به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست

2270عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست
گر پاک نیی لاف محبت نه نکوست
برخیز و بخون دل برآور غسلی
و رنی جنب طریقتی در ره دوست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 2شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 3شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 4شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 5شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 6شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 7شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 8شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 9شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 10شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 11شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 12شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 13شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 14شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 15شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 16شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 17شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 18شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 19شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 20شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 21شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 22شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 23شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 24شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 25شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 26شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 27شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 28شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 29شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 30شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 31شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...32شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 33شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 34شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 35شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 36شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 37شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 38شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 39شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 40شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 41شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 42شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 43شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 44شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 45شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 46شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 47شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 48شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 49شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 50شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 51شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 52شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 53شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 54شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 55شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 56شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 57شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 58شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 59شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 60شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 61شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 62شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 63شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 64شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 65شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 66شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 67شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 68شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 69شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 70شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 71شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 72شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 73شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 74شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 75شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 76شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 77شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 78شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 79شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 80شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 81شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 82شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 83شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 84شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 85شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 86شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟87شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...88شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 89شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 90شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 91شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 92شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 93شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 94شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 95شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 96شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 97شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 98شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 99شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 100شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 101شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 102شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 103شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 104شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 105شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 106شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 107شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 108شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 109شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 110شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 111شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 112شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 113شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 114شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 115شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 116شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 117شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 118شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 119شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 120شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 121شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 122شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 123شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 124شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 125شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 126شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 127شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 128شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 129شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 130شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 131شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 132شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 133شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 134شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 135شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 136شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 137شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 138شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 139شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 140شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 141شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 142شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 143شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 144شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 145شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 146شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 147شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 148شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 149شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 150شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 151شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 152شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 153شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 154شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 155شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 156شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 157شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 158شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 159شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 160شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 161شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 162شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 163شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 164شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 165شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 166شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 167شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 168شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 169شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 170شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 171شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 172شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 173شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 174شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 175شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 176شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 177شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 178شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 179شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 180شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 181شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 182شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 183شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 184شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 185شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 186شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 187شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 188شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 189شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 190شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 191شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 192شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 193شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 194شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 195شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 196شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 197شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 198شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 199شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 200شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 201شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 202شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 203شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 204شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 205شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 206شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 207شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 208شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 209شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 210شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 211شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 212شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 213شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 214شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 215شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 216شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 217شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 218شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 219شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 220شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 221شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 222شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 223شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 224شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 225شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 226شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 227شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 228شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 229شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 230شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 231شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 232شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 233شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 234شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 235شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 236شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 237شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 238شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 239شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 240شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 241شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 242شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 243شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 244شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 245شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 246شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 247شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 248شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 249شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 250شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 251شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 252شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 253شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 254شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 255شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 256شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 257شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 258شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 259شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 260شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 261شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 262شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 263شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 264شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 265شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 266شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 267شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 268شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 269شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 270شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 271شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 272شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 273شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 274شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 275شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 276شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 277شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 278شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 279شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 280شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 281شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 282شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 283شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 284شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 285شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 286شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 287شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 288شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 289شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 290شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 291شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 292شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 293شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 294شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 295شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 296شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 297شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 298شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 299شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 300شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 301شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 302شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 303شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 304شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 305شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 306شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 307شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 308شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 309شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 310شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 311شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 312شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 313شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 314شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 315شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 316شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 317شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟318شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 319شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 320شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 321شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 322شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 323شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 324شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 325شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 326شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 327شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 328شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 329شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 330شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 331شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟332شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 333شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 334شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 335شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 336شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 337شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 338شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 339شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 340شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 341شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 342شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟343شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 344شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 345شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 346شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 347شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 348شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 349شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 350شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 351شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 352شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 353شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 354شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 355شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 356شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 357شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 358شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 359شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 360شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 361شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 362شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 363شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 364شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 365شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 366شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 367شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 368شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 369شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 370شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 371شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 372شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 373شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 374شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 375شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 376شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 377شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 378شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 379شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 380شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 381شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 382شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 383شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 384شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 385شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 386شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 387شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 388شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 389شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 390شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 391شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 392شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 393شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 394شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 395شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 396شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 397شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 398شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 399شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 400شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 401شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 402شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 403شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 404شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 405شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 406شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 407شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 408شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 409شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 410شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 411شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 412شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 413شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 414شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 415شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 416شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 417شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 418شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 419شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 420شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 421شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 422شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 423شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 424شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 425شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 426شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 427شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 428شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 429شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 430شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 431شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 432شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 433شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 434شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 435شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 436شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 437شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 438شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 439شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 440شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 441شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 442شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 443شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 444شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 445شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 446شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 447شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 448شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 449شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 450شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 451شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 452شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 453شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 454شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 455شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 456شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 457شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 458شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 459شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 460شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 461شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 462شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 463شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 464شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 465شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 466شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 467شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 468شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 469شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ