به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت

2330عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت
وز دایره سپهر دون باید رفت
زان روی بپیریت شود پشت دوتا
کز این در کوتاه برون باید رفت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 2شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 3شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 4شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 5شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 6شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 7شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 8شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 9شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 10شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 11شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 12شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 13شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 14شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 15شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 16شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 17شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 18شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 19شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...20شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 21شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 22شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 23شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 24شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 25شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 26شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 27شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 28شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 29شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 30شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 31شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 32شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 33شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 34شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 35شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 36شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 37شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 38شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 39شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 40شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 41شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 42شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 43شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 44شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 45شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 46شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 47شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 48شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 49شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 50شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 51شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 52شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 53شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 54شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 55شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...56شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 57شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 58شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 59شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 60شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 61شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 62شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 63شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 64شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 65شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 66شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 67شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 68شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 69شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 70شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 71شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 72شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 73شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 74شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 75شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 76شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 77شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 78شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 79شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 80شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 81شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 82شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 83شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 84شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 85شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 86شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 87شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 88شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 89شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 90شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 91شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 92شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 93شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 94شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 95شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 96شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 97شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 98شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 99شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 100شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 101شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 102شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 103شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 104شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 105شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 106شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 107شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 108شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 109شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 110شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟111شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...112شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 113شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 114شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 115شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 116شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 117شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 118شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 119شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 120شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 121شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 122شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 123شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 124شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 125شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 126شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 127شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 128شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 129شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 130شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 131شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 132شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 133شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 134شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 135شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 136شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 137شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 138شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 139شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 140شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 141شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 142شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 143شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 144شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 145شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 146شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 147شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 148شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 149شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 150شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 151شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 152شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 153شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 154شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 155شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 156شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 157شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 158شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 159شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 160شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 161شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 162شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 163شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 164شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 165شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 166شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 167شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 168شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 169شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 170شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 171شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 172شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 173شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 174شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 175شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 176شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 177شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 178شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 179شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 180شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 181شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 182شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 183شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 184شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 185شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 186شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 187شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 188شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 189شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 190شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 191شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 192شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 193شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 194شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 195شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 196شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 197شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 198شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 199شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 200شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 201شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 202شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 203شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 204شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 205شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 206شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 207شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 208شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 209شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 210شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 211شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 212شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 213شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 214شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 215شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 216شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 217شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 218شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 219شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 220شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 221شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 222شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 223شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 224شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 225شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 226شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 227شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 228شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 229شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 230شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 231شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 232شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 233شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 234شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 235شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 236شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 237شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 238شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 239شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 240شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 241شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 242شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 243شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 244شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 245شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 246شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 247شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 248شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 249شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 250شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 251شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 252شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 253شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 254شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 255شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 256شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 257شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 258شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 259شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 260شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 261شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 262شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 263شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 264شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 265شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 266شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 267شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 268شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 269شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 270شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 271شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 272شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 273شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 274شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 275شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 276شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 277شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 278شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 279شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 280شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 281شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 282شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 283شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 284شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 285شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 286شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 287شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 288شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 289شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 290شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 291شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 292شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 293شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 294شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 295شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 296شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 297شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 298شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 299شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 300شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 301شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 302شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 303شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 304شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 305شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 306شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 307شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 308شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 309شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 310شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 311شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 312شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 313شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 314شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 315شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 316شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 317شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 318شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 319شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 320شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 321شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 322شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 323شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 324شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 325شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 326شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 327شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 328شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 329شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 330شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 331شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 332شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 333شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 334شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 335شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 336شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 337شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 338شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 339شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 340شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 341شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟342شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 343شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 344شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 345شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 346شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 347شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 348شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 349شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 350شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 351شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 352شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 353شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 354شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 355شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟356شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 357شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 358شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 359شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 360شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 361شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 362شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 363شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 364شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 365شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 366شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟367شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 368شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 369شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 370شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 371شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 372شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 373شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 374شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 375شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 376شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 377شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 378شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 379شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 380شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 381شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 382شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 383شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 384شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 385شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 386شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 387شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 388شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 389شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 390شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 391شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 392شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 393شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 394شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 395شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 396شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 397شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 398شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 399شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 400شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 401شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 402شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 403شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 404شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 405شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 406شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 407شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 408شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 409شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 410شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 411شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 412شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 413شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 414شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 415شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 416شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 417شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 418شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 419شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 420شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 421شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 422شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 423شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 424شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 425شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 426شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 427شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 428شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 429شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 430شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 431شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 432شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 433شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 434شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 435شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 436شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 437شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 438شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 439شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 440شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 441شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 442شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 443شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 444شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 445شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 446شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 447شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 448شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 449شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 450شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 451شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 452شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 453شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 454شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 455شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 456شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 457شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 458شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 459شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 460شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 461شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 462شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 463شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 464شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 465شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 466شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 467شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 468شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 469شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 470شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 471شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 472شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 473شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 474شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 475شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 476شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 477شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 478شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 479شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 480شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 481شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 482شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 483شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 484شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 485شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 486شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 487شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 488شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 489شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 490شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 491شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 492شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 493شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ