به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست

1710عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عارف بجز از عارف آگاه کجاست
هر بوالهوسی رهبر این راه کجاست
از هستی خود چه گم شود عاشق فرد
یابد که مقام « لی مع الله » کجاست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...2شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 3شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 4شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...5شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 6شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 7شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 8شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 9شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 10شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 11شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 12شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 13شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 14شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 15شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 16شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 17شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 18شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 19شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 20شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 21شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 22شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 23شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 24شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 25شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 26شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 27شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 28شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 29شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 30شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 31شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 32شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 33شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 34شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 35شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 36شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 37شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 38شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 39شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 40شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...41شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 42شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 43شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 44شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 45شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 46شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 47شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 48شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 49شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 50شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 51شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 52شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 53شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 54شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 55شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 56شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 57شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 58شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 59شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 60شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 61شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 62شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 63شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 64شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 65شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 66شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 67شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 68شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 69شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 70شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 71شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 72شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 73شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 74شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 75شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 76شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...77شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 78شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 79شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 80شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 81شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 82شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 83شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 84شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 85شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 86شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 87شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 88شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 89شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 90شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 91شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 92شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 93شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 94شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 95شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 96شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 97شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 98شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 99شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 100شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 101شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 102شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 103شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 104شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 105شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 106شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 107شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 108شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 109شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 110شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 111شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 112شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 113شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 114شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 115شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 116شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 117شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 118شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 119شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 120شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 121شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 122شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 123شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 124شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 125شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 126شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 127شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 128شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 129شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 130شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 131شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟132شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...133شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 134شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 135شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 136شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 137شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 138شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 139شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 140شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 141شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 142شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 143شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 144شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 145شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 146شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 147شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 148شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 149شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 150شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 151شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 152شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 153شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 154شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 155شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 156شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 157شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 158شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 159شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 160شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 161شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 162شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 163شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 164شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 165شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 166شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 167شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 168شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 169شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 170شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 171شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 172شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 173شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 174شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 175شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 176شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 177شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 178شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 179شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 180شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 181شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 182شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 183شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 184شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 185شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 186شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 187شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 188شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 189شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 190شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 191شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 192شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 193شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 194شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 195شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 196شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 197شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 198شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 199شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 200شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 201شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 202شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 203شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 204شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 205شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 206شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 207شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 208شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 209شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 210شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 211شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 212شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 213شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 214شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 215شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 216شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 217شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 218شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 219شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 220شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 221شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 222شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 223شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 224شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 225شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 226شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 227شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 228شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 229شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 230شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 231شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 232شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 233شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 234شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 235شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 236شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 237شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 238شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 239شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 240شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 241شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 242شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 243شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 244شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 245شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 246شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 247شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 248شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 249شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 250شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 251شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 252شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 253شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 254شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 255شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 256شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 257شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 258شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 259شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 260شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 261شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 262شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 263شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 264شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 265شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 266شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 267شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 268شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 269شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 270شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 271شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 272شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 273شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 274شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 275شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 276شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 277شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 278شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 279شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 280شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 281شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 282شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 283شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 284شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 285شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 286شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 287شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 288شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 289شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 290شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 291شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 292شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 293شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 294شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 295شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 296شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 297شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 298شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 299شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 300شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 301شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 302شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 303شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 304شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 305شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 306شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 307شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 308شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 309شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 310شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 311شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 312شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 313شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 314شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 315شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 316شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 317شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 318شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 319شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 320شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 321شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 322شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 323شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 324شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 325شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 326شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 327شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 328شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 329شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 330شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 331شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 332شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 333شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 334شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 335شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 336شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 337شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 338شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 339شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 340شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 341شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 342شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 343شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 344شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 345شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 346شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 347شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 348شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 349شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 350شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 351شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 352شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 353شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 354شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 355شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 356شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 357شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 358شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 359شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 360شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 361شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 362شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟363شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 364شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 365شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 366شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 367شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 368شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 369شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 370شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 371شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 372شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 373شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 374شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 375شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 376شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟377شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 378شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 379شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 380شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 381شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 382شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 383شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 384شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 385شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 386شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 387شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟388شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 389شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 390شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 391شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 392شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 393شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 394شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 395شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 396شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 397شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 398شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 399شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 400شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 401شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 402شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 403شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 404شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 405شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 406شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 407شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 408شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 409شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 410شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 411شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 412شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 413شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 414شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 415شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 416شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 417شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 418شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 419شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 420شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 421شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 422شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 423شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 424شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 425شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 426شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 427شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 428شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 429شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 430شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 431شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 432شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 433شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 434شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 435شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 436شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 437شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 438شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 439شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 440شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 441شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 442شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 443شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 444شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 445شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 446شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 447شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 448شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 449شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 450شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 451شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 452شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 453شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 454شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 455شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 456شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 457شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 458شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 459شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 460شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 461شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 462شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 463شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 464شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 465شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 466شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 467شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 468شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 469شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 470شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 471شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 472شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 473شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 474شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 475شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 476شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 477شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 478شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 479شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 480شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 481شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 482شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 483شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 484شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 485شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 486شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 487شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 488شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 489شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 490شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 491شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 492شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 493شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 494شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 495شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 496شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 497شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 498شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 499شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 500شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 501شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 502شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 503شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 504شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 505شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 506شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 507شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 508شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 509شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 510شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 511شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 512شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 513شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 514شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ