد دل جمع ما پریشان چه غمست
جمعیت ما هم از پریشانی ماست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت 2شمارهٔ ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست 3شمارهٔ ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست 4شمارهٔ ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است 5شمارهٔ ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست 6شمارهٔ ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفق ...7شمارهٔ ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست 8شمارهٔ ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست 9شمارهٔ ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است 10شمارهٔ ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست 11شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 12شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 13شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 14شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 15شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 16شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 17شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 18شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 19شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 20شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 21شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 22شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 23شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 24شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 25شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 26شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 27شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 28شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 29شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 30شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 31شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 32شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 33شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 34شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 35شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 36شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 37شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 38شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 39شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 40شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...41شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 42شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 43شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 44شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 45شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 46شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 47شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 48شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 49شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 50شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 51شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 52شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 53شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 54شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...55شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 56شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 57شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...58شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 59شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 60شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 61شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 62شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 63شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 64شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 65شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 66شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 67شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 68شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 69شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 70شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 71شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 72شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 73شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 74شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 75شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 76شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 77شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 78شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 79شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 80شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 81شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 82شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 83شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 84شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 85شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 86شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 87شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 88شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 89شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 90شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 91شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 92شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 93شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...94شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 95شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 96شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 97شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 98شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 99شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 100شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 101شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 102شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 103شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 104شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 105شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 106شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 107شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 108شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 109شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 110شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 111شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 112شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 113شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 114شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 115شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 116شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 117شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 118شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 119شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 120شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 121شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 122شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 123شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 124شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 125شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 126شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 127شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 128شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 129شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...130شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 131شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 132شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 133شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 134شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 135شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 136شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 137شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 138شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 139شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 140شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 141شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 142شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 143شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 144شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 145شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 146شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 147شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 148شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 149شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 150شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 151شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 152شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 153شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 154شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 155شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 156شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 157شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 158شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 159شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 160شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 161شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 162شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 163شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 164شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 165شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 166شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 167شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 168شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 169شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 170شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 171شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 172شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 173شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 174شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 175شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 176شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 177شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 178شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 179شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 180شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 181شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 182شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 183شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 184شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟185شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...186شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 187شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 188شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 189شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 190شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 191شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 192شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 193شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 194شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 195شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 196شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 197شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 198شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 199شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 200شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 201شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 202شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 203شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 204شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 205شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 206شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 207شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 208شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 209شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 210شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 211شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 212شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 213شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 214شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 215شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 216شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 217شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 218شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 219شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 220شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 221شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 222شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 223شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 224شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 225شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 226شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 227شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 228شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 229شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 230شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 231شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 232شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 233شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 234شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 235شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 236شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 237شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 238شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 239شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 240شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 241شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 242شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 243شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 244شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 245شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 246شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 247شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 248شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 249شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 250شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 251شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 252شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 253شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 254شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 255شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 256شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 257شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 258شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 259شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 260شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 261شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 262شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 263شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 264شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 265شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 266شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 267شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 268شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 269شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 270شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 271شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 272شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 273شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 274شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 275شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 276شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 277شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 278شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 279شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 280شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 281شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 282شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 283شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 284شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 285شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 286شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 287شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 288شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 289شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 290شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 291شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 292شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 293شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 294شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 295شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 296شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 297شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 298شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 299شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 300شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 301شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 302شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 303شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 304شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 305شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 306شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 307شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 308شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 309شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 310شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 311شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 312شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 313شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 314شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 315شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 316شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 317شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 318شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 319شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 320شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 321شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 322شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 323شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 324شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 325شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 326شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 327شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 328شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 329شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 330شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 331شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 332شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 333شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 334شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 335شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 336شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 337شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 338شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 339شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 340شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 341شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 342شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 343شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 344شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 345شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 346شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 347شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 348شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 349شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 350شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 351شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 352شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 353شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 354شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 355شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 356شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 357شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 358شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 359شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 360شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 361شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 362شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 363شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 364شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 365شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 366شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 367شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 368شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 369شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 370شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 371شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 372شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 373شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 374شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 375شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 376شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 377شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 378شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 379شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 380شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 381شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 382شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 383شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 384شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 385شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 386شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 387شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 388شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 389شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 390شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 391شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 392شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 393شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 394شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 395شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 396شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 397شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 398شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 399شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 400شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 401شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 402شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 403شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 404شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 405شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 406شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 407شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 408شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 409شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 410شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 411شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 412شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 413شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 414شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 415شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟416شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 417شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 418شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 419شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 420شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 421شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 422شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 423شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 424شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 425شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 426شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 427شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 428شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 429شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟430شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 431شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 432شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 433شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 434شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 435شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 436شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 437شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 438شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 439شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 440شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟441شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 442شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 443شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 444شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 445شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 446شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 447شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 448شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 449شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 450شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 451شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 452شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 453شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 454شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 455شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 456شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 457شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 458شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 459شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 460شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 461شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 462شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 463شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 464شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 465شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 466شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 467شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 468شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 469شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 470شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 471شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 472شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 473شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 474شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 475شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 476شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 477شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 478شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 479شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 480شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 481شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 482شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 483شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 484شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 485شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 486شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 487شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 488شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 489شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 490شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 491شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 492شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 493شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 494شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 495شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 496شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 497شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 498شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 499شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 500شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 501شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 502شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 503شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 504شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 505شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 506شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 507شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 508شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 509شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 510شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 511شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 512شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 513شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 514شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 515شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 516شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 517شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 518شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 519شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 520شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 521شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 522شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 523شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 524شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 525شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 526شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 527شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 528شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 529شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 530شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 531شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 532شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 533شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 534شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 535شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 536شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 537شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 538شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 539شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 540شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 541شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 542شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 543شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 544شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 545شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 546شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 547شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 548شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 549شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 550شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 551شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 552شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 553شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 554شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 555شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 556شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 557شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 558شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 559شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 560شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 561شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 562شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 563شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 564شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 565شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 566شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 567شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ