به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت

2290عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت
کو خوان کرم نهاده باشد همه وقت
در سفره چو غنچه گر همه نان تهیست
باید که چو گل گشاده باشد همه وقت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 2شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 3شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 4شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 5شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 6شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 7شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 8شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 9شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 10شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 11شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 12شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 13شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 14شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 15شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 16شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 17شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 18شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 19شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 20شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 21شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 22شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 23شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 24شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 25شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 26شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 27شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 28شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 29شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 30شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...31شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 32شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 33شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 34شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 35شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 36شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 37شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 38شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 39شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 40شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 41شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 42شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 43شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 44شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 45شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 46شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 47شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 48شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 49شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 50شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 51شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 52شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 53شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 54شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 55شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 56شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 57شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 58شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 59شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 60شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 61شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 62شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 63شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 64شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 65شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 66شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...67شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 68شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 69شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 70شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 71شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 72شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 73شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 74شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 75شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 76شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 77شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 78شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 79شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 80شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 81شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 82شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 83شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 84شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 85شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 86شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 87شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 88شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 89شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 90شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 91شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 92شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 93شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 94شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 95شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 96شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 97شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 98شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 99شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 100شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 101شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 102شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 103شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 104شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 105شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 106شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 107شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 108شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 109شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 110شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 111شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 112شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 113شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 114شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 115شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 116شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 117شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 118شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 119شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 120شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 121شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟122شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...123شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 124شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 125شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 126شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 127شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 128شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 129شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 130شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 131شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 132شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 133شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 134شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 135شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 136شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 137شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 138شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 139شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 140شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 141شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 142شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 143شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 144شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 145شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 146شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 147شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 148شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 149شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 150شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 151شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 152شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 153شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 154شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 155شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 156شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 157شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 158شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 159شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 160شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 161شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 162شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 163شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 164شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 165شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 166شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 167شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 168شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 169شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 170شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 171شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 172شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 173شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 174شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 175شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 176شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 177شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 178شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 179شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 180شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 181شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 182شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 183شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 184شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 185شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 186شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 187شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 188شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 189شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 190شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 191شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 192شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 193شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 194شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 195شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 196شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 197شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 198شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 199شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 200شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 201شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 202شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 203شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 204شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 205شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 206شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 207شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 208شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 209شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 210شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 211شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 212شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 213شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 214شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 215شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 216شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 217شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 218شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 219شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 220شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 221شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 222شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 223شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 224شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 225شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 226شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 227شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 228شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 229شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 230شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 231شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 232شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 233شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 234شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 235شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 236شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 237شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 238شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 239شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 240شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 241شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 242شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 243شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 244شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 245شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 246شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 247شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 248شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 249شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 250شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 251شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 252شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 253شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 254شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 255شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 256شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 257شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 258شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 259شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 260شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 261شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 262شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 263شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 264شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 265شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 266شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 267شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 268شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 269شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 270شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 271شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 272شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 273شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 274شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 275شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 276شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 277شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 278شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 279شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 280شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 281شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 282شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 283شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 284شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 285شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 286شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 287شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 288شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 289شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 290شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 291شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 292شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 293شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 294شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 295شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 296شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 297شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 298شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 299شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 300شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 301شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 302شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 303شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 304شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 305شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 306شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 307شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 308شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 309شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 310شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 311شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 312شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 313شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 314شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 315شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 316شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 317شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 318شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 319شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 320شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 321شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 322شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 323شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 324شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 325شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 326شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 327شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 328شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 329شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 330شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 331شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 332شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 333شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 334شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 335شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 336شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 337شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 338شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 339شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 340شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 341شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 342شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 343شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 344شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 345شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 346شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 347شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 348شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 349شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 350شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 351شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 352شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟353شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 354شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 355شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 356شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 357شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 358شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 359شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 360شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 361شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 362شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 363شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 364شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 365شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 366شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟367شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 368شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 369شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 370شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 371شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 372شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 373شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 374شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 375شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 376شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 377شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟378شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 379شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 380شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 381شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 382شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 383شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 384شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 385شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 386شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 387شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 388شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 389شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 390شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 391شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 392شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 393شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 394شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 395شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 396شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 397شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 398شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 399شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 400شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 401شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 402شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 403شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 404شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 405شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 406شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 407شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 408شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 409شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 410شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 411شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 412شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 413شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 414شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 415شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 416شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 417شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 418شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 419شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 420شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 421شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 422شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 423شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 424شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 425شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 426شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 427شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 428شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 429شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 430شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 431شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 432شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 433شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 434شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 435شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 436شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 437شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 438شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 439شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 440شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 441شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 442شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 443شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 444شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 445شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 446شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 447شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 448شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 449شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 450شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 451شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 452شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 453شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 454شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 455شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 456شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 457شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 458شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 459شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 460شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 461شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 462شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 463شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 464شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 465شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 466شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 467شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 468شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 469شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 470شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 471شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 472شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 473شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 474شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 475شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 476شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 477شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 478شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 479شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 480شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 481شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 482شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 483شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 484شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 485شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 486شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 487شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 488شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 489شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 490شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 491شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 492شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 493شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 494شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 495شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 496شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 497شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 498شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 499شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 500شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 501شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 502شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 503شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 504شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ