به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست

1700عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر سجده که میکنی پی خدمت دوست
گاهی که بترتیب کنی لایق اوست
تنها نه که ترتیب بود شرط نماز
هر کار که میکنی به ترتیب نکوست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 2شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 3شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 4شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 5شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 6شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 7شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 8شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 9شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 10شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 11شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 12شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 13شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 14شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 15شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 16شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 17شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 18شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 19شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 20شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 21شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 22شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 23شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 24شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 25شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 26شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 27شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 28شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 29شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...30شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 31شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 32شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 33شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 34شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 35شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 36شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 37شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 38شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 39شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 40شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 41شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 42شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 43شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 44شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 45شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 46شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 47شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 48شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 49شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 50شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 51شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 52شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 53شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 54شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 55شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 56شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 57شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 58شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 59شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 60شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 61شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 62شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 63شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 64شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 65شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 66شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 67شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 68شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 69شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 70شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 71شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 72شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 73شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 74شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 75شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 76شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 77شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 78شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 79شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 80شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 81شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 82شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 83شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 84شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟85شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...86شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 87شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 88شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 89شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 90شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 91شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 92شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 93شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 94شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 95شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 96شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 97شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 98شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 99شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 100شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 101شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 102شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 103شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 104شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 105شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 106شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 107شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 108شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 109شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 110شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 111شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 112شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 113شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 114شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 115شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 116شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 117شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 118شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 119شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 120شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 121شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 122شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 123شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 124شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 125شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 126شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 127شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 128شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 129شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 130شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 131شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 132شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 133شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 134شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 135شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 136شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 137شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 138شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 139شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 140شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 141شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 142شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 143شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 144شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 145شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 146شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 147شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 148شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 149شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 150شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 151شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 152شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 153شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 154شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 155شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 156شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 157شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 158شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 159شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 160شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 161شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 162شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 163شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 164شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 165شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 166شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 167شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 168شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 169شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 170شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 171شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 172شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 173شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 174شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 175شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 176شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 177شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 178شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 179شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 180شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 181شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 182شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 183شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 184شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 185شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 186شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 187شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 188شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 189شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 190شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 191شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 192شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 193شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 194شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 195شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 196شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 197شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 198شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 199شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 200شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 201شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 202شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 203شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 204شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 205شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 206شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 207شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 208شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 209شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 210شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 211شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 212شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 213شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 214شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 215شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 216شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 217شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 218شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 219شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 220شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 221شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 222شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 223شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 224شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 225شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 226شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 227شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 228شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 229شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 230شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 231شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 232شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 233شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 234شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 235شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 236شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 237شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 238شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 239شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 240شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 241شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 242شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 243شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 244شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 245شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 246شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 247شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 248شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 249شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 250شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 251شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 252شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 253شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 254شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 255شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 256شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 257شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 258شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 259شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 260شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 261شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 262شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 263شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 264شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 265شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 266شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 267شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 268شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 269شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 270شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 271شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 272شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 273شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 274شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 275شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 276شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 277شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 278شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 279شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 280شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 281شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 282شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 283شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 284شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 285شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 286شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 287شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 288شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 289شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 290شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 291شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 292شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 293شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 294شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 295شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 296شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 297شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 298شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 299شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 300شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 301شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 302شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 303شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 304شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 305شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 306شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 307شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 308شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 309شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 310شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 311شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 312شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 313شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 314شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 315شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟316شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 317شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 318شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 319شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 320شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 321شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 322شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 323شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 324شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 325شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 326شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 327شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 328شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 329شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟330شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 331شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 332شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 333شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 334شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 335شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 336شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 337شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 338شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 339شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 340شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟341شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 342شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 343شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 344شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 345شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 346شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 347شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 348شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 349شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 350شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 351شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 352شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 353شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 354شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 355شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 356شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 357شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 358شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 359شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 360شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 361شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 362شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 363شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 364شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 365شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 366شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 367شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 368شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 369شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 370شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 371شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 372شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 373شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 374شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 375شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 376شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 377شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 378شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 379شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 380شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 381شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 382شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 383شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 384شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 385شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 386شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 387شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 388شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 389شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 390شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 391شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 392شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 393شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 394شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 395شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 396شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 397شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 398شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 399شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 400شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 401شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 402شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 403شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 404شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 405شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 406شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 407شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 408شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 409شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 410شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 411شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 412شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 413شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 414شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 415شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 416شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 417شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 418شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 419شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 420شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 421شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 422شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 423شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 424شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 425شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 426شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 427شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 428شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 429شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 430شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 431شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 432شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 433شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 434شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 435شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 436شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 437شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 438شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 439شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 440شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 441شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 442شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 443شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 444شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 445شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 446شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 447شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 448شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 449شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 450شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 451شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 452شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 453شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 454شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 455شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 456شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 457شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 458شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 459شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 460شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 461شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 462شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 463شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 464شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 465شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 466شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 467شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ