به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست

2370عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

اکنون که بهار عمر در نشو و نماست
گلزار طبیعت تو در عین صفاست
برخیز و گلی بچین که در گلشن دهر
بنیاد بهار عمر بر باد هواست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 2شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 3شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 4شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 5شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 6شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 7شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 8شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 9شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 10شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 11شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 12شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 13شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 14شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 15شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 16شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...17شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 18شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 19شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 20شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 21شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 22شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 23شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 24شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 25شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 26شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 27شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 28شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 29شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 30شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 31شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 32شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 33شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 34شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 35شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 36شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 37شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 38شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 39شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 40شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 41شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 42شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 43شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 44شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 45شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 46شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 47شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 48شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 49شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 50شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 51شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 52شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 53شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 54شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 55شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 56شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 57شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 58شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 59شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 60شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 61شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 62شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 63شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 64شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 65شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 66شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 67شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 68شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 69شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 70شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 71شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟72شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...73شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 74شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 75شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 76شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 77شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 78شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 79شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 80شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 81شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 82شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 83شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 84شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 85شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 86شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 87شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 88شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 89شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 90شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 91شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 92شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 93شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 94شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 95شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 96شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 97شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 98شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 99شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 100شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 101شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 102شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 103شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 104شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 105شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 106شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 107شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 108شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 109شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 110شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 111شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 112شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 113شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 114شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 115شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 116شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 117شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 118شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 119شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 120شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 121شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 122شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 123شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 124شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 125شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 126شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 127شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 128شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 129شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 130شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 131شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 132شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 133شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 134شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 135شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 136شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 137شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 138شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 139شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 140شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 141شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 142شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 143شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 144شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 145شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 146شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 147شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 148شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 149شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 150شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 151شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 152شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 153شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 154شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 155شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 156شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 157شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 158شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 159شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 160شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 161شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 162شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 163شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 164شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 165شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 166شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 167شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 168شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 169شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 170شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 171شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 172شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 173شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 174شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 175شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 176شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 177شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 178شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 179شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 180شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 181شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 182شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 183شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 184شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 185شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 186شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 187شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 188شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 189شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 190شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 191شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 192شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 193شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 194شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 195شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 196شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 197شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 198شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 199شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 200شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 201شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 202شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 203شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 204شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 205شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 206شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 207شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 208شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 209شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 210شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 211شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 212شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 213شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 214شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 215شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 216شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 217شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 218شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 219شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 220شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 221شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 222شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 223شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 224شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 225شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 226شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 227شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 228شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 229شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 230شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 231شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 232شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 233شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 234شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 235شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 236شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 237شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 238شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 239شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 240شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 241شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 242شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 243شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 244شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 245شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 246شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 247شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 248شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 249شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 250شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 251شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 252شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 253شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 254شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 255شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 256شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 257شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 258شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 259شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 260شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 261شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 262شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 263شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 264شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 265شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 266شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 267شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 268شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 269شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 270شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 271شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 272شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 273شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 274شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 275شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 276شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 277شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 278شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 279شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 280شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 281شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 282شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 283شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 284شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 285شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 286شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 287شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 288شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 289شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 290شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 291شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 292شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 293شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 294شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 295شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 296شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 297شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 298شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 299شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 300شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 301شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 302شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟303شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 304شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 305شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 306شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 307شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 308شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 309شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 310شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 311شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 312شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 313شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 314شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 315شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 316شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟317شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 318شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 319شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 320شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 321شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 322شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 323شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 324شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 325شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 326شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 327شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟328شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 329شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 330شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 331شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 332شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 333شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 334شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 335شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 336شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 337شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 338شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 339شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 340شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 341شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 342شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 343شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 344شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 345شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 346شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 347شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 348شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 349شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 350شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 351شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 352شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 353شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 354شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 355شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 356شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 357شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 358شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 359شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 360شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 361شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 362شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 363شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 364شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 365شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 366شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 367شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 368شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 369شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 370شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 371شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 372شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 373شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 374شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 375شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 376شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 377شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 378شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 379شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 380شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 381شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 382شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 383شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 384شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 385شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 386شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 387شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 388شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 389شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 390شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 391شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 392شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 393شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 394شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 395شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 396شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 397شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 398شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 399شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 400شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 401شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 402شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 403شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 404شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 405شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 406شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 407شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 408شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 409شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 410شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 411شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 412شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 413شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 414شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 415شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 416شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 417شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 418شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 419شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 420شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 421شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 422شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 423شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 424شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 425شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 426شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 427شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 428شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 429شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 430شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 431شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 432شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 433شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 434شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 435شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 436شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 437شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 438شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 439شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 440شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 441شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 442شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 443شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 444شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 445شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 446شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 447شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 448شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 449شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 450شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 451شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 452شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 453شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 454شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ