به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت

2370عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کس سر خدا بی نبی الله نیافت
بی مهر علی هم دل آگاه نیافت
تحقیق بدان که هیچکس جانب حق
بی حب محمد و علی راه نیافت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 2شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 3شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 4شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 5شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 6شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...7شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 8شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 9شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 10شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 11شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 12شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 13شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 14شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 15شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 16شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 17شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 18شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 19شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 20شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 21شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 22شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 23شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 24شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 25شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 26شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 27شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 28شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 29شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 30شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 31شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 32شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 33شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 34شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 35شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 36شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 37شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 38شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 39شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 40شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 41شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 42شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...43شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 44شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 45شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 46شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 47شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 48شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 49شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 50شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 51شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 52شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 53شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 54شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 55شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 56شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 57شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 58شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 59شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 60شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 61شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 62شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 63شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 64شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 65شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 66شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 67شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 68شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 69شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 70شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 71شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 72شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 73شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 74شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 75شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 76شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 77شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 78شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 79شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 80شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 81شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 82شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 83شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 84شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 85شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 86شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 87شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 88شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 89شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 90شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 91شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 92شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 93شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 94شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 95شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 96شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 97شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟98شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...99شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 100شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 101شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 102شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 103شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 104شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 105شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 106شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 107شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 108شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 109شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 110شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 111شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 112شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 113شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 114شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 115شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 116شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 117شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 118شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 119شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 120شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 121شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 122شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 123شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 124شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 125شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 126شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 127شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 128شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 129شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 130شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 131شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 132شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 133شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 134شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 135شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 136شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 137شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 138شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 139شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 140شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 141شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 142شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 143شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 144شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 145شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 146شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 147شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 148شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 149شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 150شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 151شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 152شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 153شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 154شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 155شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 156شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 157شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 158شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 159شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 160شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 161شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 162شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 163شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 164شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 165شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 166شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 167شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 168شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 169شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 170شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 171شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 172شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 173شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 174شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 175شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 176شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 177شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 178شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 179شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 180شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 181شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 182شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 183شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 184شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 185شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 186شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 187شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 188شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 189شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 190شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 191شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 192شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 193شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 194شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 195شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 196شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 197شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 198شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 199شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 200شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 201شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 202شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 203شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 204شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 205شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 206شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 207شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 208شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 209شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 210شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 211شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 212شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 213شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 214شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 215شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 216شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 217شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 218شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 219شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 220شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 221شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 222شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 223شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 224شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 225شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 226شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 227شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 228شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 229شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 230شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 231شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 232شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 233شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 234شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 235شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 236شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 237شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 238شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 239شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 240شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 241شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 242شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 243شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 244شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 245شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 246شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 247شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 248شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 249شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 250شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 251شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 252شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 253شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 254شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 255شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 256شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 257شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 258شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 259شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 260شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 261شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 262شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 263شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 264شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 265شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 266شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 267شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 268شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 269شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 270شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 271شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 272شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 273شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 274شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 275شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 276شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 277شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 278شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 279شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 280شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 281شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 282شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 283شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 284شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 285شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 286شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 287شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 288شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 289شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 290شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 291شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 292شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 293شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 294شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 295شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 296شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 297شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 298شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 299شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 300شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 301شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 302شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 303شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 304شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 305شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 306شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 307شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 308شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 309شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 310شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 311شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 312شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 313شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 314شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 315شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 316شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 317شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 318شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 319شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 320شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 321شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 322شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 323شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 324شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 325شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 326شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 327شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 328شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟329شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 330شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 331شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 332شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 333شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 334شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 335شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 336شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 337شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 338شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 339شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 340شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 341شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 342شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟343شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 344شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 345شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 346شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 347شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 348شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 349شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 350شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 351شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 352شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 353شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟354شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 355شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 356شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 357شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 358شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 359شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 360شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 361شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 362شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 363شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 364شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 365شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 366شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 367شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 368شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 369شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 370شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 371شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 372شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 373شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 374شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 375شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 376شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 377شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 378شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 379شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 380شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 381شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 382شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 383شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 384شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 385شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 386شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 387شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 388شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 389شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 390شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 391شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 392شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 393شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 394شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 395شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 396شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 397شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 398شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 399شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 400شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 401شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 402شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 403شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 404شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 405شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 406شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 407شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 408شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 409شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 410شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 411شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 412شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 413شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 414شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 415شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 416شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 417شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 418شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 419شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 420شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 421شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 422شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 423شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 424شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 425شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 426شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 427شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 428شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 429شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 430شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 431شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 432شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 433شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 434شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 435شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 436شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 437شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 438شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 439شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 440شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 441شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 442شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 443شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 444شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 445شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 446شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 447شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 448شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 449شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 450شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 451شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 452شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 453شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 454شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 455شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 456شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 457شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 458شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 459شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 460شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 461شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 462شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 463شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 464شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 465شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 466شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 467شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 468شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 469شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 470شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 471شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 472شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 473شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 474شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 475شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 476شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 477شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 478شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 479شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 480شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ