به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست

1840عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

اهلی که نظر یافته از آل عباست
از آل علی همیشه کارش به صفاست
امید که عاقبت سرش خاک شود
در پای سگی که آن سگ شیر خداست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 2شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 3شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 4شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 5شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 6شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 7شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 8شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 9شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 10شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 11شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 12شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 13شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 14شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 15شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 16شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 17شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 18شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 19شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 20شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 21شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 22شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 23شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 24شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 25شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 26شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 27شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 28شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 29شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 30شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 31شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 32شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 33شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 34شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...35شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 36شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 37شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 38شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 39شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 40شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 41شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 42شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 43شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 44شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 45شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 46شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 47شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 48شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 49شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 50شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 51شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 52شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 53شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 54شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 55شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 56شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 57شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 58شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 59شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 60شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 61شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 62شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 63شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 64شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 65شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 66شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 67شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 68شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 69شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 70شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 71شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 72شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 73شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 74شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 75شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 76شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 77شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 78شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 79شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 80شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 81شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 82شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 83شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 84شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 85شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 86شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 87شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 88شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 89شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟90شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...91شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 92شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 93شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 94شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 95شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 96شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 97شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 98شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 99شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 100شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 101شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 102شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 103شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 104شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 105شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 106شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 107شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 108شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 109شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 110شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 111شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 112شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 113شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 114شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 115شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 116شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 117شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 118شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 119شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 120شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 121شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 122شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 123شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 124شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 125شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 126شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 127شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 128شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 129شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 130شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 131شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 132شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 133شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 134شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 135شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 136شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 137شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 138شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 139شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 140شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 141شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 142شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 143شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 144شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 145شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 146شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 147شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 148شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 149شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 150شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 151شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 152شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 153شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 154شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 155شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 156شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 157شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 158شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 159شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 160شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 161شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 162شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 163شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 164شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 165شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 166شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 167شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 168شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 169شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 170شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 171شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 172شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 173شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 174شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 175شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 176شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 177شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 178شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 179شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 180شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 181شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 182شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 183شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 184شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 185شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 186شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 187شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 188شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 189شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 190شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 191شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 192شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 193شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 194شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 195شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 196شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 197شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 198شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 199شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 200شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 201شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 202شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 203شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 204شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 205شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 206شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 207شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 208شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 209شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 210شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 211شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 212شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 213شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 214شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 215شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 216شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 217شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 218شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 219شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 220شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 221شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 222شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 223شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 224شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 225شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 226شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 227شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 228شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 229شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 230شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 231شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 232شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 233شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 234شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 235شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 236شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 237شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 238شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 239شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 240شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 241شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 242شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 243شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 244شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 245شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 246شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 247شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 248شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 249شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 250شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 251شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 252شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 253شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 254شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 255شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 256شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 257شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 258شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 259شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 260شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 261شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 262شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 263شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 264شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 265شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 266شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 267شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 268شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 269شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 270شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 271شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 272شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 273شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 274شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 275شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 276شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 277شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 278شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 279شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 280شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 281شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 282شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 283شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 284شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 285شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 286شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 287شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 288شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 289شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 290شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 291شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 292شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 293شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 294شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 295شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 296شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 297شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 298شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 299شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 300شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 301شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 302شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 303شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 304شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 305شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 306شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 307شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 308شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 309شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 310شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 311شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 312شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 313شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 314شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 315شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 316شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 317شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 318شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 319شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 320شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟321شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 322شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 323شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 324شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 325شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 326شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 327شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 328شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 329شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 330شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 331شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 332شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 333شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 334شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟335شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 336شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 337شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 338شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 339شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 340شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 341شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 342شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 343شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 344شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 345شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟346شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 347شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 348شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 349شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 350شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 351شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 352شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 353شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 354شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 355شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 356شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 357شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 358شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 359شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 360شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 361شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 362شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 363شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 364شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 365شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 366شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 367شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 368شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 369شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 370شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 371شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 372شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 373شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 374شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 375شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 376شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 377شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 378شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 379شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 380شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 381شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 382شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 383شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 384شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 385شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 386شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 387شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 388شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 389شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 390شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 391شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 392شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 393شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 394شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 395شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 396شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 397شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 398شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 399شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 400شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 401شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 402شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 403شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 404شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 405شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 406شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 407شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 408شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 409شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 410شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 411شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 412شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 413شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 414شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 415شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 416شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 417شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 418شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 419شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 420شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 421شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 422شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 423شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 424شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 425شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 426شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 427شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 428شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 429شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 430شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 431شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 432شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 433شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 434شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 435شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 436شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 437شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 438شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 439شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 440شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 441شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 442شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 443شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 444شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 445شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 446شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 447شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 448شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 449شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 450شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 451شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 452شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 453شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 454شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 455شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 456شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 457شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 458شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 459شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 460شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 461شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 462شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 463شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 464شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 465شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 466شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 467شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 468شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 469شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 470شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 471شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 472شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ