به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست

1740عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای مست فرح که ساغرت هست بدست
غافل نشوی که غفلتت هست بدست
از ساغر دولت نشوی مست غرور
کاین جامی می است میرود دست بدست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 2شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 3شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 4شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 5شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 6شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 7شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 8شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 9شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 10شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 11شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 12شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 13شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 14شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 15شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 16شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 17شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...18شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 19شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 20شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 21شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 22شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 23شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 24شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 25شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 26شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 27شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 28شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 29شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 30شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 31شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 32شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 33شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 34شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 35شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 36شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 37شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 38شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 39شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 40شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 41شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 42شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 43شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 44شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 45شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 46شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 47شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 48شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 49شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 50شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 51شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 52شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 53شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...54شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 55شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 56شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 57شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 58شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 59شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 60شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 61شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 62شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 63شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 64شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 65شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 66شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 67شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 68شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 69شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 70شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 71شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 72شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 73شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 74شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 75شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 76شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 77شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 78شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 79شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 80شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 81شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 82شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 83شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 84شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 85شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 86شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 87شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 88شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 89شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 90شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 91شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 92شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 93شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 94شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 95شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 96شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 97شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 98شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 99شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 100شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 101شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 102شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 103شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 104شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 105شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 106شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 107شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 108شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟109شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...110شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 111شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 112شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 113شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 114شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 115شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 116شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 117شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 118شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 119شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 120شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 121شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 122شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 123شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 124شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 125شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 126شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 127شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 128شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 129شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 130شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 131شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 132شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 133شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 134شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 135شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 136شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 137شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 138شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 139شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 140شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 141شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 142شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 143شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 144شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 145شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 146شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 147شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 148شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 149شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 150شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 151شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 152شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 153شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 154شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 155شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 156شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 157شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 158شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 159شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 160شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 161شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 162شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 163شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 164شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 165شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 166شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 167شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 168شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 169شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 170شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 171شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 172شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 173شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 174شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 175شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 176شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 177شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 178شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 179شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 180شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 181شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 182شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 183شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 184شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 185شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 186شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 187شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 188شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 189شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 190شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 191شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 192شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 193شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 194شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 195شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 196شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 197شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 198شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 199شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 200شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 201شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 202شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 203شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 204شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 205شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 206شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 207شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 208شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 209شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 210شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 211شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 212شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 213شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 214شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 215شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 216شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 217شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 218شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 219شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 220شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 221شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 222شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 223شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 224شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 225شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 226شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 227شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 228شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 229شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 230شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 231شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 232شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 233شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 234شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 235شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 236شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 237شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 238شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 239شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 240شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 241شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 242شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 243شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 244شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 245شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 246شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 247شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 248شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 249شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 250شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 251شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 252شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 253شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 254شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 255شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 256شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 257شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 258شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 259شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 260شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 261شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 262شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 263شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 264شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 265شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 266شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 267شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 268شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 269شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 270شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 271شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 272شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 273شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 274شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 275شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 276شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 277شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 278شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 279شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 280شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 281شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 282شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 283شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 284شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 285شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 286شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 287شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 288شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 289شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 290شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 291شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 292شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 293شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 294شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 295شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 296شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 297شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 298شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 299شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 300شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 301شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 302شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 303شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 304شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 305شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 306شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 307شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 308شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 309شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 310شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 311شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 312شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 313شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 314شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 315شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 316شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 317شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 318شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 319شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 320شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 321شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 322شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 323شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 324شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 325شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 326شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 327شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 328شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 329شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 330شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 331شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 332شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 333شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 334شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 335شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 336شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 337شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 338شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 339شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟340شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 341شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 342شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 343شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 344شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 345شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 346شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 347شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 348شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 349شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 350شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 351شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 352شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 353شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟354شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 355شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 356شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 357شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 358شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 359شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 360شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 361شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 362شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 363شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 364شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟365شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 366شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 367شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 368شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 369شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 370شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 371شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 372شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 373شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 374شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 375شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 376شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 377شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 378شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 379شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 380شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 381شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 382شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 383شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 384شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 385شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 386شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 387شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 388شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 389شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 390شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 391شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 392شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 393شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 394شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 395شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 396شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 397شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 398شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 399شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 400شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 401شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 402شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 403شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 404شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 405شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 406شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 407شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 408شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 409شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 410شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 411شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 412شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 413شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 414شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 415شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 416شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 417شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 418شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 419شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 420شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 421شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 422شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 423شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 424شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 425شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 426شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 427شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 428شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 429شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 430شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 431شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 432شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 433شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 434شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 435شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 436شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 437شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 438شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 439شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 440شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 441شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 442شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 443شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 444شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 445شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 446شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 447شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 448شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 449شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 450شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 451شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 452شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 453شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 454شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 455شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 456شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 457شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 458شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 459شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 460شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 461شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 462شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 463شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 464شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 465شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 466شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 467شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 468شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 469شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 470شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 471شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 472شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 473شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 474شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 475شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 476شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 477شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 478شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 479شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 480شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 481شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 482شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 483شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 484شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 485شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 486شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 487شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 488شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 489شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 490شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 491شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ