به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است

2250عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کج دست که در مال کسانش نظر است
دستش ببرند اگر چه با صد هنرست
دستی که شد از کجی در این باغ دراز
چون شاخ رزش برند اگر شاخ ز دست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 2شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 3شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 4شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 5شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 6شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 7شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 8شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 9شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 10شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 11شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 12شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 13شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 14شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 15شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 16شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 17شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 18شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 19شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 20شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...21شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 22شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 23شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 24شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 25شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 26شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 27شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 28شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 29شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 30شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 31شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 32شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 33شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 34شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 35شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 36شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 37شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 38شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 39شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 40شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 41شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 42شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 43شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 44شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 45شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 46شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 47شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 48شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 49شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 50شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 51شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 52شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 53شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 54شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 55شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 56شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 57شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 58شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 59شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 60شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 61شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 62شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 63شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 64شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 65شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 66شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 67شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 68شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 69شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 70شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 71شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 72شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 73شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 74شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 75شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟76شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...77شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 78شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 79شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 80شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 81شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 82شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 83شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 84شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 85شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 86شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 87شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 88شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 89شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 90شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 91شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 92شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 93شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 94شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 95شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 96شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 97شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 98شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 99شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 100شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 101شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 102شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 103شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 104شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 105شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 106شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 107شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 108شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 109شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 110شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 111شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 112شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 113شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 114شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 115شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 116شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 117شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 118شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 119شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 120شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 121شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 122شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 123شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 124شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 125شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 126شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 127شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 128شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 129شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 130شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 131شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 132شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 133شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 134شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 135شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 136شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 137شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 138شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 139شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 140شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 141شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 142شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 143شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 144شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 145شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 146شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 147شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 148شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 149شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 150شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 151شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 152شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 153شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 154شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 155شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 156شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 157شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 158شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 159شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 160شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 161شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 162شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 163شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 164شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 165شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 166شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 167شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 168شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 169شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 170شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 171شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 172شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 173شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 174شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 175شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 176شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 177شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 178شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 179شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 180شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 181شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 182شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 183شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 184شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 185شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 186شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 187شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 188شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 189شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 190شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 191شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 192شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 193شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 194شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 195شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 196شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 197شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 198شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 199شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 200شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 201شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 202شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 203شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 204شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 205شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 206شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 207شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 208شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 209شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 210شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 211شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 212شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 213شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 214شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 215شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 216شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 217شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 218شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 219شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 220شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 221شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 222شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 223شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 224شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 225شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 226شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 227شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 228شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 229شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 230شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 231شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 232شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 233شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 234شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 235شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 236شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 237شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 238شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 239شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 240شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 241شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 242شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 243شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 244شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 245شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 246شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 247شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 248شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 249شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 250شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 251شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 252شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 253شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 254شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 255شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 256شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 257شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 258شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 259شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 260شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 261شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 262شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 263شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 264شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 265شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 266شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 267شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 268شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 269شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 270شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 271شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 272شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 273شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 274شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 275شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 276شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 277شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 278شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 279شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 280شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 281شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 282شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 283شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 284شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 285شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 286شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 287شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 288شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 289شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 290شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 291شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 292شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 293شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 294شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 295شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 296شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 297شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 298شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 299شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 300شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 301شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 302شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 303شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 304شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 305شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 306شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟307شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 308شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 309شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 310شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 311شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 312شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 313شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 314شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 315شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 316شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 317شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 318شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 319شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 320شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟321شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 322شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 323شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 324شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 325شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 326شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 327شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 328شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 329شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 330شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 331شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟332شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 333شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 334شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 335شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 336شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 337شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 338شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 339شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 340شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 341شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 342شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 343شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 344شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 345شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 346شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 347شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 348شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 349شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 350شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 351شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 352شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 353شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 354شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 355شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 356شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 357شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 358شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 359شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 360شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 361شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 362شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 363شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 364شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 365شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 366شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 367شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 368شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 369شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 370شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 371شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 372شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 373شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 374شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 375شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 376شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 377شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 378شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 379شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 380شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 381شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 382شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 383شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 384شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 385شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 386شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 387شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 388شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 389شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 390شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 391شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 392شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 393شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 394شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 395شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 396شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 397شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 398شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 399شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 400شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 401شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 402شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 403شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 404شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 405شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 406شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 407شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 408شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 409شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 410شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 411شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 412شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 413شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 414شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 415شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 416شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 417شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 418شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 419شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 420شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 421شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 422شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 423شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 424شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 425شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 426شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 427شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 428شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 429شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 430شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 431شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 432شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 433شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 434شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 435شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 436شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 437شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 438شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 439شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 440شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 441شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 442شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 443شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 444شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 445شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 446شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 447شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 448شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 449شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 450شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 451شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 452شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 453شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 454شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 455شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 456شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 457شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 458شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ