به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست

2190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

امروز که دوران فلکت با تو نکوست
هشدار که دشمنیست در صورت دوست
چون روز طرب درآید این ساغر چرخ
بینی که چه خورده های الماس دروست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 2شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 3شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 4شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 5شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 6شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 7شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 8شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 9شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 10شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 11شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 12شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 13شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 14شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...15شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 16شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 17شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...18شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 19شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 20شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 21شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 22شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 23شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 24شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 25شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 26شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 27شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 28شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 29شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 30شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 31شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 32شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 33شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 34شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 35شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 36شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 37شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 38شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 39شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 40شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 41شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 42شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 43شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 44شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 45شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 46شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 47شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 48شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 49شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 50شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 51شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 52شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 53شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...54شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 55شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 56شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 57شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 58شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 59شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 60شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 61شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 62شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 63شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 64شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 65شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 66شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 67شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 68شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 69شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 70شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 71شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 72شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 73شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 74شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 75شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 76شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 77شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 78شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 79شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 80شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 81شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 82شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 83شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 84شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 85شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 86شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 87شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 88شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 89شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...90شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 91شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 92شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 93شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 94شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 95شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 96شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 97شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 98شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 99شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 100شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 101شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 102شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 103شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 104شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 105شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 106شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 107شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 108شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 109شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 110شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 111شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 112شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 113شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 114شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 115شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 116شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 117شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 118شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 119شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 120شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 121شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 122شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 123شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 124شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 125شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 126شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 127شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 128شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 129شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 130شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 131شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 132شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 133شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 134شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 135شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 136شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 137شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 138شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 139شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 140شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 141شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 142شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 143شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 144شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟145شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...146شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 147شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 148شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 149شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 150شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 151شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 152شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 153شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 154شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 155شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 156شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 157شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 158شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 159شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 160شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 161شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 162شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 163شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 164شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 165شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 166شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 167شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 168شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 169شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 170شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 171شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 172شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 173شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 174شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 175شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 176شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 177شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 178شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 179شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 180شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 181شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 182شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 183شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 184شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 185شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 186شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 187شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 188شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 189شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 190شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 191شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 192شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 193شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 194شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 195شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 196شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 197شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 198شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 199شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 200شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 201شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 202شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 203شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 204شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 205شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 206شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 207شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 208شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 209شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 210شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 211شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 212شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 213شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 214شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 215شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 216شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 217شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 218شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 219شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 220شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 221شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 222شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 223شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 224شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 225شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 226شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 227شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 228شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 229شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 230شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 231شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 232شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 233شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 234شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 235شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 236شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 237شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 238شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 239شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 240شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 241شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 242شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 243شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 244شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 245شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 246شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 247شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 248شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 249شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 250شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 251شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 252شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 253شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 254شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 255شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 256شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 257شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 258شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 259شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 260شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 261شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 262شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 263شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 264شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 265شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 266شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 267شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 268شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 269شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 270شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 271شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 272شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 273شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 274شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 275شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 276شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 277شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 278شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 279شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 280شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 281شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 282شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 283شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 284شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 285شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 286شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 287شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 288شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 289شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 290شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 291شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 292شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 293شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 294شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 295شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 296شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 297شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 298شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 299شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 300شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 301شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 302شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 303شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 304شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 305شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 306شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 307شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 308شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 309شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 310شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 311شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 312شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 313شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 314شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 315شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 316شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 317شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 318شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 319شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 320شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 321شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 322شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 323شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 324شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 325شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 326شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 327شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 328شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 329شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 330شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 331شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 332شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 333شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 334شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 335شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 336شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 337شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 338شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 339شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 340شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 341شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 342شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 343شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 344شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 345شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 346شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 347شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 348شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 349شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 350شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 351شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 352شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 353شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 354شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 355شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 356شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 357شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 358شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 359شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 360شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 361شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 362شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 363شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 364شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 365شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 366شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 367شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 368شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 369شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 370شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 371شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 372شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 373شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 374شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 375شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟376شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 377شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 378شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 379شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 380شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 381شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 382شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 383شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 384شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 385شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 386شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 387شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 388شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 389شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟390شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 391شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 392شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 393شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 394شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 395شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 396شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 397شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 398شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 399شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 400شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟401شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 402شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 403شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 404شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 405شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 406شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 407شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 408شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 409شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 410شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 411شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 412شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 413شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 414شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 415شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 416شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 417شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 418شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 419شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 420شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 421شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 422شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 423شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 424شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 425شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 426شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 427شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 428شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 429شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 430شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 431شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 432شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 433شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 434شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 435شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 436شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 437شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 438شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 439شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 440شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 441شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 442شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 443شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 444شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 445شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 446شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 447شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 448شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 449شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 450شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 451شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 452شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 453شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 454شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 455شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 456شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 457شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 458شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 459شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 460شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 461شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 462شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 463شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 464شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 465شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 466شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 467شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 468شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 469شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 470شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 471شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 472شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 473شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 474شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 475شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 476شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 477شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 478شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 479شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 480شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 481شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 482شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 483شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 484شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 485شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 486شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 487شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 488شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 489شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 490شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 491شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 492شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 493شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 494شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 495شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 496شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 497شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 498شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 499شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 500شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 501شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 502شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 503شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 504شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 505شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 506شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 507شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 508شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 509شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 510شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 511شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 512شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 513شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 514شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 515شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 516شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 517شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 518شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 519شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 520شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 521شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 522شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 523شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 524شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 525شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 526شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 527شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ