به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست

1780عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای غایت هر هنر که در آدم هست
مقصود منی ز هر چه در عالم هست
من خسته دلم ز خدمت گر دورم
از ضعف تنست و ضعف طالع هم هست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست 2شمارهٔ ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست 3شمارهٔ ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست 4شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 5شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 6شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 7شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 8شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 9شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 10شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 11شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 12شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 13شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 14شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 15شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 16شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 17شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 18شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 19شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 20شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 21شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 22شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 23شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 24شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 25شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 26شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 27شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 28شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 29شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 30شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...31شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 32شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 33شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 34شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 35شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 36شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 37شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 38شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 39شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 40شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 41شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 42شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 43شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 44شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...45شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 46شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 47شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...48شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 49شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 50شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 51شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 52شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 53شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 54شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 55شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 56شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 57شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 58شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 59شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 60شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 61شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 62شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 63شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 64شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 65شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 66شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 67شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 68شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 69شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 70شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 71شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 72شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 73شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 74شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 75شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 76شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 77شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 78شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 79شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 80شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 81شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 82شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 83شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...84شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 85شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 86شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 87شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 88شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 89شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 90شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 91شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 92شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 93شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 94شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 95شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 96شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 97شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 98شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 99شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 100شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 101شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 102شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 103شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 104شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 105شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 106شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 107شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 108شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 109شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 110شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 111شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 112شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 113شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 114شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 115شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 116شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 117شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 118شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 119شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...120شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 121شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 122شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 123شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 124شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 125شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 126شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 127شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 128شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 129شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 130شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 131شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 132شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 133شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 134شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 135شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 136شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 137شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 138شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 139شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 140شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 141شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 142شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 143شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 144شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 145شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 146شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 147شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 148شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 149شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 150شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 151شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 152شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 153شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 154شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 155شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 156شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 157شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 158شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 159شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 160شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 161شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 162شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 163شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 164شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 165شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 166شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 167شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 168شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 169شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 170شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 171شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 172شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 173شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 174شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟175شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...176شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 177شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 178شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 179شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 180شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 181شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 182شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 183شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 184شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 185شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 186شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 187شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 188شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 189شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 190شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 191شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 192شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 193شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 194شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 195شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 196شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 197شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 198شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 199شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 200شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 201شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 202شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 203شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 204شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 205شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 206شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 207شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 208شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 209شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 210شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 211شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 212شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 213شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 214شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 215شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 216شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 217شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 218شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 219شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 220شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 221شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 222شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 223شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 224شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 225شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 226شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 227شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 228شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 229شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 230شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 231شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 232شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 233شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 234شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 235شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 236شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 237شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 238شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 239شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 240شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 241شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 242شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 243شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 244شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 245شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 246شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 247شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 248شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 249شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 250شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 251شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 252شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 253شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 254شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 255شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 256شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 257شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 258شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 259شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 260شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 261شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 262شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 263شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 264شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 265شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 266شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 267شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 268شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 269شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 270شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 271شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 272شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 273شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 274شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 275شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 276شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 277شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 278شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 279شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 280شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 281شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 282شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 283شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 284شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 285شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 286شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 287شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 288شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 289شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 290شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 291شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 292شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 293شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 294شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 295شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 296شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 297شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 298شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 299شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 300شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 301شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 302شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 303شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 304شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 305شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 306شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 307شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 308شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 309شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 310شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 311شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 312شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 313شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 314شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 315شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 316شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 317شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 318شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 319شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 320شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 321شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 322شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 323شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 324شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 325شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 326شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 327شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 328شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 329شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 330شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 331شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 332شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 333شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 334شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 335شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 336شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 337شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 338شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 339شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 340شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 341شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 342شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 343شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 344شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 345شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 346شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 347شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 348شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 349شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 350شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 351شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 352شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 353شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 354شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 355شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 356شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 357شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 358شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 359شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 360شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 361شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 362شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 363شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 364شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 365شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 366شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 367شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 368شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 369شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 370شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 371شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 372شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 373شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 374شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 375شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 376شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 377شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 378شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 379شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 380شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 381شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 382شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 383شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 384شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 385شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 386شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 387شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 388شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 389شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 390شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 391شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 392شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 393شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 394شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 395شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 396شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 397شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 398شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 399شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 400شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 401شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 402شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 403شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 404شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 405شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟406شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 407شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 408شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 409شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 410شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 411شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 412شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 413شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 414شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 415شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 416شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 417شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 418شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 419شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟420شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 421شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 422شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 423شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 424شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 425شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 426شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 427شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 428شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 429شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 430شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟431شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 432شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 433شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 434شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 435شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 436شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 437شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 438شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 439شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 440شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 441شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 442شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 443شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 444شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 445شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 446شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 447شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 448شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 449شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 450شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 451شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 452شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 453شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 454شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 455شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 456شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 457شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 458شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 459شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 460شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 461شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 462شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 463شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 464شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 465شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 466شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 467شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 468شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 469شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 470شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 471شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 472شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 473شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 474شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 475شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 476شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 477شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 478شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 479شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 480شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 481شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 482شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 483شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 484شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 485شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 486شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 487شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 488شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 489شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 490شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 491شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 492شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 493شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 494شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 495شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 496شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 497شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 498شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 499شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 500شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 501شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 502شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 503شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 504شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 505شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 506شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 507شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 508شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 509شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 510شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 511شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 512شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 513شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 514شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 515شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 516شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 517شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 518شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 519شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 520شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 521شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 522شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 523شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 524شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 525شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 526شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 527شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 528شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 529شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 530شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 531شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 532شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 533شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 534شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 535شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 536شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 537شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 538شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 539شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 540شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 541شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 542شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 543شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 544شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 545شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 546شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 547شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 548شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 549شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 550شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 551شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 552شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 553شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 554شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 555شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 556شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 557شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ