به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است

2360عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است
در اصل یکیست این سخن منکشف است
از کثرت صفر اگر الف گشت هزار
الف راست بصورت و بمعنی الف است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 2شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...3شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 4شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 5شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 6شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 7شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 8شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 9شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 10شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 11شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 12شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 13شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 14شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 15شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 16شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 17شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 18شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 19شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 20شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 21شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 22شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 23شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 24شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 25شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 26شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 27شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 28شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 29شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 30شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 31شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 32شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 33شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 34شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 35شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 36شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 37شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 38شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...39شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 40شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 41شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 42شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 43شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 44شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 45شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 46شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 47شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 48شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 49شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 50شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 51شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 52شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 53شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 54شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 55شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 56شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 57شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 58شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 59شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 60شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 61شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 62شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 63شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 64شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 65شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 66شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 67شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 68شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 69شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 70شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 71شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 72شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 73شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 74شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...75شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 76شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 77شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 78شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 79شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 80شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 81شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 82شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 83شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 84شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 85شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 86شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 87شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 88شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 89شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 90شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 91شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 92شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 93شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 94شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 95شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 96شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 97شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 98شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 99شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 100شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 101شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 102شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 103شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 104شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 105شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 106شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 107شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 108شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 109شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 110شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 111شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 112شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 113شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 114شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 115شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 116شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 117شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 118شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 119شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 120شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 121شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 122شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 123شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 124شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 125شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 126شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 127شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 128شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 129شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟130شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...131شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 132شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 133شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 134شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 135شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 136شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 137شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 138شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 139شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 140شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 141شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 142شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 143شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 144شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 145شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 146شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 147شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 148شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 149شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 150شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 151شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 152شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 153شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 154شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 155شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 156شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 157شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 158شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 159شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 160شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 161شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 162شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 163شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 164شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 165شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 166شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 167شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 168شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 169شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 170شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 171شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 172شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 173شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 174شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 175شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 176شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 177شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 178شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 179شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 180شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 181شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 182شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 183شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 184شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 185شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 186شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 187شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 188شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 189شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 190شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 191شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 192شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 193شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 194شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 195شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 196شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 197شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 198شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 199شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 200شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 201شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 202شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 203شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 204شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 205شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 206شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 207شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 208شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 209شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 210شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 211شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 212شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 213شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 214شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 215شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 216شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 217شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 218شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 219شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 220شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 221شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 222شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 223شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 224شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 225شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 226شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 227شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 228شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 229شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 230شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 231شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 232شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 233شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 234شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 235شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 236شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 237شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 238شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 239شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 240شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 241شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 242شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 243شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 244شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 245شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 246شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 247شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 248شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 249شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 250شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 251شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 252شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 253شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 254شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 255شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 256شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 257شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 258شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 259شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 260شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 261شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 262شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 263شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 264شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 265شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 266شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 267شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 268شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 269شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 270شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 271شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 272شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 273شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 274شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 275شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 276شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 277شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 278شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 279شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 280شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 281شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 282شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 283شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 284شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 285شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 286شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 287شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 288شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 289شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 290شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 291شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 292شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 293شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 294شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 295شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 296شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 297شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 298شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 299شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 300شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 301شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 302شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 303شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 304شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 305شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 306شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 307شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 308شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 309شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 310شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 311شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 312شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 313شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 314شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 315شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 316شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 317شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 318شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 319شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 320شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 321شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 322شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 323شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 324شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 325شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 326شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 327شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 328شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 329شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 330شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 331شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 332شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 333شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 334شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 335شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 336شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 337شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 338شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 339شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 340شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 341شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 342شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 343شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 344شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 345شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 346شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 347شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 348شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 349شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 350شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 351شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 352شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 353شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 354شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 355شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 356شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 357شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 358شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 359شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 360شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟361شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 362شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 363شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 364شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 365شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 366شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 367شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 368شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 369شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 370شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 371شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 372شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 373شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 374شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟375شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 376شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 377شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 378شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 379شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 380شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 381شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 382شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 383شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 384شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 385شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟386شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 387شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 388شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 389شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 390شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 391شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 392شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 393شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 394شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 395شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 396شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 397شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 398شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 399شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 400شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 401شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 402شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 403شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 404شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 405شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 406شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 407شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 408شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 409شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 410شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 411شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 412شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 413شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 414شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 415شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 416شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 417شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 418شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 419شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 420شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 421شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 422شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 423شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 424شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 425شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 426شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 427شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 428شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 429شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 430شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 431شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 432شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 433شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 434شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 435شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 436شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 437شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 438شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 439شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 440شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 441شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 442شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 443شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 444شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 445شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 446شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 447شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 448شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 449شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 450شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 451شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 452شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 453شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 454شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 455شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 456شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 457شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 458شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 459شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 460شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 461شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 462شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 463شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 464شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 465شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 466شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 467شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 468شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 469شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 470شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 471شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 472شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 473شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 474شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 475شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 476شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 477شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 478شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 479شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 480شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 481شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 482شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 483شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 484شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 485شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 486شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 487شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 488شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 489شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 490شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 491شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 492شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 493شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 494شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 495شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 496شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 497شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 498شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 499شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 500شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 501شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 502شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 503شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 504شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 505شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 506شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 507شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 508شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 509شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 510شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 511شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 512شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ