به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ

1830عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ
ور خار و گلی چو در گذشتی همه هیچ
گر ساده دلی ورت هزاران نقشست
در بحر فنا چو غرقه گشتی همه هیچ

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 2شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 3شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 4شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 5شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 6شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 7شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 8شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 9شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 10شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...11شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 12شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 13شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 14شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 15شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 16شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 17شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 18شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 19شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 20شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 21شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 22شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 23شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 24شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 25شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 26شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 27شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 28شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 29شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 30شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 31شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 32شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 33شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 34شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 35شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 36شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 37شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 38شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 39شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 40شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 41شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 42شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 43شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 44شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 45شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 46شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 47شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 48شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 49شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 50شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 51شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 52شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 53شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 54شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 55شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 56شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 57شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 58شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 59شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 60شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 61شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 62شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 63شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 64شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 65شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟66شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...67شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 68شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 69شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 70شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 71شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 72شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 73شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 74شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 75شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 76شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 77شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 78شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 79شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 80شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 81شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 82شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 83شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 84شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 85شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 86شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 87شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 88شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 89شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 90شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 91شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 92شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 93شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 94شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 95شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 96شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 97شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 98شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 99شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 100شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 101شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 102شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 103شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 104شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 105شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 106شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 107شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 108شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 109شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 110شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 111شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 112شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 113شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 114شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 115شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 116شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 117شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 118شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 119شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 120شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 121شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 122شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 123شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 124شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 125شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 126شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 127شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 128شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 129شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 130شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 131شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 132شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 133شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 134شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 135شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 136شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 137شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 138شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 139شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 140شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 141شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 142شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 143شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 144شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 145شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 146شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 147شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 148شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 149شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 150شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 151شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 152شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 153شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 154شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 155شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 156شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 157شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 158شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 159شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 160شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 161شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 162شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 163شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 164شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 165شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 166شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 167شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 168شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 169شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 170شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 171شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 172شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 173شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 174شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 175شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 176شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 177شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 178شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 179شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 180شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 181شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 182شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 183شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 184شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 185شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 186شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 187شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 188شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 189شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 190شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 191شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 192شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 193شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 194شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 195شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 196شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 197شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 198شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 199شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 200شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 201شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 202شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 203شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 204شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 205شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 206شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 207شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 208شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 209شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 210شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 211شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 212شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 213شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 214شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 215شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 216شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 217شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 218شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 219شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 220شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 221شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 222شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 223شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 224شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 225شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 226شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 227شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 228شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 229شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 230شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 231شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 232شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 233شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 234شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 235شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 236شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 237شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 238شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 239شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 240شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 241شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 242شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 243شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 244شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 245شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 246شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 247شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 248شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 249شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 250شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 251شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 252شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 253شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 254شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 255شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 256شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 257شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 258شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 259شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 260شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 261شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 262شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 263شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 264شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 265شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 266شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 267شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 268شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 269شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 270شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 271شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 272شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 273شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 274شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 275شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 276شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 277شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 278شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 279شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 280شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 281شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 282شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 283شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 284شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 285شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 286شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 287شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 288شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 289شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 290شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 291شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 292شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 293شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 294شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 295شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 296شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟297شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 298شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 299شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 300شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 301شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 302شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 303شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 304شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 305شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 306شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 307شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 308شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 309شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 310شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟311شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 312شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 313شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 314شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 315شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 316شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 317شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 318شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 319شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 320شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 321شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟322شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 323شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 324شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 325شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 326شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 327شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 328شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 329شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 330شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 331شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 332شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 333شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 334شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 335شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 336شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 337شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 338شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 339شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 340شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 341شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 342شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 343شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 344شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 345شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 346شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 347شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 348شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 349شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 350شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 351شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 352شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 353شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 354شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 355شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 356شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 357شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 358شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 359شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 360شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 361شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 362شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 363شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 364شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 365شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 366شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 367شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 368شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 369شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 370شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 371شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 372شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 373شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 374شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 375شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 376شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 377شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 378شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 379شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 380شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 381شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 382شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 383شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 384شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 385شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 386شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 387شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 388شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 389شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 390شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 391شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 392شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 393شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 394شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 395شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 396شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 397شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 398شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 399شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 400شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 401شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 402شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 403شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 404شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 405شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 406شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 407شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 408شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 409شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 410شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 411شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 412شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 413شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 414شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 415شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 416شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 417شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 418شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 419شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 420شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 421شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 422شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 423شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 424شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 425شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 426شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 427شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 428شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 429شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 430شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 431شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 432شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 433شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 434شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 435شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 436شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 437شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 438شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 439شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 440شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 441شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 442شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 443شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 444شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 445شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 446شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 447شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 448شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ