به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است

2380عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است
گر سرکشد از خدمت او هیچکسی است
در پهلوی گل گیا عزیزست چو گل
از صحبت گل چو دور شد خار و خسی است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 2شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 3شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 4شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 5شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 6شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 7شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 8شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 9شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 10شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 11شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 12شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 13شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 14شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 15شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 16شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 17شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 18شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 19شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 20شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 21شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 22شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 23شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...24شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 25شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 26شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 27شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 28شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 29شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 30شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 31شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 32شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 33شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 34شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 35شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 36شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 37شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 38شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 39شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 40شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 41شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 42شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 43شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 44شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 45شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 46شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 47شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 48شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 49شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 50شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 51شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 52شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 53شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 54شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 55شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 56شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 57شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 58شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 59شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 60شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 61شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 62شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 63شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 64شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 65شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 66شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 67شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 68شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 69شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 70شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 71شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 72شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 73شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 74شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 75شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 76شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 77شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 78شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟79شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...80شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 81شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 82شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 83شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 84شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 85شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 86شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 87شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 88شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 89شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 90شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 91شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 92شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 93شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 94شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 95شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 96شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 97شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 98شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 99شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 100شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 101شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 102شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 103شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 104شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 105شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 106شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 107شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 108شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 109شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 110شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 111شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 112شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 113شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 114شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 115شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 116شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 117شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 118شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 119شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 120شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 121شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 122شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 123شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 124شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 125شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 126شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 127شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 128شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 129شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 130شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 131شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 132شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 133شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 134شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 135شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 136شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 137شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 138شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 139شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 140شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 141شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 142شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 143شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 144شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 145شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 146شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 147شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 148شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 149شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 150شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 151شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 152شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 153شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 154شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 155شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 156شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 157شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 158شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 159شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 160شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 161شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 162شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 163شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 164شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 165شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 166شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 167شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 168شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 169شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 170شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 171شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 172شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 173شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 174شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 175شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 176شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 177شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 178شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 179شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 180شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 181شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 182شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 183شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 184شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 185شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 186شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 187شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 188شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 189شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 190شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 191شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 192شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 193شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 194شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 195شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 196شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 197شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 198شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 199شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 200شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 201شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 202شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 203شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 204شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 205شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 206شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 207شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 208شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 209شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 210شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 211شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 212شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 213شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 214شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 215شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 216شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 217شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 218شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 219شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 220شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 221شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 222شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 223شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 224شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 225شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 226شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 227شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 228شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 229شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 230شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 231شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 232شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 233شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 234شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 235شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 236شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 237شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 238شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 239شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 240شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 241شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 242شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 243شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 244شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 245شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 246شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 247شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 248شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 249شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 250شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 251شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 252شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 253شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 254شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 255شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 256شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 257شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 258شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 259شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 260شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 261شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 262شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 263شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 264شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 265شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 266شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 267شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 268شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 269شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 270شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 271شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 272شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 273شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 274شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 275شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 276شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 277شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 278شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 279شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 280شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 281شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 282شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 283شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 284شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 285شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 286شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 287شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 288شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 289شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 290شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 291شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 292شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 293شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 294شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 295شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 296شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 297شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 298شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 299شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 300شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 301شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 302شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 303شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 304شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 305شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 306شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 307شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 308شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 309شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟310شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 311شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 312شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 313شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 314شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 315شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 316شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 317شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 318شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 319شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 320شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 321شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 322شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 323شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟324شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 325شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 326شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 327شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 328شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 329شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 330شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 331شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 332شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 333شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 334شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟335شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 336شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 337شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 338شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 339شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 340شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 341شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 342شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 343شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 344شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 345شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 346شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 347شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 348شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 349شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 350شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 351شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 352شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 353شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 354شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 355شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 356شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 357شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 358شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 359شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 360شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 361شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 362شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 363شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 364شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 365شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 366شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 367شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 368شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 369شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 370شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 371شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 372شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 373شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 374شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 375شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 376شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 377شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 378شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 379شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 380شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 381شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 382شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 383شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 384شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 385شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 386شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 387شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 388شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 389شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 390شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 391شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 392شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 393شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 394شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 395شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 396شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 397شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 398شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 399شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 400شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 401شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 402شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 403شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 404شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 405شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 406شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 407شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 408شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 409شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 410شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 411شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 412شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 413شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 414شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 415شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 416شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 417شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 418شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 419شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 420شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 421شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 422شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 423شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 424شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 425شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 426شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 427شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 428شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 429شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 430شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 431شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 432شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 433شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 434شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 435شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 436شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 437شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 438شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 439شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 440شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 441شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 442شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 443شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 444شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 445شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 446شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 447شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 448شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 449شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 450شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 451شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 452شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 453شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 454شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 455شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 456شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 457شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 458شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 459شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 460شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 461شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ