به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست

2250عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عاشق که غمی در دل آگاه ویست
سوزی دگر اندر نفس و آه ویست
با ناخوشیم چو خاطر دوست خوشست
من نیز خوشم بهرچه دلخواه ویست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 2شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 3شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 4شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 5شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...6شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 7شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 8شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 9شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 10شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 11شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 12شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 13شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 14شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 15شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 16شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 17شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 18شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 19شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...20شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 21شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 22شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...23شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 24شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 25شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 26شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 27شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 28شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 29شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 30شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 31شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 32شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 33شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 34شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 35شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 36شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 37شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 38شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 39شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 40شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 41شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 42شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 43شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 44شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 45شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 46شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 47شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 48شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 49شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 50شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 51شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 52شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 53شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 54شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 55شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 56شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 57شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 58شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...59شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 60شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 61شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 62شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 63شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 64شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 65شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 66شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 67شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 68شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 69شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 70شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 71شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 72شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 73شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 74شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 75شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 76شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 77شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 78شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 79شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 80شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 81شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 82شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 83شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 84شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 85شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 86شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 87شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 88شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 89شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 90شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 91شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 92شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 93شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 94شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...95شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 96شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 97شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 98شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 99شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 100شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 101شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 102شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 103شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 104شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 105شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 106شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 107شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 108شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 109شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 110شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 111شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 112شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 113شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 114شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 115شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 116شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 117شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 118شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 119شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 120شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 121شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 122شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 123شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 124شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 125شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 126شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 127شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 128شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 129شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 130شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 131شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 132شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 133شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 134شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 135شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 136شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 137شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 138شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 139شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 140شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 141شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 142شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 143شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 144شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 145شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 146شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 147شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 148شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 149شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟150شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...151شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 152شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 153شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 154شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 155شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 156شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 157شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 158شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 159شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 160شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 161شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 162شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 163شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 164شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 165شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 166شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 167شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 168شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 169شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 170شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 171شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 172شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 173شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 174شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 175شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 176شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 177شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 178شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 179شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 180شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 181شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 182شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 183شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 184شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 185شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 186شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 187شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 188شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 189شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 190شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 191شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 192شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 193شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 194شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 195شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 196شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 197شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 198شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 199شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 200شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 201شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 202شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 203شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 204شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 205شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 206شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 207شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 208شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 209شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 210شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 211شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 212شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 213شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 214شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 215شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 216شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 217شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 218شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 219شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 220شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 221شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 222شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 223شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 224شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 225شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 226شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 227شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 228شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 229شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 230شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 231شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 232شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 233شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 234شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 235شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 236شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 237شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 238شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 239شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 240شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 241شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 242شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 243شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 244شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 245شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 246شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 247شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 248شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 249شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 250شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 251شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 252شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 253شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 254شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 255شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 256شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 257شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 258شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 259شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 260شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 261شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 262شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 263شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 264شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 265شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 266شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 267شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 268شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 269شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 270شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 271شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 272شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 273شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 274شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 275شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 276شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 277شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 278شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 279شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 280شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 281شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 282شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 283شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 284شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 285شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 286شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 287شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 288شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 289شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 290شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 291شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 292شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 293شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 294شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 295شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 296شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 297شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 298شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 299شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 300شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 301شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 302شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 303شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 304شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 305شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 306شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 307شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 308شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 309شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 310شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 311شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 312شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 313شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 314شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 315شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 316شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 317شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 318شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 319شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 320شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 321شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 322شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 323شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 324شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 325شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 326شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 327شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 328شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 329شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 330شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 331شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 332شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 333شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 334شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 335شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 336شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 337شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 338شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 339شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 340شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 341شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 342شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 343شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 344شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 345شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 346شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 347شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 348شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 349شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 350شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 351شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 352شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 353شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 354شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 355شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 356شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 357شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 358شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 359شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 360شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 361شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 362شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 363شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 364شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 365شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 366شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 367شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 368شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 369شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 370شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 371شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 372شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 373شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 374شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 375شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 376شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 377شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 378شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 379شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 380شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟381شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 382شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 383شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 384شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 385شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 386شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 387شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 388شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 389شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 390شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 391شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 392شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 393شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 394شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟395شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 396شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 397شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 398شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 399شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 400شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 401شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 402شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 403شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 404شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 405شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟406شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 407شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 408شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 409شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 410شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 411شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 412شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 413شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 414شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 415شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 416شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 417شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 418شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 419شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 420شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 421شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 422شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 423شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 424شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 425شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 426شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 427شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 428شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 429شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 430شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 431شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 432شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 433شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 434شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 435شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 436شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 437شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 438شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 439شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 440شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 441شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 442شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 443شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 444شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 445شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 446شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 447شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 448شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 449شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 450شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 451شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 452شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 453شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 454شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 455شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 456شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 457شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 458شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 459شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 460شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 461شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 462شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 463شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 464شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 465شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 466شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 467شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 468شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 469شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 470شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 471شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 472شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 473شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 474شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 475شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 476شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 477شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 478شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 479شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 480شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 481شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 482شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 483شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 484شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 485شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 486شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 487شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 488شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 489شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 490شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 491شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 492شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 493شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 494شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 495شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 496شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 497شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 498شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 499شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 500شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 501شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 502شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 503شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 504شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 505شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 506شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 507شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 508شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 509شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 510شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 511شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 512شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 513شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 514شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 515شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 516شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 517شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 518شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 519شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 520شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 521شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 522شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 523شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 524شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 525شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 526شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 527شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 528شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 529شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 530شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 531شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 532شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ