به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

برخیز که بخت در سبب ساختن است
ضایع منشین گر همه سر باختن است
از دست منه عنان فرصت که حیات
رخشیست که همچو برق در تاختن است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 2شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 3شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 4شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 5شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 6شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 7شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 8شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 9شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 10شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 11شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 12شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 13شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 14شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 15شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 16شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 17شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 18شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...19شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 20شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 21شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 22شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 23شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 24شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 25شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 26شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 27شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 28شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 29شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 30شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 31شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 32شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 33شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 34شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 35شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 36شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 37شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 38شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 39شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 40شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 41شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 42شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 43شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 44شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 45شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 46شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 47شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 48شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 49شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 50شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 51شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 52شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 53شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 54شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 55شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 56شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 57شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 58شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 59شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 60شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 61شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 62شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 63شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 64شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 65شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 66شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 67شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 68شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 69شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 70شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 71شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 72شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 73شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟74شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...75شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 76شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 77شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 78شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 79شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 80شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 81شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 82شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 83شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 84شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 85شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 86شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 87شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 88شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 89شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 90شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 91شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 92شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 93شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 94شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 95شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 96شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 97شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 98شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 99شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 100شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 101شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 102شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 103شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 104شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 105شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 106شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 107شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 108شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 109شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 110شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 111شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 112شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 113شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 114شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 115شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 116شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 117شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 118شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 119شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 120شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 121شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 122شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 123شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 124شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 125شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 126شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 127شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 128شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 129شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 130شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 131شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 132شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 133شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 134شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 135شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 136شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 137شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 138شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 139شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 140شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 141شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 142شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 143شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 144شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 145شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 146شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 147شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 148شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 149شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 150شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 151شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 152شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 153شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 154شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 155شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 156شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 157شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 158شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 159شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 160شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 161شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 162شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 163شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 164شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 165شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 166شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 167شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 168شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 169شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 170شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 171شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 172شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 173شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 174شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 175شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 176شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 177شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 178شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 179شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 180شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 181شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 182شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 183شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 184شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 185شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 186شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 187شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 188شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 189شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 190شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 191شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 192شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 193شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 194شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 195شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 196شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 197شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 198شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 199شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 200شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 201شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 202شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 203شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 204شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 205شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 206شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 207شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 208شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 209شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 210شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 211شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 212شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 213شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 214شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 215شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 216شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 217شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 218شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 219شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 220شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 221شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 222شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 223شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 224شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 225شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 226شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 227شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 228شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 229شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 230شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 231شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 232شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 233شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 234شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 235شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 236شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 237شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 238شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 239شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 240شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 241شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 242شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 243شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 244شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 245شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 246شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 247شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 248شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 249شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 250شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 251شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 252شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 253شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 254شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 255شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 256شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 257شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 258شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 259شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 260شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 261شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 262شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 263شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 264شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 265شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 266شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 267شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 268شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 269شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 270شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 271شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 272شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 273شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 274شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 275شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 276شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 277شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 278شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 279شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 280شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 281شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 282شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 283شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 284شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 285شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 286شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 287شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 288شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 289شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 290شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 291شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 292شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 293شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 294شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 295شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 296شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 297شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 298شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 299شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 300شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 301شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 302شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 303شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 304شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟305شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 306شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 307شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 308شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 309شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 310شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 311شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 312شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 313شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 314شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 315شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 316شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 317شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 318شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟319شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 320شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 321شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 322شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 323شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 324شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 325شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 326شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 327شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 328شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 329شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟330شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 331شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 332شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 333شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 334شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 335شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 336شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 337شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 338شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 339شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 340شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 341شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 342شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 343شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 344شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 345شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 346شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 347شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 348شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 349شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 350شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 351شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 352شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 353شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 354شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 355شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 356شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 357شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 358شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 359شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 360شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 361شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 362شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 363شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 364شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 365شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 366شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 367شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 368شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 369شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 370شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 371شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 372شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 373شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 374شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 375شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 376شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 377شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 378شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 379شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 380شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 381شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 382شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 383شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 384شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 385شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 386شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 387شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 388شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 389شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 390شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 391شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 392شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 393شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 394شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 395شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 396شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 397شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 398شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 399شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 400شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 401شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 402شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 403شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 404شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 405شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 406شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 407شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 408شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 409شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 410شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 411شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 412شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 413شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 414شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 415شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 416شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 417شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 418شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 419شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 420شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 421شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 422شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 423شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 424شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 425شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 426شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 427شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 428شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 429شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 430شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 431شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 432شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 433شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 434شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 435شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 436شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 437شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 438شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 439شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 440شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 441شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 442شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 443شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 444شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 445شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 446شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 447شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 448شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 449شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 450شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 451شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 452شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 453شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 454شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 455شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 456شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ