به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست

1890عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست
دیویست بمعنی و بصورت ملکی است
این سبزه خط که خوانیش مهر گیا
فردانگری که این چه خار و خسکی است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 2شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 3شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 4شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 5شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 6شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 7شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 8شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 9شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 10شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 11شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 12شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 13شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 14شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 15شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 16شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 17شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 18شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 19شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 20شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 21شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 22شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...23شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 24شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 25شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 26شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 27شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 28شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 29شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 30شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 31شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 32شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 33شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 34شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 35شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 36شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 37شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 38شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 39شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 40شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 41شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 42شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 43شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 44شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 45شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 46شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 47شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 48شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 49شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 50شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 51شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 52شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 53شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 54شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 55شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 56شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 57شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 58شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...59شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 60شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 61شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 62شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 63شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 64شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 65شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 66شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 67شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 68شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 69شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 70شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 71شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 72شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 73شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 74شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 75شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 76شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 77شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 78شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 79شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 80شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 81شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 82شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 83شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 84شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 85شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 86شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 87شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 88شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 89شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 90شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 91شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 92شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 93شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 94شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 95شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 96شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 97شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 98شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 99شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 100شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 101شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 102شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 103شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 104شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 105شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 106شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 107شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 108شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 109شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 110شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 111شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 112شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 113شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟114شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...115شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 116شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 117شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 118شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 119شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 120شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 121شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 122شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 123شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 124شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 125شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 126شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 127شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 128شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 129شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 130شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 131شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 132شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 133شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 134شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 135شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 136شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 137شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 138شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 139شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 140شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 141شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 142شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 143شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 144شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 145شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 146شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 147شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 148شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 149شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 150شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 151شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 152شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 153شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 154شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 155شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 156شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 157شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 158شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 159شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 160شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 161شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 162شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 163شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 164شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 165شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 166شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 167شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 168شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 169شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 170شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 171شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 172شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 173شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 174شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 175شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 176شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 177شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 178شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 179شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 180شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 181شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 182شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 183شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 184شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 185شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 186شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 187شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 188شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 189شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 190شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 191شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 192شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 193شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 194شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 195شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 196شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 197شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 198شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 199شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 200شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 201شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 202شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 203شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 204شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 205شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 206شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 207شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 208شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 209شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 210شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 211شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 212شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 213شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 214شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 215شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 216شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 217شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 218شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 219شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 220شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 221شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 222شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 223شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 224شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 225شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 226شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 227شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 228شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 229شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 230شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 231شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 232شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 233شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 234شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 235شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 236شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 237شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 238شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 239شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 240شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 241شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 242شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 243شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 244شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 245شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 246شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 247شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 248شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 249شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 250شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 251شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 252شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 253شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 254شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 255شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 256شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 257شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 258شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 259شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 260شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 261شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 262شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 263شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 264شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 265شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 266شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 267شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 268شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 269شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 270شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 271شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 272شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 273شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 274شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 275شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 276شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 277شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 278شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 279شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 280شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 281شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 282شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 283شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 284شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 285شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 286شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 287شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 288شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 289شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 290شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 291شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 292شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 293شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 294شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 295شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 296شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 297شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 298شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 299شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 300شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 301شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 302شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 303شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 304شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 305شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 306شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 307شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 308شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 309شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 310شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 311شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 312شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 313شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 314شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 315شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 316شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 317شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 318شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 319شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 320شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 321شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 322شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 323شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 324شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 325شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 326شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 327شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 328شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 329شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 330شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 331شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 332شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 333شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 334شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 335شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 336شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 337شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 338شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 339شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 340شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 341شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 342شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 343شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 344شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟345شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 346شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 347شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 348شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 349شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 350شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 351شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 352شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 353شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 354شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 355شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 356شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 357شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 358شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟359شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 360شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 361شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 362شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 363شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 364شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 365شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 366شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 367شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 368شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 369شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟370شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 371شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 372شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 373شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 374شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 375شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 376شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 377شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 378شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 379شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 380شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 381شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 382شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 383شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 384شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 385شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 386شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 387شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 388شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 389شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 390شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 391شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 392شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 393شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 394شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 395شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 396شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 397شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 398شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 399شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 400شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 401شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 402شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 403شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 404شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 405شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 406شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 407شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 408شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 409شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 410شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 411شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 412شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 413شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 414شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 415شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 416شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 417شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 418شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 419شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 420شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 421شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 422شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 423شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 424شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 425شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 426شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 427شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 428شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 429شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 430شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 431شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 432شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 433شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 434شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 435شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 436شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 437شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 438شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 439شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 440شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 441شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 442شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 443شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 444شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 445شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 446شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 447شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 448شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 449شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 450شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 451شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 452شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 453شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 454شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 455شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 456شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 457شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 458شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 459شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 460شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 461شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 462شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 463شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 464شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 465شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 466شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 467شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 468شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 469شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 470شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 471شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 472شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 473شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 474شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 475شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 476شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 477شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 478شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 479شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 480شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 481شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 482شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 483شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 484شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 485شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 486شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 487شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 488شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 489شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 490شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 491شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 492شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 493شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 494شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 495شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 496شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ