به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست

1880عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عمرست شبی که با حریف طربیست
مرگست شبی که بی رخ نوش لبیست
این هر دو شب است لیکن از روی حساب
صد سال تفاوت ز شبی تا به شبیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست 2شمارهٔ ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست 3شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 4شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 5شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 6شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 7شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 8شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 9شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 10شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 11شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 12شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 13شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 14شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 15شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 16شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 17شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 18شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 19شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 20شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 21شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 22شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 23شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 24شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 25شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 26شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 27شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...28شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 29شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 30شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 31شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 32شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 33شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 34شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 35شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 36شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 37شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 38شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 39شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 40شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 41شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...42شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 43شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 44شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...45شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 46شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 47شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 48شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 49شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 50شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 51شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 52شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 53شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 54شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 55شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 56شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 57شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 58شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 59شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 60شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 61شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 62شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 63شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 64شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 65شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 66شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 67شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 68شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 69شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 70شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 71شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 72شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 73شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 74شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 75شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 76شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 77شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 78شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 79شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 80شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...81شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 82شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 83شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 84شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 85شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 86شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 87شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 88شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 89شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 90شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 91شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 92شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 93شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 94شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 95شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 96شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 97شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 98شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 99شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 100شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 101شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 102شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 103شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 104شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 105شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 106شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 107شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 108شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 109شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 110شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 111شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 112شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 113شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 114شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 115شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 116شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...117شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 118شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 119شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 120شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 121شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 122شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 123شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 124شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 125شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 126شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 127شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 128شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 129شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 130شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 131شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 132شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 133شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 134شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 135شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 136شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 137شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 138شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 139شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 140شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 141شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 142شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 143شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 144شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 145شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 146شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 147شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 148شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 149شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 150شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 151شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 152شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 153شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 154شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 155شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 156شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 157شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 158شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 159شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 160شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 161شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 162شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 163شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 164شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 165شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 166شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 167شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 168شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 169شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 170شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 171شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟172شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...173شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 174شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 175شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 176شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 177شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 178شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 179شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 180شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 181شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 182شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 183شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 184شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 185شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 186شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 187شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 188شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 189شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 190شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 191شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 192شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 193شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 194شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 195شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 196شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 197شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 198شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 199شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 200شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 201شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 202شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 203شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 204شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 205شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 206شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 207شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 208شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 209شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 210شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 211شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 212شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 213شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 214شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 215شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 216شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 217شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 218شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 219شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 220شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 221شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 222شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 223شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 224شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 225شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 226شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 227شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 228شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 229شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 230شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 231شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 232شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 233شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 234شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 235شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 236شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 237شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 238شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 239شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 240شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 241شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 242شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 243شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 244شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 245شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 246شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 247شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 248شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 249شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 250شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 251شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 252شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 253شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 254شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 255شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 256شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 257شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 258شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 259شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 260شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 261شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 262شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 263شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 264شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 265شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 266شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 267شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 268شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 269شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 270شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 271شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 272شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 273شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 274شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 275شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 276شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 277شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 278شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 279شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 280شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 281شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 282شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 283شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 284شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 285شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 286شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 287شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 288شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 289شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 290شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 291شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 292شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 293شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 294شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 295شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 296شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 297شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 298شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 299شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 300شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 301شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 302شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 303شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 304شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 305شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 306شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 307شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 308شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 309شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 310شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 311شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 312شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 313شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 314شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 315شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 316شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 317شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 318شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 319شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 320شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 321شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 322شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 323شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 324شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 325شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 326شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 327شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 328شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 329شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 330شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 331شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 332شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 333شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 334شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 335شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 336شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 337شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 338شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 339شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 340شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 341شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 342شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 343شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 344شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 345شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 346شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 347شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 348شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 349شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 350شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 351شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 352شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 353شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 354شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 355شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 356شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 357شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 358شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 359شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 360شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 361شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 362شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 363شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 364شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 365شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 366شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 367شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 368شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 369شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 370شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 371شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 372شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 373شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 374شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 375شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 376شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 377شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 378شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 379شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 380شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 381شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 382شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 383شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 384شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 385شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 386شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 387شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 388شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 389شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 390شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 391شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 392شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 393شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 394شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 395شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 396شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 397شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 398شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 399شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 400شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 401شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 402شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟403شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 404شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 405شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 406شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 407شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 408شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 409شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 410شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 411شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 412شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 413شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 414شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 415شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 416شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟417شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 418شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 419شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 420شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 421شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 422شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 423شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 424شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 425شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 426شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 427شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟428شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 429شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 430شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 431شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 432شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 433شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 434شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 435شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 436شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 437شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 438شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 439شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 440شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 441شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 442شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 443شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 444شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 445شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 446شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 447شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 448شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 449شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 450شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 451شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 452شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 453شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 454شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 455شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 456شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 457شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 458شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 459شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 460شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 461شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 462شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 463شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 464شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 465شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 466شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 467شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 468شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 469شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 470شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 471شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 472شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 473شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 474شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 475شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 476شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 477شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 478شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 479شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 480شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 481شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 482شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 483شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 484شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 485شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 486شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 487شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 488شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 489شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 490شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 491شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 492شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 493شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 494شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 495شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 496شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 497شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 498شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 499شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 500شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 501شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 502شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 503شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 504شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 505شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 506شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 507شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 508شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 509شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 510شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 511شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 512شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 513شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 514شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 515شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 516شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 517شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 518شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 519شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 520شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 521شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 522شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 523شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 524شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 525شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 526شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 527شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 528شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 529شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 530شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 531شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 532شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 533شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 534شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 535شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 536شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 537شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 538شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 539شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 540شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 541شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 542شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 543شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 544شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 545شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 546شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 547شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 548شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 549شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 550شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 551شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 552شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 553شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 554شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ