به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت

2180عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت
بدحالیم از چرخ بتر خواهد گشت
اهلی چو فلک بعکس کامت گردد
روزی که دهد کام تو بر خواهد گشت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 2شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 3شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 4شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 5شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 6شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 7شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 8شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 9شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 10شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 11شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 12شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 13شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...14شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 15شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 16شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...17شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 18شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 19شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 20شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 21شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 22شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 23شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 24شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 25شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 26شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 27شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 28شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 29شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 30شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 31شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 32شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 33شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 34شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 35شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 36شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 37شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 38شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 39شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 40شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 41شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 42شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 43شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 44شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 45شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 46شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 47شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 48شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 49شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 50شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 51شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 52شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...53شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 54شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 55شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 56شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 57شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 58شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 59شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 60شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 61شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 62شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 63شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 64شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 65شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 66شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 67شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 68شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 69شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 70شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 71شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 72شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 73شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 74شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 75شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 76شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 77شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 78شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 79شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 80شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 81شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 82شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 83شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 84شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 85شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 86شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 87شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 88شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...89شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 90شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 91شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 92شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 93شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 94شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 95شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 96شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 97شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 98شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 99شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 100شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 101شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 102شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 103شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 104شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 105شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 106شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 107شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 108شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 109شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 110شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 111شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 112شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 113شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 114شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 115شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 116شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 117شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 118شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 119شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 120شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 121شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 122شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 123شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 124شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 125شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 126شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 127شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 128شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 129شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 130شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 131شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 132شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 133شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 134شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 135شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 136شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 137شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 138شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 139شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 140شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 141شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 142شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 143شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟144شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...145شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 146شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 147شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 148شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 149شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 150شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 151شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 152شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 153شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 154شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 155شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 156شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 157شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 158شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 159شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 160شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 161شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 162شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 163شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 164شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 165شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 166شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 167شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 168شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 169شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 170شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 171شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 172شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 173شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 174شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 175شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 176شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 177شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 178شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 179شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 180شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 181شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 182شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 183شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 184شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 185شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 186شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 187شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 188شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 189شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 190شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 191شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 192شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 193شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 194شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 195شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 196شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 197شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 198شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 199شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 200شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 201شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 202شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 203شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 204شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 205شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 206شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 207شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 208شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 209شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 210شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 211شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 212شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 213شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 214شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 215شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 216شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 217شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 218شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 219شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 220شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 221شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 222شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 223شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 224شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 225شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 226شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 227شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 228شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 229شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 230شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 231شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 232شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 233شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 234شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 235شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 236شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 237شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 238شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 239شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 240شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 241شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 242شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 243شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 244شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 245شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 246شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 247شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 248شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 249شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 250شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 251شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 252شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 253شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 254شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 255شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 256شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 257شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 258شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 259شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 260شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 261شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 262شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 263شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 264شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 265شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 266شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 267شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 268شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 269شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 270شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 271شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 272شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 273شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 274شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 275شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 276شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 277شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 278شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 279شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 280شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 281شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 282شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 283شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 284شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 285شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 286شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 287شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 288شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 289شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 290شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 291شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 292شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 293شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 294شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 295شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 296شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 297شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 298شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 299شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 300شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 301شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 302شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 303شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 304شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 305شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 306شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 307شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 308شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 309شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 310شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 311شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 312شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 313شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 314شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 315شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 316شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 317شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 318شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 319شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 320شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 321شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 322شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 323شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 324شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 325شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 326شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 327شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 328شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 329شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 330شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 331شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 332شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 333شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 334شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 335شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 336شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 337شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 338شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 339شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 340شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 341شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 342شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 343شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 344شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 345شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 346شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 347شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 348شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 349شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 350شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 351شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 352شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 353شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 354شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 355شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 356شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 357شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 358شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 359شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 360شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 361شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 362شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 363شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 364شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 365شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 366شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 367شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 368شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 369شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 370شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 371شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 372شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 373شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 374شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟375شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 376شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 377شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 378شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 379شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 380شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 381شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 382شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 383شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 384شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 385شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 386شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 387شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 388شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟389شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 390شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 391شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 392شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 393شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 394شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 395شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 396شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 397شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 398شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 399شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟400شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 401شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 402شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 403شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 404شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 405شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 406شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 407شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 408شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 409شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 410شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 411شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 412شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 413شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 414شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 415شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 416شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 417شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 418شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 419شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 420شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 421شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 422شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 423شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 424شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 425شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 426شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 427شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 428شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 429شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 430شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 431شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 432شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 433شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 434شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 435شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 436شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 437شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 438شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 439شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 440شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 441شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 442شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 443شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 444شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 445شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 446شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 447شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 448شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 449شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 450شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 451شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 452شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 453شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 454شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 455شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 456شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 457شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 458شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 459شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 460شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 461شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 462شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 463شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 464شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 465شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 466شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 467شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 468شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 469شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 470شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 471شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 472شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 473شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 474شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 475شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 476شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 477شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 478شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 479شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 480شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 481شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 482شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 483شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 484شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 485شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 486شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 487شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 488شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 489شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 490شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 491شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 492شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 493شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 494شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 495شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 496شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 497شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 498شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 499شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 500شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 501شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 502شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 503شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 504شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 505شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 506شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 507شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 508شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 509شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 510شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 511شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 512شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 513شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 514شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 515شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 516شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 517شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 518شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 519شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 520شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 521شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 522شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 523شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 524شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 525شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 526شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ