به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم است

1830عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

شهدی همه نیش است و در او نوش کم است
بگذار که با وجود هستی عدم است
شهدی که تو چون مگس بر او شیفته یی
چون نیک در او فرو روی زهر غم است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 2شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...3شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 4شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 5شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 6شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 7شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 8شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 9شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 10شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 11شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 12شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 13شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 14شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 15شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 16شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...17شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 18شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 19شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...20شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 21شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 22شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 23شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 24شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 25شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 26شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 27شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 28شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 29شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 30شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 31شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 32شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 33شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 34شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 35شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 36شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 37شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 38شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 39شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 40شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 41شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 42شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 43شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 44شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 45شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 46شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 47شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 48شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 49شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 50شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 51شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 52شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 53شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 54شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 55شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...56شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 57شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 58شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 59شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 60شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 61شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 62شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 63شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 64شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 65شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 66شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 67شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 68شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 69شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 70شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 71شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 72شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 73شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 74شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 75شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 76شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 77شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 78شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 79شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 80شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 81شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 82شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 83شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 84شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 85شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 86شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 87شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 88شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 89شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 90شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 91شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...92شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 93شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 94شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 95شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 96شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 97شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 98شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 99شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 100شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 101شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 102شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 103شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 104شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 105شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 106شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 107شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 108شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 109شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 110شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 111شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 112شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 113شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 114شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 115شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 116شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 117شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 118شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 119شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 120شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 121شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 122شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 123شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 124شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 125شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 126شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 127شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 128شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 129شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 130شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 131شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 132شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 133شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 134شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 135شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 136شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 137شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 138شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 139شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 140شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 141شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 142شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 143شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 144شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 145شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 146شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟147شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...148شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 149شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 150شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 151شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 152شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 153شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 154شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 155شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 156شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 157شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 158شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 159شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 160شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 161شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 162شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 163شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 164شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 165شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 166شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 167شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 168شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 169شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 170شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 171شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 172شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 173شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 174شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 175شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 176شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 177شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 178شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 179شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 180شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 181شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 182شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 183شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 184شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 185شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 186شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 187شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 188شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 189شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 190شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 191شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 192شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 193شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 194شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 195شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 196شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 197شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 198شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 199شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 200شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 201شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 202شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 203شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 204شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 205شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 206شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 207شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 208شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 209شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 210شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 211شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 212شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 213شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 214شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 215شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 216شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 217شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 218شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 219شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 220شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 221شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 222شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 223شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 224شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 225شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 226شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 227شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 228شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 229شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 230شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 231شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 232شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 233شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 234شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 235شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 236شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 237شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 238شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 239شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 240شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 241شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 242شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 243شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 244شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 245شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 246شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 247شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 248شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 249شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 250شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 251شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 252شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 253شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 254شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 255شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 256شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 257شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 258شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 259شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 260شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 261شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 262شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 263شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 264شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 265شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 266شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 267شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 268شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 269شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 270شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 271شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 272شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 273شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 274شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 275شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 276شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 277شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 278شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 279شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 280شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 281شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 282شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 283شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 284شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 285شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 286شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 287شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 288شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 289شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 290شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 291شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 292شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 293شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 294شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 295شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 296شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 297شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 298شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 299شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 300شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 301شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 302شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 303شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 304شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 305شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 306شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 307شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 308شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 309شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 310شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 311شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 312شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 313شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 314شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 315شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 316شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 317شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 318شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 319شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 320شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 321شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 322شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 323شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 324شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 325شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 326شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 327شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 328شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 329شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 330شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 331شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 332شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 333شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 334شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 335شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 336شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 337شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 338شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 339شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 340شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 341شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 342شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 343شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 344شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 345شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 346شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 347شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 348شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 349شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 350شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 351شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 352شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 353شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 354شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 355شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 356شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 357شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 358شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 359شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 360شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 361شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 362شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 363شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 364شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 365شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 366شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 367شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 368شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 369شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 370شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 371شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 372شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 373شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 374شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 375شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 376شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 377شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟378شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 379شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 380شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 381شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 382شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 383شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 384شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 385شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 386شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 387شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 388شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 389شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 390شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 391شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟392شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 393شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 394شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 395شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 396شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 397شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 398شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 399شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 400شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 401شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 402شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟403شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 404شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 405شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 406شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 407شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 408شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 409شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 410شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 411شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 412شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 413شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 414شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 415شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 416شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 417شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 418شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 419شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 420شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 421شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 422شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 423شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 424شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 425شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 426شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 427شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 428شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 429شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 430شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 431شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 432شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 433شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 434شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 435شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 436شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 437شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 438شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 439شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 440شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 441شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 442شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 443شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 444شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 445شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 446شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 447شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 448شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 449شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 450شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 451شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 452شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 453شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 454شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 455شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 456شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 457شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 458شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 459شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 460شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 461شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 462شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 463شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 464شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 465شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 466شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 467شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 468شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 469شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 470شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 471شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 472شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 473شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 474شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 475شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 476شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 477شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 478شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 479شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 480شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 481شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 482شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 483شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 484شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 485شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 486شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 487شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 488شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 489شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 490شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 491شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 492شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 493شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 494شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 495شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 496شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 497شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 498شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 499شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 500شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 501شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 502شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 503شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 504شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 505شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 506شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 507شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 508شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 509شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 510شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 511شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 512شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 513شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 514شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 515شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 516شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 517شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 518شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 519شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 520شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 521شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 522شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 523شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 524شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 525شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 526شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 527شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 528شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 529شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ