به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست

2290عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست
حال بدو نیک این جهان پیدا نیست
کاش این دو سه روز هم نمیبود کسی
کاین زندگی ارزنده این غوغا نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 2شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 3شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 4شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...5شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 6شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 7شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 8شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 9شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 10شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 11شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 12شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 13شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 14شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 15شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 16شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 17شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 18شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...19شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 20شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 21شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...22شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 23شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 24شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 25شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 26شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 27شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 28شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 29شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 30شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 31شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 32شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 33شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 34شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 35شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 36شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 37شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 38شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 39شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 40شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 41شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 42شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 43شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 44شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 45شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 46شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 47شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 48شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 49شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 50شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 51شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 52شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 53شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 54شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 55شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 56شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 57شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...58شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 59شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 60شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 61شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 62شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 63شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 64شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 65شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 66شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 67شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 68شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 69شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 70شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 71شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 72شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 73شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 74شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 75شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 76شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 77شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 78شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 79شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 80شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 81شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 82شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 83شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 84شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 85شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 86شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 87شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 88شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 89شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 90شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 91شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 92شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 93شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...94شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 95شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 96شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 97شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 98شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 99شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 100شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 101شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 102شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 103شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 104شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 105شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 106شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 107شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 108شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 109شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 110شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 111شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 112شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 113شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 114شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 115شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 116شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 117شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 118شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 119شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 120شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 121شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 122شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 123شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 124شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 125شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 126شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 127شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 128شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 129شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 130شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 131شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 132شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 133شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 134شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 135شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 136شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 137شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 138شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 139شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 140شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 141شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 142شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 143شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 144شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 145شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 146شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 147شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 148شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟149شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...150شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 151شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 152شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 153شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 154شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 155شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 156شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 157شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 158شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 159شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 160شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 161شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 162شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 163شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 164شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 165شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 166شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 167شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 168شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 169شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 170شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 171شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 172شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 173شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 174شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 175شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 176شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 177شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 178شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 179شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 180شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 181شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 182شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 183شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 184شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 185شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 186شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 187شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 188شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 189شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 190شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 191شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 192شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 193شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 194شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 195شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 196شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 197شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 198شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 199شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 200شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 201شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 202شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 203شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 204شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 205شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 206شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 207شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 208شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 209شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 210شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 211شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 212شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 213شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 214شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 215شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 216شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 217شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 218شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 219شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 220شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 221شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 222شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 223شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 224شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 225شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 226شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 227شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 228شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 229شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 230شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 231شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 232شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 233شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 234شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 235شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 236شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 237شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 238شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 239شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 240شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 241شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 242شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 243شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 244شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 245شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 246شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 247شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 248شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 249شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 250شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 251شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 252شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 253شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 254شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 255شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 256شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 257شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 258شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 259شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 260شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 261شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 262شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 263شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 264شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 265شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 266شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 267شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 268شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 269شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 270شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 271شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 272شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 273شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 274شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 275شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 276شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 277شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 278شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 279شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 280شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 281شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 282شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 283شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 284شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 285شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 286شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 287شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 288شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 289شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 290شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 291شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 292شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 293شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 294شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 295شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 296شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 297شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 298شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 299شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 300شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 301شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 302شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 303شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 304شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 305شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 306شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 307شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 308شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 309شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 310شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 311شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 312شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 313شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 314شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 315شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 316شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 317شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 318شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 319شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 320شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 321شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 322شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 323شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 324شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 325شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 326شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 327شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 328شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 329شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 330شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 331شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 332شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 333شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 334شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 335شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 336شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 337شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 338شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 339شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 340شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 341شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 342شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 343شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 344شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 345شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 346شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 347شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 348شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 349شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 350شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 351شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 352شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 353شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 354شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 355شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 356شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 357شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 358شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 359شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 360شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 361شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 362شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 363شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 364شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 365شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 366شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 367شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 368شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 369شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 370شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 371شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 372شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 373شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 374شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 375شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 376شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 377شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 378شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 379شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟380شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 381شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 382شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 383شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 384شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 385شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 386شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 387شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 388شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 389شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 390شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 391شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 392شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 393شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟394شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 395شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 396شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 397شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 398شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 399شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 400شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 401شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 402شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 403شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 404شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟405شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 406شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 407شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 408شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 409شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 410شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 411شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 412شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 413شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 414شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 415شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 416شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 417شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 418شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 419شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 420شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 421شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 422شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 423شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 424شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 425شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 426شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 427شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 428شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 429شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 430شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 431شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 432شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 433شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 434شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 435شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 436شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 437شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 438شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 439شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 440شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 441شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 442شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 443شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 444شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 445شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 446شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 447شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 448شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 449شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 450شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 451شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 452شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 453شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 454شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 455شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 456شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 457شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 458شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 459شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 460شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 461شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 462شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 463شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 464شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 465شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 466شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 467شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 468شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 469شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 470شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 471شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 472شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 473شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 474شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 475شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 476شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 477شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 478شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 479شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 480شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 481شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 482شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 483شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 484شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 485شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 486شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 487شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 488شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 489شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 490شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 491شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 492شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 493شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 494شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 495شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 496شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 497شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 498شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 499شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 500شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 501شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 502شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 503شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 504شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 505شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 506شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 507شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 508شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 509شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 510شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 511شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 512شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 513شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 514شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 515شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 516شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 517شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 518شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 519شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 520شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 521شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 522شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 523شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 524شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 525شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 526شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 527شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 528شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 529شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 530شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 531شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ