به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات

2240عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات
بس غره مشو چو کزو از آب حیات
کاین کوزه عمر بشکند آخر کار
وین آب حیات گم شود در ظلمات

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 2شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 3شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 4شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 5شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 6شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 7شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 8شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 9شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 10شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 11شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 12شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 13شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 14شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 15شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 16شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 17شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 18شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...19شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 20شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 21شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 22شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 23شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 24شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 25شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 26شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 27شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 28شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 29شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 30شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 31شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 32شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 33شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 34شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 35شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 36شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 37شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 38شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 39شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 40شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 41شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 42شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 43شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 44شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 45شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 46شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 47شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 48شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 49شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 50شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 51شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 52شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 53شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 54شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...55شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 56شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 57شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 58شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 59شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 60شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 61شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 62شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 63شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 64شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 65شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 66شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 67شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 68شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 69شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 70شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 71شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 72شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 73شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 74شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 75شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 76شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 77شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 78شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 79شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 80شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 81شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 82شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 83شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 84شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 85شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 86شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 87شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 88شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 89شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 90شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 91شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 92شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 93شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 94شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 95شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 96شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 97شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 98شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 99شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 100شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 101شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 102شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 103شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 104شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 105شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 106شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 107شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 108شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 109شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟110شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...111شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 112شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 113شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 114شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 115شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 116شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 117شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 118شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 119شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 120شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 121شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 122شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 123شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 124شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 125شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 126شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 127شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 128شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 129شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 130شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 131شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 132شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 133شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 134شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 135شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 136شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 137شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 138شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 139شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 140شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 141شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 142شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 143شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 144شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 145شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 146شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 147شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 148شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 149شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 150شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 151شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 152شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 153شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 154شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 155شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 156شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 157شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 158شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 159شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 160شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 161شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 162شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 163شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 164شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 165شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 166شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 167شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 168شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 169شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 170شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 171شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 172شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 173شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 174شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 175شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 176شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 177شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 178شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 179شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 180شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 181شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 182شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 183شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 184شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 185شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 186شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 187شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 188شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 189شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 190شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 191شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 192شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 193شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 194شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 195شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 196شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 197شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 198شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 199شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 200شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 201شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 202شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 203شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 204شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 205شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 206شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 207شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 208شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 209شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 210شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 211شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 212شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 213شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 214شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 215شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 216شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 217شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 218شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 219شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 220شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 221شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 222شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 223شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 224شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 225شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 226شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 227شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 228شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 229شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 230شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 231شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 232شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 233شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 234شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 235شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 236شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 237شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 238شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 239شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 240شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 241شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 242شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 243شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 244شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 245شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 246شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 247شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 248شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 249شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 250شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 251شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 252شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 253شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 254شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 255شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 256شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 257شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 258شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 259شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 260شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 261شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 262شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 263شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 264شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 265شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 266شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 267شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 268شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 269شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 270شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 271شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 272شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 273شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 274شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 275شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 276شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 277شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 278شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 279شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 280شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 281شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 282شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 283شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 284شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 285شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 286شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 287شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 288شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 289شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 290شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 291شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 292شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 293شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 294شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 295شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 296شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 297شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 298شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 299شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 300شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 301شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 302شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 303شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 304شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 305شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 306شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 307شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 308شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 309شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 310شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 311شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 312شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 313شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 314شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 315شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 316شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 317شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 318شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 319شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 320شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 321شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 322شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 323شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 324شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 325شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 326شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 327شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 328شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 329شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 330شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 331شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 332شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 333شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 334شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 335شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 336شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 337شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 338شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 339شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 340شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟341شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 342شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 343شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 344شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 345شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 346شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 347شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 348شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 349شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 350شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 351شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 352شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 353شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 354شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟355شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 356شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 357شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 358شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 359شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 360شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 361شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 362شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 363شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 364شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 365شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟366شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 367شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 368شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 369شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 370شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 371شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 372شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 373شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 374شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 375شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 376شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 377شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 378شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 379شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 380شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 381شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 382شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 383شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 384شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 385شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 386شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 387شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 388شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 389شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 390شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 391شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 392شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 393شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 394شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 395شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 396شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 397شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 398شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 399شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 400شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 401شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 402شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 403شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 404شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 405شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 406شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 407شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 408شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 409شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 410شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 411شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 412شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 413شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 414شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 415شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 416شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 417شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 418شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 419شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 420شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 421شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 422شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 423شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 424شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 425شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 426شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 427شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 428شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 429شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 430شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 431شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 432شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 433شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 434شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 435شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 436شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 437شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 438شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 439شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 440شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 441شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 442شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 443شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 444شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 445شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 446شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 447شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 448شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 449شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 450شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 451شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 452شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 453شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 454شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 455شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 456شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 457شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 458شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 459شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 460شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 461شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 462شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 463شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 464شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 465شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 466شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 467شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 468شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 469شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 470شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 471شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 472شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 473شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 474شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 475شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 476شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 477شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 478شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 479شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 480شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 481شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 482شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 483شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 484شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 485شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 486شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 487شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 488شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 489شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 490شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 491شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 492شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ