به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست

1790عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست
در هیچ صفت درونش آزاری نیست
شیران سگ مجنون همه زانند که او
مشغول خودست و با کسش کاری نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 2شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 3شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 4شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 5شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 6شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 7شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 8شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 9شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 10شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 11شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 12شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 13شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 14شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...15شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 16شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 17شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 18شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 19شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 20شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 21شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 22شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 23شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 24شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 25شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 26شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 27شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 28شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 29شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 30شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 31شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 32شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 33شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 34شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 35شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 36شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 37شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 38شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 39شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 40شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 41شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 42شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 43شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 44شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 45شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 46شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 47شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 48شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 49شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 50شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...51شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 52شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 53شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 54شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 55شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 56شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 57شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 58شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 59شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 60شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 61شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 62شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 63شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 64شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 65شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 66شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 67شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 68شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 69شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 70شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 71شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 72شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 73شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 74شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 75شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 76شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 77شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 78شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 79شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 80شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 81شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 82شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 83شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 84شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 85شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 86شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 87شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 88شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 89شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 90شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 91شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 92شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 93شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 94شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 95شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 96شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 97شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 98شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 99شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 100شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 101شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 102شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 103شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 104شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 105شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟106شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...107شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 108شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 109شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 110شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 111شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 112شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 113شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 114شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 115شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 116شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 117شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 118شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 119شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 120شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 121شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 122شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 123شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 124شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 125شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 126شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 127شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 128شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 129شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 130شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 131شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 132شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 133شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 134شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 135شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 136شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 137شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 138شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 139شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 140شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 141شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 142شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 143شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 144شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 145شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 146شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 147شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 148شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 149شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 150شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 151شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 152شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 153شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 154شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 155شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 156شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 157شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 158شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 159شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 160شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 161شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 162شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 163شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 164شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 165شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 166شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 167شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 168شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 169شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 170شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 171شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 172شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 173شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 174شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 175شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 176شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 177شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 178شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 179شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 180شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 181شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 182شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 183شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 184شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 185شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 186شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 187شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 188شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 189شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 190شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 191شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 192شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 193شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 194شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 195شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 196شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 197شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 198شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 199شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 200شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 201شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 202شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 203شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 204شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 205شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 206شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 207شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 208شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 209شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 210شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 211شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 212شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 213شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 214شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 215شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 216شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 217شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 218شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 219شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 220شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 221شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 222شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 223شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 224شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 225شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 226شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 227شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 228شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 229شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 230شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 231شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 232شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 233شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 234شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 235شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 236شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 237شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 238شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 239شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 240شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 241شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 242شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 243شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 244شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 245شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 246شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 247شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 248شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 249شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 250شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 251شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 252شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 253شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 254شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 255شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 256شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 257شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 258شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 259شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 260شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 261شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 262شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 263شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 264شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 265شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 266شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 267شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 268شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 269شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 270شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 271شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 272شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 273شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 274شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 275شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 276شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 277شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 278شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 279شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 280شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 281شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 282شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 283شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 284شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 285شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 286شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 287شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 288شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 289شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 290شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 291شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 292شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 293شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 294شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 295شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 296شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 297شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 298شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 299شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 300شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 301شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 302شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 303شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 304شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 305شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 306شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 307شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 308شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 309شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 310شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 311شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 312شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 313شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 314شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 315شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 316شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 317شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 318شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 319شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 320شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 321شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 322شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 323شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 324شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 325شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 326شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 327شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 328شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 329شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 330شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 331شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 332شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 333شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 334شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 335شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 336شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟337شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 338شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 339شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 340شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 341شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 342شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 343شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 344شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 345شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 346شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 347شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 348شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 349شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 350شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟351شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 352شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 353شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 354شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 355شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 356شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 357شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 358شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 359شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 360شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 361شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟362شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 363شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 364شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 365شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 366شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 367شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 368شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 369شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 370شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 371شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 372شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 373شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 374شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 375شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 376شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 377شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 378شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 379شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 380شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 381شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 382شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 383شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 384شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 385شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 386شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 387شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 388شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 389شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 390شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 391شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 392شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 393شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 394شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 395شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 396شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 397شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 398شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 399شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 400شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 401شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 402شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 403شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 404شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 405شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 406شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 407شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 408شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 409شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 410شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 411شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 412شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 413شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 414شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 415شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 416شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 417شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 418شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 419شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 420شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 421شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 422شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 423شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 424شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 425شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 426شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 427شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 428شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 429شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 430شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 431شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 432شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 433شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 434شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 435شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 436شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 437شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 438شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 439شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 440شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 441شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 442شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 443شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 444شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 445شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 446شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 447شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 448شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 449شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 450شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 451شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 452شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 453شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 454شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 455شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 456شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 457شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 458شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 459شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 460شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 461شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 462شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 463شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 464شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 465شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 466شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 467شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 468شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 469شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 470شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 471شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 472شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 473شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 474شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 475شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 476شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 477شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 478شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 479شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 480شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 481شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 482شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 483شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 484شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 485شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 486شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 487شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 488شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ