به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست

1970عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شیریست درنده نفس سرکش که تراست
گیر سیر بود ترا بر او حکم کجاست
چون گرسنه شد زروزه فرمانبر تست
پس سیر مشو که سیری نفس خطاست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 2شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 3شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 4شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 5شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 6شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 7شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 8شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 9شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 10شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 11شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 12شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 13شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 14شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 15شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 16شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 17شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 18شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 19شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 20شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 21شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 22شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 23شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 24شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 25شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 26شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 27شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 28شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...29شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 30شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 31شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 32شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 33شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 34شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 35شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 36شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 37شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 38شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 39شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 40شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 41شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 42شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 43شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 44شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 45شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 46شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 47شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 48شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 49شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 50شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 51شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 52شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 53شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 54شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 55شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 56شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 57شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 58شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 59شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 60شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 61شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 62شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 63شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 64شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 65شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 66شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 67شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 68شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 69شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 70شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 71شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 72شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 73شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 74شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 75شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 76شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 77شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 78شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 79شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 80شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 81شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 82شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 83شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟84شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...85شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 86شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 87شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 88شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 89شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 90شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 91شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 92شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 93شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 94شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 95شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 96شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 97شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 98شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 99شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 100شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 101شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 102شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 103شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 104شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 105شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 106شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 107شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 108شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 109شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 110شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 111شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 112شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 113شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 114شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 115شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 116شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 117شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 118شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 119شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 120شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 121شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 122شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 123شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 124شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 125شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 126شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 127شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 128شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 129شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 130شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 131شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 132شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 133شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 134شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 135شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 136شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 137شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 138شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 139شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 140شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 141شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 142شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 143شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 144شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 145شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 146شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 147شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 148شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 149شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 150شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 151شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 152شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 153شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 154شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 155شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 156شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 157شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 158شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 159شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 160شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 161شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 162شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 163شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 164شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 165شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 166شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 167شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 168شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 169شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 170شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 171شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 172شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 173شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 174شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 175شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 176شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 177شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 178شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 179شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 180شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 181شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 182شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 183شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 184شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 185شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 186شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 187شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 188شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 189شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 190شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 191شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 192شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 193شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 194شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 195شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 196شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 197شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 198شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 199شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 200شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 201شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 202شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 203شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 204شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 205شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 206شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 207شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 208شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 209شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 210شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 211شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 212شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 213شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 214شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 215شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 216شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 217شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 218شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 219شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 220شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 221شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 222شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 223شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 224شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 225شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 226شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 227شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 228شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 229شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 230شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 231شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 232شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 233شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 234شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 235شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 236شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 237شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 238شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 239شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 240شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 241شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 242شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 243شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 244شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 245شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 246شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 247شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 248شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 249شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 250شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 251شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 252شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 253شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 254شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 255شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 256شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 257شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 258شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 259شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 260شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 261شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 262شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 263شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 264شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 265شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 266شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 267شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 268شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 269شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 270شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 271شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 272شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 273شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 274شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 275شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 276شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 277شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 278شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 279شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 280شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 281شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 282شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 283شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 284شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 285شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 286شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 287شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 288شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 289شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 290شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 291شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 292شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 293شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 294شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 295شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 296شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 297شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 298شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 299شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 300شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 301شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 302شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 303شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 304شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 305شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 306شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 307شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 308شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 309شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 310شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 311شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 312شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 313شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 314شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟315شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 316شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 317شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 318شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 319شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 320شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 321شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 322شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 323شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 324شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 325شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 326شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 327شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 328شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟329شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 330شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 331شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 332شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 333شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 334شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 335شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 336شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 337شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 338شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 339شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟340شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 341شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 342شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 343شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 344شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 345شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 346شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 347شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 348شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 349شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 350شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 351شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 352شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 353شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 354شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 355شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 356شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 357شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 358شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 359شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 360شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 361شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 362شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 363شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 364شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 365شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 366شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 367شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 368شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 369شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 370شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 371شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 372شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 373شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 374شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 375شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 376شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 377شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 378شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 379شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 380شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 381شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 382شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 383شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 384شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 385شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 386شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 387شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 388شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 389شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 390شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 391شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 392شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 393شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 394شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 395شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 396شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 397شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 398شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 399شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 400شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 401شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 402شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 403شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 404شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 405شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 406شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 407شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 408شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 409شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 410شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 411شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 412شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 413شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 414شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 415شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 416شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 417شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 418شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 419شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 420شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 421شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 422شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 423شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 424شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 425شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 426شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 427شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 428شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 429شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 430شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 431شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 432شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 433شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 434شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 435شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 436شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 437شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 438شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 439شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 440شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 441شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 442شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 443شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 444شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 445شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 446شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 447شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 448شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 449شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 450شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 451شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 452شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 453شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 454شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 455شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 456شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 457شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 458شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 459شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 460شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 461شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 462شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 463شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 464شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 465شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 466شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ