به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست

2230عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گردون طبق از بلندی همت بست
شد خاک زبون پستی از همت پست
پستی و بلندی همه از همت ماست
وابسته به همت است هر چیز که هست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست 2شمارهٔ ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست 3شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 4شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 5شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 6شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 7شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 8شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 9شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 10شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 11شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 12شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 13شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 14شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 15شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 16شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 17شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 18شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 19شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 20شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 21شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 22شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 23شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 24شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 25شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...26شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 27شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 28شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 29شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 30شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 31شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 32شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 33شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 34شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 35شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 36شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 37شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 38شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 39شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...40شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 41شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 42شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...43شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 44شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 45شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 46شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 47شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 48شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 49شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 50شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 51شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 52شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 53شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 54شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 55شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 56شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 57شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 58شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 59شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 60شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 61شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 62شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 63شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 64شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 65شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 66شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 67شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 68شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 69شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 70شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 71شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 72شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 73شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 74شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 75شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 76شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 77شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 78شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...79شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 80شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 81شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 82شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 83شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 84شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 85شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 86شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 87شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 88شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 89شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 90شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 91شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 92شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 93شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 94شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 95شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 96شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 97شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 98شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 99شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 100شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 101شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 102شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 103شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 104شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 105شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 106شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 107شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 108شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 109شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 110شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 111شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 112شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 113شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 114شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...115شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 116شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 117شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 118شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 119شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 120شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 121شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 122شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 123شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 124شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 125شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 126شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 127شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 128شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 129شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 130شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 131شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 132شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 133شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 134شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 135شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 136شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 137شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 138شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 139شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 140شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 141شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 142شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 143شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 144شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 145شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 146شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 147شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 148شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 149شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 150شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 151شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 152شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 153شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 154شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 155شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 156شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 157شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 158شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 159شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 160شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 161شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 162شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 163شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 164شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 165شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 166شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 167شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 168شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 169شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟170شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...171شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 172شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 173شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 174شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 175شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 176شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 177شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 178شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 179شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 180شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 181شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 182شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 183شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 184شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 185شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 186شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 187شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 188شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 189شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 190شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 191شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 192شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 193شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 194شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 195شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 196شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 197شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 198شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 199شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 200شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 201شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 202شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 203شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 204شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 205شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 206شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 207شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 208شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 209شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 210شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 211شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 212شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 213شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 214شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 215شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 216شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 217شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 218شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 219شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 220شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 221شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 222شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 223شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 224شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 225شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 226شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 227شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 228شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 229شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 230شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 231شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 232شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 233شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 234شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 235شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 236شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 237شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 238شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 239شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 240شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 241شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 242شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 243شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 244شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 245شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 246شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 247شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 248شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 249شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 250شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 251شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 252شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 253شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 254شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 255شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 256شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 257شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 258شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 259شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 260شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 261شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 262شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 263شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 264شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 265شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 266شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 267شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 268شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 269شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 270شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 271شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 272شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 273شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 274شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 275شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 276شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 277شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 278شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 279شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 280شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 281شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 282شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 283شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 284شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 285شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 286شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 287شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 288شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 289شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 290شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 291شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 292شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 293شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 294شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 295شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 296شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 297شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 298شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 299شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 300شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 301شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 302شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 303شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 304شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 305شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 306شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 307شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 308شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 309شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 310شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 311شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 312شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 313شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 314شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 315شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 316شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 317شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 318شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 319شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 320شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 321شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 322شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 323شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 324شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 325شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 326شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 327شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 328شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 329شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 330شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 331شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 332شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 333شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 334شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 335شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 336شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 337شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 338شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 339شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 340شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 341شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 342شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 343شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 344شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 345شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 346شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 347شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 348شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 349شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 350شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 351شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 352شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 353شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 354شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 355شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 356شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 357شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 358شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 359شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 360شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 361شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 362شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 363شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 364شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 365شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 366شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 367شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 368شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 369شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 370شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 371شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 372شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 373شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 374شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 375شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 376شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 377شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 378شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 379شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 380شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 381شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 382شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 383شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 384شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 385شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 386شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 387شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 388شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 389شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 390شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 391شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 392شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 393شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 394شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 395شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 396شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 397شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 398شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 399شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 400شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟401شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 402شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 403شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 404شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 405شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 406شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 407شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 408شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 409شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 410شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 411شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 412شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 413شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 414شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟415شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 416شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 417شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 418شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 419شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 420شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 421شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 422شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 423شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 424شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 425شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟426شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 427شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 428شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 429شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 430شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 431شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 432شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 433شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 434شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 435شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 436شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 437شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 438شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 439شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 440شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 441شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 442شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 443شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 444شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 445شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 446شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 447شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 448شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 449شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 450شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 451شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 452شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 453شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 454شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 455شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 456شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 457شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 458شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 459شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 460شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 461شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 462شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 463شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 464شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 465شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 466شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 467شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 468شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 469شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 470شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 471شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 472شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 473شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 474شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 475شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 476شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 477شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 478شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 479شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 480شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 481شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 482شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 483شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 484شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 485شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 486شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 487شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 488شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 489شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 490شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 491شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 492شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 493شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 494شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 495شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 496شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 497شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 498شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 499شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 500شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 501شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 502شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 503شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 504شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 505شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 506شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 507شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 508شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 509شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 510شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 511شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 512شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 513شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 514شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 515شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 516شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 517شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 518شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 519شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 520شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 521شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 522شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 523شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 524شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 525شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 526شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 527شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 528شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 529شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 530شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 531شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 532شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 533شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 534شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 535شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 536شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 537شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 538شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 539شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 540شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 541شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 542شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 543شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 544شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 545شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 546شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 547شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 548شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 549شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 550شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 551شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 552شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ