به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست

2300عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

چو پیر شدی لذت دوران هیچست
کو هر چه خوردی بی در دندان هیچست
دندان دو صف لشگر سلطان تن است
لشگر چو شکست کار سلطان هیچست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 2شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 3شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 4شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 5شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 6شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 7شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 8شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 9شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 10شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 11شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 12شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 13شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 14شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 15شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...16شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 17شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 18شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 19شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 20شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 21شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 22شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 23شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 24شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 25شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 26شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 27شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 28شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 29شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 30شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 31شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 32شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 33شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 34شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 35شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 36شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 37شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 38شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 39شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 40شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 41شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 42شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 43شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 44شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 45شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 46شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 47شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 48شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 49شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 50شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 51شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...52شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 53شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 54شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 55شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 56شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 57شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 58شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 59شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 60شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 61شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 62شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 63شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 64شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 65شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 66شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 67شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 68شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 69شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 70شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 71شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 72شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 73شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 74شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 75شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 76شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 77شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 78شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 79شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 80شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 81شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 82شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 83شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 84شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 85شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 86شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 87شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 88شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 89شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 90شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 91شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 92شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 93شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 94شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 95شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 96شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 97شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 98شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 99شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 100شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 101شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 102شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 103شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 104شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 105شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 106شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟107شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...108شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 109شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 110شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 111شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 112شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 113شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 114شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 115شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 116شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 117شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 118شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 119شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 120شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 121شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 122شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 123شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 124شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 125شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 126شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 127شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 128شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 129شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 130شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 131شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 132شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 133شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 134شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 135شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 136شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 137شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 138شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 139شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 140شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 141شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 142شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 143شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 144شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 145شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 146شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 147شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 148شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 149شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 150شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 151شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 152شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 153شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 154شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 155شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 156شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 157شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 158شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 159شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 160شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 161شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 162شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 163شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 164شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 165شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 166شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 167شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 168شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 169شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 170شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 171شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 172شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 173شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 174شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 175شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 176شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 177شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 178شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 179شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 180شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 181شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 182شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 183شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 184شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 185شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 186شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 187شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 188شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 189شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 190شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 191شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 192شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 193شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 194شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 195شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 196شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 197شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 198شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 199شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 200شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 201شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 202شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 203شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 204شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 205شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 206شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 207شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 208شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 209شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 210شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 211شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 212شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 213شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 214شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 215شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 216شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 217شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 218شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 219شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 220شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 221شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 222شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 223شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 224شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 225شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 226شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 227شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 228شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 229شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 230شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 231شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 232شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 233شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 234شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 235شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 236شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 237شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 238شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 239شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 240شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 241شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 242شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 243شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 244شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 245شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 246شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 247شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 248شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 249شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 250شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 251شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 252شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 253شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 254شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 255شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 256شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 257شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 258شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 259شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 260شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 261شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 262شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 263شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 264شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 265شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 266شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 267شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 268شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 269شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 270شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 271شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 272شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 273شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 274شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 275شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 276شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 277شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 278شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 279شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 280شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 281شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 282شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 283شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 284شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 285شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 286شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 287شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 288شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 289شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 290شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 291شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 292شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 293شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 294شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 295شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 296شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 297شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 298شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 299شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 300شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 301شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 302شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 303شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 304شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 305شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 306شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 307شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 308شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 309شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 310شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 311شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 312شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 313شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 314شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 315شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 316شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 317شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 318شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 319شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 320شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 321شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 322شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 323شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 324شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 325شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 326شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 327شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 328شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 329شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 330شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 331شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 332شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 333شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 334شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 335شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 336شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 337شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟338شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 339شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 340شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 341شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 342شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 343شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 344شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 345شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 346شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 347شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 348شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 349شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 350شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 351شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟352شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 353شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 354شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 355شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 356شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 357شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 358شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 359شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 360شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 361شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 362شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟363شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 364شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 365شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 366شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 367شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 368شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 369شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 370شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 371شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 372شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 373شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 374شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 375شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 376شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 377شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 378شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 379شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 380شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 381شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 382شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 383شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 384شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 385شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 386شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 387شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 388شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 389شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 390شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 391شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 392شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 393شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 394شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 395شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 396شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 397شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 398شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 399شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 400شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 401شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 402شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 403شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 404شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 405شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 406شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 407شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 408شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 409شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 410شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 411شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 412شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 413شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 414شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 415شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 416شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 417شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 418شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 419شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 420شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 421شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 422شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 423شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 424شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 425شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 426شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 427شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 428شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 429شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 430شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 431شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 432شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 433شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 434شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 435شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 436شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 437شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 438شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 439شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 440شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 441شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 442شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 443شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 444شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 445شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 446شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 447شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 448شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 449شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 450شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 451شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 452شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 453شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 454شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 455شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 456شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 457شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 458شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 459شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 460شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 461شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 462شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 463شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 464شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 465شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 466شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 467شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 468شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 469شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 470شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 471شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 472شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 473شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 474شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 475شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 476شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 477شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 478شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 479شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 480شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 481شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 482شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 483شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 484شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 485شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 486شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 487شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 488شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 489شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ