به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری است

1820عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری است
حسن تو ز روی جمله در جلوه گری است
بیگانه و خویشند درین خانه یکی
هر کس که یکی دو بیند از کج نظری است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 2شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...3شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 4شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 5شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...6شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 7شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 8شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 9شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 10شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 11شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 12شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 13شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 14شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 15شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 16شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 17شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 18شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 19شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 20شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 21شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 22شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 23شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 24شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 25شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 26شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 27شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 28شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 29شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 30شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 31شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 32شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 33شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 34شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 35شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 36شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 37شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 38شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 39شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 40شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 41شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...42شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 43شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 44شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 45شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 46شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 47شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 48شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 49شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 50شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 51شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 52شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 53شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 54شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 55شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 56شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 57شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 58شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 59شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 60شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 61شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 62شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 63شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 64شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 65شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 66شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 67شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 68شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 69شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 70شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 71شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 72شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 73شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 74شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 75شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 76شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 77شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...78شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 79شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 80شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 81شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 82شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 83شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 84شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 85شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 86شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 87شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 88شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 89شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 90شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 91شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 92شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 93شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 94شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 95شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 96شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 97شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 98شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 99شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 100شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 101شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 102شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 103شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 104شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 105شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 106شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 107شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 108شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 109شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 110شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 111شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 112شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 113شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 114شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 115شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 116شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 117شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 118شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 119شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 120شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 121شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 122شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 123شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 124شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 125شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 126شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 127شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 128شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 129شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 130شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 131شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 132شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟133شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...134شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 135شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 136شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 137شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 138شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 139شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 140شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 141شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 142شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 143شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 144شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 145شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 146شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 147شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 148شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 149شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 150شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 151شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 152شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 153شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 154شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 155شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 156شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 157شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 158شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 159شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 160شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 161شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 162شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 163شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 164شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 165شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 166شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 167شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 168شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 169شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 170شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 171شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 172شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 173شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 174شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 175شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 176شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 177شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 178شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 179شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 180شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 181شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 182شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 183شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 184شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 185شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 186شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 187شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 188شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 189شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 190شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 191شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 192شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 193شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 194شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 195شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 196شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 197شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 198شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 199شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 200شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 201شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 202شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 203شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 204شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 205شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 206شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 207شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 208شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 209شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 210شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 211شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 212شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 213شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 214شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 215شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 216شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 217شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 218شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 219شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 220شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 221شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 222شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 223شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 224شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 225شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 226شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 227شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 228شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 229شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 230شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 231شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 232شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 233شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 234شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 235شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 236شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 237شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 238شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 239شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 240شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 241شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 242شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 243شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 244شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 245شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 246شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 247شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 248شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 249شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 250شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 251شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 252شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 253شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 254شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 255شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 256شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 257شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 258شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 259شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 260شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 261شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 262شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 263شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 264شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 265شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 266شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 267شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 268شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 269شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 270شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 271شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 272شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 273شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 274شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 275شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 276شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 277شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 278شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 279شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 280شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 281شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 282شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 283شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 284شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 285شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 286شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 287شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 288شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 289شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 290شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 291شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 292شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 293شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 294شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 295شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 296شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 297شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 298شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 299شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 300شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 301شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 302شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 303شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 304شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 305شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 306شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 307شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 308شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 309شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 310شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 311شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 312شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 313شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 314شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 315شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 316شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 317شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 318شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 319شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 320شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 321شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 322شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 323شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 324شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 325شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 326شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 327شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 328شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 329شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 330شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 331شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 332شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 333شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 334شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 335شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 336شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 337شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 338شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 339شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 340شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 341شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 342شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 343شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 344شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 345شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 346شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 347شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 348شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 349شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 350شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 351شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 352شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 353شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 354شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 355شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 356شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 357شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 358شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 359شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 360شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 361شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 362شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 363شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟364شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 365شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 366شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 367شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 368شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 369شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 370شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 371شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 372شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 373شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 374شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 375شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 376شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 377شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟378شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 379شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 380شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 381شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 382شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 383شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 384شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 385شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 386شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 387شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 388شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟389شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 390شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 391شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 392شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 393شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 394شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 395شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 396شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 397شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 398شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 399شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 400شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 401شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 402شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 403شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 404شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 405شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 406شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 407شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 408شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 409شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 410شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 411شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 412شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 413شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 414شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 415شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 416شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 417شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 418شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 419شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 420شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 421شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 422شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 423شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 424شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 425شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 426شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 427شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 428شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 429شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 430شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 431شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 432شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 433شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 434شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 435شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 436شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 437شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 438شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 439شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 440شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 441شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 442شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 443شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 444شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 445شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 446شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 447شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 448شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 449شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 450شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 451شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 452شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 453شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 454شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 455شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 456شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 457شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 458شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 459شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 460شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 461شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 462شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 463شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 464شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 465شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 466شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 467شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 468شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 469شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 470شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 471شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 472شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 473شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 474شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 475شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 476شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 477شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 478شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 479شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 480شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 481شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 482شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 483شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 484شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 485شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 486شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 487شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 488شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 489شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 490شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 491شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 492شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 493شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 494شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 495شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 496شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 497شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 498شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 499شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 500شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 501شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 502شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 503شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 504شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 505شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 506شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 507شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 508شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 509شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 510شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 511شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 512شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 513شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 514شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 515شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ