به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است

1790عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خنجر بکف تو کز صفا رم زده است
برقی است که کار خصم برهم زده است
از جوهر زر نشانی این خنجر تیز
ماننده برگ بید شبنم زده است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 2شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 3شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 4شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 5شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 6شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 7شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 8شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 9شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 10شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 11شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 12شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...13شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 14شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 15شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 16شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 17شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 18شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 19شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 20شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 21شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 22شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 23شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 24شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 25شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 26شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 27شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 28شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 29شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 30شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 31شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 32شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 33شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 34شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 35شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 36شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 37شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 38شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 39شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 40شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 41شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 42شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 43شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 44شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 45شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 46شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 47شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 48شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 49شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 50شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 51شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 52شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 53شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 54شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 55شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 56شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 57شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 58شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 59شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 60شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 61شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 62شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 63شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 64شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 65شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 66شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 67شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟68شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...69شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 70شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 71شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 72شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 73شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 74شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 75شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 76شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 77شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 78شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 79شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 80شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 81شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 82شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 83شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 84شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 85شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 86شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 87شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 88شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 89شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 90شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 91شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 92شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 93شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 94شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 95شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 96شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 97شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 98شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 99شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 100شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 101شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 102شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 103شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 104شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 105شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 106شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 107شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 108شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 109شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 110شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 111شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 112شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 113شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 114شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 115شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 116شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 117شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 118شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 119شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 120شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 121شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 122شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 123شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 124شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 125شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 126شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 127شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 128شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 129شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 130شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 131شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 132شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 133شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 134شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 135شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 136شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 137شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 138شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 139شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 140شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 141شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 142شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 143شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 144شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 145شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 146شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 147شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 148شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 149شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 150شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 151شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 152شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 153شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 154شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 155شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 156شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 157شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 158شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 159شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 160شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 161شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 162شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 163شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 164شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 165شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 166شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 167شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 168شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 169شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 170شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 171شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 172شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 173شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 174شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 175شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 176شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 177شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 178شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 179شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 180شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 181شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 182شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 183شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 184شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 185شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 186شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 187شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 188شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 189شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 190شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 191شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 192شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 193شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 194شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 195شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 196شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 197شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 198شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 199شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 200شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 201شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 202شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 203شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 204شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 205شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 206شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 207شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 208شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 209شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 210شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 211شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 212شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 213شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 214شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 215شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 216شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 217شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 218شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 219شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 220شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 221شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 222شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 223شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 224شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 225شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 226شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 227شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 228شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 229شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 230شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 231شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 232شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 233شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 234شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 235شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 236شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 237شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 238شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 239شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 240شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 241شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 242شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 243شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 244شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 245شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 246شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 247شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 248شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 249شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 250شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 251شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 252شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 253شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 254شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 255شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 256شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 257شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 258شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 259شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 260شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 261شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 262شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 263شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 264شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 265شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 266شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 267شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 268شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 269شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 270شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 271شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 272شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 273شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 274شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 275شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 276شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 277شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 278شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 279شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 280شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 281شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 282شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 283شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 284شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 285شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 286شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 287شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 288شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 289شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 290شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 291شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 292شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 293شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 294شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 295شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 296شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 297شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 298شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟299شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 300شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 301شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 302شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 303شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 304شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 305شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 306شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 307شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 308شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 309شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 310شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 311شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 312شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟313شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 314شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 315شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 316شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 317شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 318شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 319شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 320شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 321شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 322شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 323شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟324شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 325شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 326شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 327شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 328شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 329شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 330شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 331شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 332شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 333شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 334شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 335شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 336شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 337شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 338شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 339شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 340شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 341شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 342شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 343شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 344شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 345شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 346شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 347شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 348شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 349شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 350شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 351شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 352شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 353شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 354شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 355شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 356شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 357شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 358شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 359شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 360شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 361شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 362شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 363شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 364شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 365شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 366شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 367شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 368شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 369شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 370شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 371شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 372شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 373شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 374شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 375شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 376شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 377شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 378شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 379شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 380شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 381شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 382شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 383شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 384شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 385شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 386شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 387شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 388شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 389شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 390شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 391شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 392شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 393شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 394شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 395شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 396شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 397شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 398شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 399شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 400شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 401شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 402شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 403شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 404شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 405شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 406شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 407شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 408شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 409شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 410شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 411شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 412شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 413شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 414شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 415شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 416شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 417شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 418شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 419شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 420شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 421شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 422شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 423شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 424شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 425شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 426شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 427شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 428شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 429شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 430شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 431شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 432شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 433شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 434شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 435شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 436شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 437شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 438شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 439شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 440شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 441شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 442شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 443شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 444شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 445شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 446شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 447شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 448شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 449شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 450شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ