به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست

2400عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شهوت ضررش مگو که حالی پیداست
از شیر ژیان خرد مثالی پیداست
از کوزه چو قطره قطره آب چکد
آنروز که کوزه گشت خالی پیداست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 2شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 3شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 4شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 5شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 6شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 7شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 8شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 9شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 10شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 11شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 12شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 13شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 14شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 15شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 16شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 17شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 18شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 19شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 20شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 21شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...22شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 23شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 24شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 25شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 26شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 27شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 28شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 29شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 30شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 31شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 32شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 33شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 34شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 35شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 36شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 37شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 38شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 39شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 40شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 41شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 42شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 43شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 44شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 45شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 46شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 47شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 48شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 49شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 50شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 51شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 52شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 53شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 54شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 55شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 56شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 57شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...58شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 59شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 60شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 61شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 62شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 63شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 64شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 65شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 66شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 67شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 68شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 69شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 70شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 71شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 72شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 73شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 74شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 75شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 76شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 77شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 78شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 79شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 80شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 81شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 82شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 83شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 84شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 85شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 86شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 87شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 88شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 89شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 90شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 91شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 92شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 93شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 94شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 95شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 96شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 97شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 98شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 99شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 100شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 101شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 102شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 103شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 104شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 105شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 106شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 107شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 108شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 109شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 110شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 111شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 112شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟113شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...114شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 115شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 116شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 117شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 118شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 119شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 120شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 121شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 122شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 123شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 124شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 125شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 126شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 127شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 128شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 129شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 130شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 131شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 132شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 133شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 134شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 135شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 136شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 137شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 138شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 139شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 140شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 141شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 142شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 143شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 144شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 145شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 146شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 147شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 148شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 149شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 150شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 151شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 152شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 153شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 154شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 155شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 156شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 157شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 158شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 159شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 160شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 161شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 162شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 163شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 164شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 165شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 166شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 167شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 168شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 169شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 170شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 171شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 172شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 173شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 174شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 175شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 176شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 177شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 178شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 179شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 180شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 181شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 182شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 183شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 184شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 185شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 186شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 187شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 188شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 189شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 190شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 191شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 192شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 193شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 194شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 195شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 196شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 197شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 198شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 199شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 200شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 201شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 202شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 203شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 204شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 205شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 206شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 207شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 208شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 209شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 210شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 211شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 212شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 213شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 214شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 215شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 216شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 217شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 218شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 219شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 220شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 221شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 222شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 223شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 224شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 225شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 226شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 227شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 228شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 229شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 230شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 231شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 232شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 233شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 234شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 235شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 236شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 237شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 238شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 239شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 240شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 241شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 242شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 243شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 244شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 245شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 246شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 247شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 248شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 249شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 250شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 251شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 252شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 253شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 254شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 255شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 256شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 257شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 258شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 259شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 260شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 261شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 262شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 263شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 264شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 265شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 266شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 267شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 268شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 269شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 270شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 271شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 272شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 273شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 274شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 275شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 276شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 277شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 278شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 279شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 280شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 281شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 282شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 283شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 284شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 285شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 286شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 287شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 288شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 289شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 290شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 291شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 292شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 293شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 294شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 295شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 296شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 297شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 298شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 299شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 300شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 301شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 302شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 303شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 304شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 305شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 306شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 307شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 308شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 309شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 310شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 311شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 312شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 313شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 314شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 315شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 316شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 317شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 318شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 319شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 320شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 321شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 322شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 323شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 324شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 325شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 326شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 327شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 328شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 329شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 330شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 331شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 332شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 333شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 334شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 335شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 336شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 337شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 338شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 339شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 340شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 341شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 342شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 343شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟344شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 345شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 346شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 347شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 348شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 349شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 350شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 351شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 352شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 353شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 354شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 355شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 356شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 357شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟358شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 359شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 360شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 361شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 362شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 363شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 364شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 365شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 366شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 367شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 368شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟369شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 370شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 371شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 372شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 373شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 374شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 375شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 376شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 377شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 378شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 379شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 380شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 381شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 382شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 383شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 384شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 385شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 386شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 387شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 388شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 389شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 390شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 391شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 392شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 393شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 394شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 395شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 396شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 397شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 398شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 399شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 400شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 401شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 402شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 403شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 404شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 405شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 406شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 407شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 408شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 409شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 410شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 411شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 412شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 413شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 414شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 415شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 416شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 417شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 418شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 419شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 420شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 421شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 422شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 423شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 424شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 425شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 426شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 427شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 428شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 429شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 430شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 431شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 432شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 433شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 434شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 435شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 436شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 437شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 438شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 439شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 440شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 441شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 442شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 443شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 444شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 445شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 446شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 447شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 448شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 449شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 450شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 451شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 452شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 453شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 454شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 455شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 456شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 457شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 458شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 459شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 460شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 461شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 462شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 463شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 464شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 465شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 466شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 467شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 468شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 469شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 470شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 471شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 472شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 473شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 474شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 475شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 476شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 477شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 478شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 479شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 480شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 481شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 482شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 483شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 484شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 485شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 486شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 487شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 488شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 489شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 490شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 491شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 492شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 493شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 494شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 495شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ