به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی است

1930عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

« والتین » به حسن قسم ز معبود غنی است
« زیتون » به حسین و این سخن یافتنی است
از قدر بلند « طور سینا » ست علی
« هذا البلد الامین » رسول مدنی است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 2شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...3شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 4شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 5شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 6شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 7شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 8شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 9شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 10شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 11شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 12شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 13شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 14شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 15شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 16شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 17شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 18شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 19شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 20شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 21شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 22شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 23شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 24شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 25شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 26شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 27شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 28شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 29شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 30شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 31شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 32شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 33شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 34شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 35شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 36شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 37شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 38شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...39شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 40شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 41شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 42شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 43شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 44شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 45شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 46شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 47شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 48شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 49شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 50شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 51شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 52شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 53شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 54شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 55شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 56شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 57شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 58شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 59شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 60شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 61شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 62شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 63شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 64شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 65شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 66شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 67شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 68شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 69شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 70شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 71شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 72شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 73شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 74شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 75شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 76شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 77شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 78شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 79شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 80شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 81شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 82شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 83شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 84شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 85شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 86شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 87شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 88شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 89شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 90شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 91شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 92شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 93شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟94شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...95شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 96شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 97شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 98شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 99شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 100شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 101شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 102شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 103شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 104شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 105شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 106شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 107شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 108شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 109شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 110شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 111شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 112شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 113شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 114شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 115شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 116شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 117شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 118شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 119شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 120شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 121شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 122شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 123شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 124شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 125شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 126شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 127شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 128شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 129شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 130شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 131شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 132شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 133شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 134شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 135شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 136شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 137شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 138شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 139شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 140شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 141شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 142شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 143شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 144شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 145شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 146شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 147شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 148شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 149شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 150شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 151شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 152شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 153شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 154شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 155شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 156شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 157شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 158شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 159شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 160شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 161شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 162شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 163شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 164شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 165شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 166شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 167شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 168شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 169شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 170شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 171شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 172شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 173شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 174شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 175شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 176شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 177شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 178شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 179شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 180شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 181شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 182شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 183شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 184شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 185شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 186شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 187شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 188شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 189شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 190شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 191شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 192شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 193شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 194شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 195شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 196شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 197شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 198شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 199شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 200شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 201شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 202شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 203شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 204شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 205شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 206شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 207شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 208شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 209شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 210شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 211شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 212شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 213شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 214شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 215شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 216شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 217شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 218شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 219شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 220شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 221شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 222شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 223شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 224شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 225شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 226شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 227شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 228شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 229شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 230شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 231شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 232شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 233شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 234شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 235شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 236شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 237شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 238شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 239شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 240شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 241شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 242شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 243شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 244شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 245شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 246شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 247شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 248شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 249شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 250شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 251شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 252شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 253شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 254شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 255شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 256شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 257شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 258شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 259شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 260شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 261شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 262شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 263شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 264شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 265شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 266شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 267شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 268شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 269شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 270شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 271شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 272شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 273شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 274شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 275شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 276شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 277شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 278شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 279شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 280شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 281شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 282شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 283شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 284شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 285شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 286شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 287شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 288شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 289شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 290شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 291شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 292شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 293شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 294شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 295شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 296شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 297شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 298شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 299شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 300شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 301شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 302شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 303شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 304شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 305شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 306شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 307شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 308شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 309شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 310شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 311شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 312شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 313شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 314شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 315شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 316شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 317شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 318شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 319شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 320شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 321شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 322شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 323شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 324شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟325شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 326شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 327شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 328شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 329شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 330شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 331شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 332شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 333شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 334شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 335شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 336شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 337شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 338شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟339شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 340شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 341شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 342شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 343شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 344شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 345شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 346شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 347شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 348شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 349شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟350شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 351شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 352شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 353شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 354شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 355شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 356شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 357شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 358شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 359شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 360شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 361شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 362شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 363شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 364شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 365شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 366شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 367شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 368شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 369شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 370شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 371شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 372شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 373شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 374شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 375شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 376شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 377شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 378شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 379شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 380شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 381شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 382شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 383شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 384شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 385شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 386شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 387شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 388شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 389شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 390شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 391شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 392شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 393شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 394شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 395شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 396شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 397شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 398شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 399شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 400شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 401شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 402شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 403شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 404شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 405شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 406شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 407شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 408شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 409شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 410شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 411شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 412شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 413شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 414شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 415شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 416شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 417شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 418شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 419شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 420شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 421شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 422شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 423شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 424شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 425شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 426شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 427شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 428شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 429شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 430شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 431شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 432شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 433شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 434شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 435شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 436شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 437شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 438شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 439شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 440شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 441شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 442شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 443شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 444شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 445شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 446شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 447شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 448شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 449شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 450شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 451شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 452شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 453شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 454شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 455شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 456شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 457شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 458شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 459شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 460شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 461شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 462شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 463شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 464شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 465شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 466شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 467شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 468شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 469شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 470شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 471شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 472شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 473شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 474شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 475شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 476شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ