به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است

2370عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

اهلی که هزار بلبل از وی خجل است
او نیز چو دیگر همین آب و گل است
زر شد مس او از نظر اهل دلان
اکسیر سعادت نظر اهل دل است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 2شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 3شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 4شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 5شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 6شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...7شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 8شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 9شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 10شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 11شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 12شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 13شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 14شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 15شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 16شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 17شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 18شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 19شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 20شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...21شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 22شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 23شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...24شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 25شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 26شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 27شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 28شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 29شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 30شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 31شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 32شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 33شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 34شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 35شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 36شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 37شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 38شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 39شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 40شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 41شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 42شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 43شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 44شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 45شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 46شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 47شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 48شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 49شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 50شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 51شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 52شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 53شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 54شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 55شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 56شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 57شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 58شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 59شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...60شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 61شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 62شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 63شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 64شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 65شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 66شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 67شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 68شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 69شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 70شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 71شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 72شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 73شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 74شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 75شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 76شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 77شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 78شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 79شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 80شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 81شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 82شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 83شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 84شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 85شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 86شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 87شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 88شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 89شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 90شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 91شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 92شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 93شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 94شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 95شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...96شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 97شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 98شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 99شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 100شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 101شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 102شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 103شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 104شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 105شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 106شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 107شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 108شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 109شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 110شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 111شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 112شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 113شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 114شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 115شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 116شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 117شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 118شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 119شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 120شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 121شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 122شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 123شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 124شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 125شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 126شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 127شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 128شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 129شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 130شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 131شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 132شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 133شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 134شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 135شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 136شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 137شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 138شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 139شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 140شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 141شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 142شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 143شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 144شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 145شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 146شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 147شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 148شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 149شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 150شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟151شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...152شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 153شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 154شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 155شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 156شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 157شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 158شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 159شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 160شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 161شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 162شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 163شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 164شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 165شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 166شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 167شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 168شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 169شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 170شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 171شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 172شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 173شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 174شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 175شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 176شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 177شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 178شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 179شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 180شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 181شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 182شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 183شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 184شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 185شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 186شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 187شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 188شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 189شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 190شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 191شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 192شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 193شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 194شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 195شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 196شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 197شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 198شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 199شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 200شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 201شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 202شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 203شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 204شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 205شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 206شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 207شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 208شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 209شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 210شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 211شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 212شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 213شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 214شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 215شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 216شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 217شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 218شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 219شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 220شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 221شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 222شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 223شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 224شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 225شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 226شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 227شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 228شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 229شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 230شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 231شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 232شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 233شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 234شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 235شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 236شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 237شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 238شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 239شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 240شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 241شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 242شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 243شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 244شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 245شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 246شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 247شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 248شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 249شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 250شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 251شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 252شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 253شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 254شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 255شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 256شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 257شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 258شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 259شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 260شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 261شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 262شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 263شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 264شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 265شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 266شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 267شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 268شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 269شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 270شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 271شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 272شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 273شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 274شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 275شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 276شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 277شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 278شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 279شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 280شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 281شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 282شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 283شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 284شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 285شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 286شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 287شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 288شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 289شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 290شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 291شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 292شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 293شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 294شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 295شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 296شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 297شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 298شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 299شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 300شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 301شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 302شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 303شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 304شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 305شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 306شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 307شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 308شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 309شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 310شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 311شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 312شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 313شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 314شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 315شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 316شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 317شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 318شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 319شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 320شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 321شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 322شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 323شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 324شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 325شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 326شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 327شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 328شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 329شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 330شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 331شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 332شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 333شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 334شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 335شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 336شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 337شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 338شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 339شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 340شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 341شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 342شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 343شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 344شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 345شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 346شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 347شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 348شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 349شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 350شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 351شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 352شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 353شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 354شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 355شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 356شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 357شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 358شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 359شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 360شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 361شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 362شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 363شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 364شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 365شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 366شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 367شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 368شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 369شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 370شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 371شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 372شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 373شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 374شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 375شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 376شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 377شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 378شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 379شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 380شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 381شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟382شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 383شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 384شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 385شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 386شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 387شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 388شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 389شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 390شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 391شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 392شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 393شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 394شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 395شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟396شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 397شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 398شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 399شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 400شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 401شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 402شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 403شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 404شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 405شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 406شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟407شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 408شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 409شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 410شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 411شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 412شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 413شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 414شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 415شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 416شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 417شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 418شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 419شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 420شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 421شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 422شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 423شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 424شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 425شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 426شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 427شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 428شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 429شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 430شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 431شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 432شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 433شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 434شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 435شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 436شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 437شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 438شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 439شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 440شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 441شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 442شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 443شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 444شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 445شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 446شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 447شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 448شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 449شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 450شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 451شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 452شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 453شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 454شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 455شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 456شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 457شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 458شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 459شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 460شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 461شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 462شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 463شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 464شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 465شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 466شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 467شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 468شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 469شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 470شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 471شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 472شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 473شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 474شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 475شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 476شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 477شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 478شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 479شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 480شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 481شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 482شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 483شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 484شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 485شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 486شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 487شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 488شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 489شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 490شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 491شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 492شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 493شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 494شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 495شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 496شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 497شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 498شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 499شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 500شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 501شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 502شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 503شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 504شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 505شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 506شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 507شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 508شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 509شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 510شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 511شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 512شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 513شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 514شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 515شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 516شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 517شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 518شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 519شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 520شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 521شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 522شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 523شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 524شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 525شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 526شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 527شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 528شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 529شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 530شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 531شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 532شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 533شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ