به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت

1810عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دانش خود گشته هنر در نظرت
وز فخر گذشته است از عرش سیرت
گر همسفر عارف سالک گردی
جایی برسی که عیب باشد هنرت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 2شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 3شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 4شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 5شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 6شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 7شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 8شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 9شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 10شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 11شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 12شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 13شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 14شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 15شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 16شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 17شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 18شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 19شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 20شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 21شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 22شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 23شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 24شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 25شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 26شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...27شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 28شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 29شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 30شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 31شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 32شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 33شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 34شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 35شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 36شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 37شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 38شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 39شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 40شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 41شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 42شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 43شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 44شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 45شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 46شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 47شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 48شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 49شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 50شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 51شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 52شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 53شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 54شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 55شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 56شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 57شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 58شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 59شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 60شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 61شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 62شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...63شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 64شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 65شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 66شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 67شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 68شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 69شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 70شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 71شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 72شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 73شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 74شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 75شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 76شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 77شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 78شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 79شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 80شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 81شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 82شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 83شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 84شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 85شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 86شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 87شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 88شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 89شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 90شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 91شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 92شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 93شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 94شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 95شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 96شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 97شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 98شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 99شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 100شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 101شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 102شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 103شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 104شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 105شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 106شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 107شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 108شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 109شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 110شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 111شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 112شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 113شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 114شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 115شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 116شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 117شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟118شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...119شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 120شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 121شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 122شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 123شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 124شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 125شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 126شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 127شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 128شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 129شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 130شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 131شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 132شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 133شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 134شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 135شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 136شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 137شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 138شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 139شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 140شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 141شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 142شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 143شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 144شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 145شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 146شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 147شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 148شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 149شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 150شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 151شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 152شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 153شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 154شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 155شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 156شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 157شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 158شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 159شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 160شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 161شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 162شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 163شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 164شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 165شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 166شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 167شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 168شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 169شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 170شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 171شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 172شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 173شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 174شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 175شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 176شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 177شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 178شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 179شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 180شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 181شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 182شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 183شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 184شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 185شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 186شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 187شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 188شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 189شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 190شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 191شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 192شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 193شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 194شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 195شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 196شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 197شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 198شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 199شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 200شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 201شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 202شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 203شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 204شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 205شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 206شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 207شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 208شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 209شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 210شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 211شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 212شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 213شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 214شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 215شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 216شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 217شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 218شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 219شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 220شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 221شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 222شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 223شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 224شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 225شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 226شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 227شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 228شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 229شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 230شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 231شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 232شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 233شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 234شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 235شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 236شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 237شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 238شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 239شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 240شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 241شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 242شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 243شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 244شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 245شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 246شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 247شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 248شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 249شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 250شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 251شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 252شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 253شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 254شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 255شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 256شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 257شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 258شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 259شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 260شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 261شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 262شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 263شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 264شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 265شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 266شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 267شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 268شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 269شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 270شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 271شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 272شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 273شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 274شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 275شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 276شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 277شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 278شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 279شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 280شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 281شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 282شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 283شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 284شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 285شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 286شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 287شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 288شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 289شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 290شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 291شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 292شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 293شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 294شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 295شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 296شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 297شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 298شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 299شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 300شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 301شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 302شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 303شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 304شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 305شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 306شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 307شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 308شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 309شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 310شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 311شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 312شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 313شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 314شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 315شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 316شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 317شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 318شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 319شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 320شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 321شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 322شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 323شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 324شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 325شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 326شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 327شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 328شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 329شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 330شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 331شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 332شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 333شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 334شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 335شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 336شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 337شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 338شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 339شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 340شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 341شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 342شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 343شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 344شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 345شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 346شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 347شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 348شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟349شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 350شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 351شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 352شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 353شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 354شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 355شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 356شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 357شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 358شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 359شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 360شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 361شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 362شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟363شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 364شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 365شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 366شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 367شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 368شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 369شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 370شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 371شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 372شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 373شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟374شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 375شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 376شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 377شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 378شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 379شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 380شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 381شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 382شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 383شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 384شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 385شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 386شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 387شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 388شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 389شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 390شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 391شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 392شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 393شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 394شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 395شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 396شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 397شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 398شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 399شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 400شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 401شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 402شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 403شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 404شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 405شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 406شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 407شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 408شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 409شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 410شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 411شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 412شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 413شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 414شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 415شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 416شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 417شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 418شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 419شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 420شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 421شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 422شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 423شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 424شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 425شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 426شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 427شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 428شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 429شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 430شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 431شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 432شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 433شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 434شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 435شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 436شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 437شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 438شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 439شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 440شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 441شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 442شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 443شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 444شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 445شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 446شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 447شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 448شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 449شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 450شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 451شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 452شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 453شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 454شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 455شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 456شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 457شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 458شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 459شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 460شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 461شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 462شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 463شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 464شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 465شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 466شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 467شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 468شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 469شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 470شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 471شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 472شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 473شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 474شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 475شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 476شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 477شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 478شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 479شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 480شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 481شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 482شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 483شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 484شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 485شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 486شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 487شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 488شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 489شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 490شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 491شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 492شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 493شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 494شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 495شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 496شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 497شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 498شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 499شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 500شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ