به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست

1800عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بخشش نبود جز صفت حضرت دوست
آزاده کسی که بخشش عادت و خوست
در صورت بندگی خداوند بود
هر بنده که سیرت خداوند در اوست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 2شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 3شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 4شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 5شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 6شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 7شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 8شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 9شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 10شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 11شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 12شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 13شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 14شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 15شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 16شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 17شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 18شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 19شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 20شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 21شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 22شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 23شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 24شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 25شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 26شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 27شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 28شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 29شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 30شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 31شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 32شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...33شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 34شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 35شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 36شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 37شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 38شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 39شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 40شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 41شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 42شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 43شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 44شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 45شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 46شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 47شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 48شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 49شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 50شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 51شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 52شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 53شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 54شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 55شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 56شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 57شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 58شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 59شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 60شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 61شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 62شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 63شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 64شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 65شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 66شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 67شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 68شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...69شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 70شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 71شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 72شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 73شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 74شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 75شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 76شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 77شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 78شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 79شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 80شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 81شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 82شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 83شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 84شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 85شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 86شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 87شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 88شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 89شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 90شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 91شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 92شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 93شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 94شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 95شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 96شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 97شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 98شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 99شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 100شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 101شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 102شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 103شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 104شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 105شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 106شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 107شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 108شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 109شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 110شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 111شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 112شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 113شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 114شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 115شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 116شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 117شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 118شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 119شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 120شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 121شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 122شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 123شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟124شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...125شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 126شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 127شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 128شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 129شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 130شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 131شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 132شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 133شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 134شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 135شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 136شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 137شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 138شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 139شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 140شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 141شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 142شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 143شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 144شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 145شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 146شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 147شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 148شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 149شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 150شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 151شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 152شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 153شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 154شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 155شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 156شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 157شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 158شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 159شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 160شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 161شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 162شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 163شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 164شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 165شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 166شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 167شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 168شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 169شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 170شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 171شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 172شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 173شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 174شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 175شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 176شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 177شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 178شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 179شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 180شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 181شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 182شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 183شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 184شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 185شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 186شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 187شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 188شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 189شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 190شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 191شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 192شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 193شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 194شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 195شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 196شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 197شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 198شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 199شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 200شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 201شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 202شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 203شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 204شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 205شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 206شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 207شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 208شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 209شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 210شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 211شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 212شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 213شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 214شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 215شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 216شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 217شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 218شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 219شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 220شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 221شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 222شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 223شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 224شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 225شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 226شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 227شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 228شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 229شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 230شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 231شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 232شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 233شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 234شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 235شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 236شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 237شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 238شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 239شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 240شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 241شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 242شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 243شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 244شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 245شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 246شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 247شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 248شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 249شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 250شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 251شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 252شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 253شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 254شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 255شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 256شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 257شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 258شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 259شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 260شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 261شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 262شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 263شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 264شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 265شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 266شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 267شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 268شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 269شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 270شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 271شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 272شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 273شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 274شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 275شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 276شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 277شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 278شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 279شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 280شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 281شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 282شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 283شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 284شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 285شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 286شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 287شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 288شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 289شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 290شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 291شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 292شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 293شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 294شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 295شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 296شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 297شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 298شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 299شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 300شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 301شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 302شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 303شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 304شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 305شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 306شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 307شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 308شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 309شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 310شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 311شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 312شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 313شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 314شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 315شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 316شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 317شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 318شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 319شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 320شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 321شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 322شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 323شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 324شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 325شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 326شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 327شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 328شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 329شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 330شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 331شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 332شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 333شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 334شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 335شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 336شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 337شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 338شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 339شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 340شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 341شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 342شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 343شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 344شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 345شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 346شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 347شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 348شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 349شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 350شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 351شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 352شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 353شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 354شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟355شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 356شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 357شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 358شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 359شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 360شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 361شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 362شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 363شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 364شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 365شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 366شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 367شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 368شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟369شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 370شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 371شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 372شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 373شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 374شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 375شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 376شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 377شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 378شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 379شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟380شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 381شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 382شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 383شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 384شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 385شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 386شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 387شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 388شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 389شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 390شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 391شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 392شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 393شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 394شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 395شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 396شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 397شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 398شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 399شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 400شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 401شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 402شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 403شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 404شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 405شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 406شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 407شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 408شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 409شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 410شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 411شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 412شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 413شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 414شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 415شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 416شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 417شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 418شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 419شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 420شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 421شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 422شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 423شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 424شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 425شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 426شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 427شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 428شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 429شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 430شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 431شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 432شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 433شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 434شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 435شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 436شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 437شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 438شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 439شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 440شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 441شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 442شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 443شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 444شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 445شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 446شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 447شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 448شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 449شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 450شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 451شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 452شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 453شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 454شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 455شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 456شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 457شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 458شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 459شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 460شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 461شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 462شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 463شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 464شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 465شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 466شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 467شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 468شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 469شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 470شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 471شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 472شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 473شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 474شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 475شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 476شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 477شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 478شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 479شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 480شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 481شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 482شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 483شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 484شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 485شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 486شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 487شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 488شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 489شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 490شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 491شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 492شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 493شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 494شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 495شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 496شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 497شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 498شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 499شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 500شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 501شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 502شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 503شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 504شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 505شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 506شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ