به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیرباعی هاشمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست

2190عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آن بت که خراب او سامریست
او قبله ما بصورت ظاهریست
در سجده او مباش کاهل زنهار
کاندر ره عشق کاهلی کافریست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست 2شمارهٔ ۸۴: آن بت که خراب او سامریست 3شمارهٔ ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است 4شمارهٔ ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست 5شمارهٔ ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است 6شمارهٔ ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت 7شمارهٔ ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست 8شمارهٔ ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست 9شمارهٔ ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست 10شمارهٔ ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست 11شمارهٔ ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است 12شمارهٔ ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است 13شمارهٔ ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست 14شمارهٔ ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست 15شمارهٔ ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است 16شمارهٔ ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است 17شمارهٔ ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت 18شمارهٔ ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست 19شمارهٔ ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است 20شمارهٔ ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست 21شمارهٔ ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست 22شمارهٔ ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست 23شمارهٔ ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم ا ...24شمارهٔ ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست 25شمارهٔ ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست 26شمارهٔ ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت 27شمارهٔ ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت 28شمارهٔ ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است 29شمارهٔ ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت 30شمارهٔ ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت 31شمارهٔ ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست 32شمارهٔ ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات 33شمارهٔ ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست 34شمارهٔ ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست 35شمارهٔ ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست 36شمارهٔ ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است 37شمارهٔ ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری اس ...38شمارهٔ ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست 39شمارهٔ ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست 40شمارهٔ ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف اس ...41شمارهٔ ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست 42شمارهٔ ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت 43شمارهٔ ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است 44شمارهٔ ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست 45شمارهٔ ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است 46شمارهٔ ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست 47شمارهٔ ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست 48شمارهٔ ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت 49شمارهٔ ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست 50شمارهٔ ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت 51شمارهٔ ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت 52شمارهٔ ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت 53شمارهٔ ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست 54شمارهٔ ۱۳۶: غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست 55شمارهٔ ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست 56شمارهٔ ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست 57شمارهٔ ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست 58شمارهٔ ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست 59شمارهٔ ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت 60شمارهٔ ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات 61شمارهٔ ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست 62شمارهٔ ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست 63شمارهٔ ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست 64شمارهٔ ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست 65شمارهٔ ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است 66شمارهٔ ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست 67شمارهٔ ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست 68شمارهٔ ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست 69شمارهٔ ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است 70شمارهٔ ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است 71شمارهٔ ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است 72شمارهٔ ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت 73شمارهٔ ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست 74شمارهٔ ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت 75شمارهٔ ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد 76شمارهٔ ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی ...77شمارهٔ ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست 78شمارهٔ ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست 79شمارهٔ ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست 80شمارهٔ ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست 81شمارهٔ ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست 82شمارهٔ ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست 83شمارهٔ ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست 84شمارهٔ ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست 85شمارهٔ ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست 86شمارهٔ ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست 87شمارهٔ ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست 88شمارهٔ ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت 89شمارهٔ ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست 90شمارهٔ ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت 91شمارهٔ ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است 92شمارهٔ ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت 93شمارهٔ ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت 94شمارهٔ ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است 95شمارهٔ ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است 96شمارهٔ ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است 97شمارهٔ ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است 98شمارهٔ ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست 99شمارهٔ ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت 100شمارهٔ ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است 101شمارهٔ ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست 102شمارهٔ ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است 103شمارهٔ ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست 104شمارهٔ ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ 105شمارهٔ ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ 106شمارهٔ ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود 107شمارهٔ ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند 108شمارهٔ ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد 109شمارهٔ ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود 110شمارهٔ ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد 111شمارهٔ ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد 112شمارهٔ ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا ...113شمارهٔ ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد 114شمارهٔ ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد 115شمارهٔ ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد 116شمارهٔ ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد 117شمارهٔ ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد 118شمارهٔ ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند 119شمارهٔ ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود 120شمارهٔ ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود 121شمارهٔ ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد 122شمارهٔ ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد 123شمارهٔ ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود 124شمارهٔ ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود 125شمارهٔ ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود 126شمارهٔ ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود 127شمارهٔ ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید 128شمارهٔ ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد 129شمارهٔ ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود 130شمارهٔ ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید 131شمارهٔ ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد 132شمارهٔ ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد 133شمارهٔ ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد 134شمارهٔ ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود 135شمارهٔ ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود 136شمارهٔ ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد 137شمارهٔ ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد 138شمارهٔ ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد 139شمارهٔ ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد 140شمارهٔ ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد 141شمارهٔ ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد 142شمارهٔ ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد 143شمارهٔ ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید 144شمارهٔ ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود 145شمارهٔ ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند 146شمارهٔ ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد 147شمارهٔ ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند 148شمارهٔ ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد 149شمارهٔ ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود 150شمارهٔ ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد 151شمارهٔ ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد 152شمارهٔ ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود 153شمارهٔ ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید 154شمارهٔ ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود 155شمارهٔ ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند 156شمارهٔ ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد 157شمارهٔ ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد 158شمارهٔ ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود 159شمارهٔ ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد 160شمارهٔ ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد 161شمارهٔ ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود 162شمارهٔ ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد 163شمارهٔ ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود 164شمارهٔ ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند 165شمارهٔ ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد 166شمارهٔ ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند 167شمارهٔ ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟168شمارهٔ ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده ا ...169شمارهٔ ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود 170شمارهٔ ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند 171شمارهٔ ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند 172شمارهٔ ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود 173شمارهٔ ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند 174شمارهٔ ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید 175شمارهٔ ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد 176شمارهٔ ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو میآید 177شمارهٔ ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد 178شمارهٔ ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد 179شمارهٔ ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود 180شمارهٔ ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد 181شمارهٔ ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید 182شمارهٔ ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد 183شمارهٔ ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد 184شمارهٔ ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود 185شمارهٔ ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود 186شمارهٔ ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد 187شمارهٔ ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند 188شمارهٔ ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند 189شمارهٔ ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد 190شمارهٔ ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد 191شمارهٔ ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد 192شمارهٔ ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود 193شمارهٔ ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند 194شمارهٔ ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود 195شمارهٔ ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود 196شمارهٔ ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود 197شمارهٔ ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود 198شمارهٔ ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود 199شمارهٔ ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند 200شمارهٔ ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود 201شمارهٔ ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد 202شمارهٔ ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد 203شمارهٔ ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود 204شمارهٔ ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود 205شمارهٔ ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد 206شمارهٔ ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند 207شمارهٔ ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد 208شمارهٔ ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد 209شمارهٔ ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد 210شمارهٔ ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد 211شمارهٔ ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد 212شمارهٔ ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند 213شمارهٔ ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد 214شمارهٔ ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند 215شمارهٔ ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد 216شمارهٔ ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود 217شمارهٔ ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد 218شمارهٔ ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود 219شمارهٔ ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد 220شمارهٔ ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد 221شمارهٔ ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد 222شمارهٔ ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند 223شمارهٔ ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود 224شمارهٔ ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود 225شمارهٔ ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند 226شمارهٔ ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند 227شمارهٔ ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود 228شمارهٔ ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود 229شمارهٔ ۳۱۱: می باده فروش داد و زر میطلبد 230شمارهٔ ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد 231شمارهٔ ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود 232شمارهٔ ۳۱۴: در روی جوانان نظری میباید 233شمارهٔ ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد 234شمارهٔ ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد 235شمارهٔ ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود 236شمارهٔ ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد 237شمارهٔ ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود 238شمارهٔ ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند 239شمارهٔ ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد 240شمارهٔ ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد 241شمارهٔ ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید 242شمارهٔ ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود 243شمارهٔ ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود 244شمارهٔ ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد 245شمارهٔ ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود 246شمارهٔ ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود 247شمارهٔ ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد 248شمارهٔ ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد 249شمارهٔ ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد 250شمارهٔ ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند 251شمارهٔ ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند 252شمارهٔ ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود 253شمارهٔ ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود 254شمارهٔ ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود 255شمارهٔ ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد 256شمارهٔ ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد 257شمارهٔ ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود 258شمارهٔ ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد 259شمارهٔ ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند 260شمارهٔ ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد 261شمارهٔ ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند 262شمارهٔ ۳۴۴: از بسکه دلم پیام او میشنود 263شمارهٔ ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد 264شمارهٔ ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند 265شمارهٔ ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد 266شمارهٔ ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید 267شمارهٔ ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید 268شمارهٔ ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود 269شمارهٔ ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود 270شمارهٔ ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد 271شمارهٔ ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند 272شمارهٔ ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند 273شمارهٔ ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید 274شمارهٔ ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود 275شمارهٔ ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد 276شمارهٔ ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود 277شمارهٔ ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود 278شمارهٔ ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند 279شمارهٔ ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود 280شمارهٔ ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود 281شمارهٔ ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود 282شمارهٔ ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد 283شمارهٔ ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد 284شمارهٔ ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد 285شمارهٔ ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد 286شمارهٔ ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود 287شمارهٔ ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند 288شمارهٔ ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد 289شمارهٔ ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود 290شمارهٔ ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند 291شمارهٔ ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود 292شمارهٔ ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود 293شمارهٔ ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود 294شمارهٔ ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد 295شمارهٔ ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد 296شمارهٔ ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود 297شمارهٔ ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود 298شمارهٔ ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند 299شمارهٔ ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد 300شمارهٔ ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود 301شمارهٔ ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید 302شمارهٔ ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد 303شمارهٔ ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد 304شمارهٔ ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد 305شمارهٔ ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر 306شمارهٔ ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر 307شمارهٔ ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار 308شمارهٔ ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر 309شمارهٔ ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار 310شمارهٔ ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار 311شمارهٔ ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر 312شمارهٔ ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر 313شمارهٔ ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار 314شمارهٔ ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر 315شمارهٔ ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر 316شمارهٔ ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر 317شمارهٔ ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر 318شمارهٔ ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار 319شمارهٔ ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر 320شمارهٔ ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر 321شمارهٔ ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر 322شمارهٔ ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر 323شمارهٔ ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر 324شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر 325شمارهٔ ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر 326شمارهٔ ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر 327شمارهٔ ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر 328شمارهٔ ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار 329شمارهٔ ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز 330شمارهٔ ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز 331شمارهٔ ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز 332شمارهٔ ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز 333شمارهٔ ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز 334شمارهٔ ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز 335شمارهٔ ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز 336شمارهٔ ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز 337شمارهٔ ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس 338شمارهٔ ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس 339شمارهٔ ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس 340شمارهٔ ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس 341شمارهٔ ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس 342شمارهٔ ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس 343شمارهٔ ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش 344شمارهٔ ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش 345شمارهٔ ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش 346شمارهٔ ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش 347شمارهٔ ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش 348شمارهٔ ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش 349شمارهٔ ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش 350شمارهٔ ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش 351شمارهٔ ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش 352شمارهٔ ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش 353شمارهٔ ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش 354شمارهٔ ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش 355شمارهٔ ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ 356شمارهٔ ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ 357شمارهٔ ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف 358شمارهٔ ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف 359شمارهٔ ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف 360شمارهٔ ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک 361شمارهٔ ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک 362شمارهٔ ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک 363شمارهٔ ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ 364شمارهٔ ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل 365شمارهٔ ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال 366شمارهٔ ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 367شمارهٔ ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل 368شمارهٔ ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال 369شمارهٔ ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل 370شمارهٔ ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل 371شمارهٔ ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول 372شمارهٔ ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل 373شمارهٔ ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل 374شمارهٔ ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال 375شمارهٔ ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم 376شمارهٔ ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم 377شمارهٔ ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم 378شمارهٔ ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم 379شمارهٔ ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم 380شمارهٔ ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم 381شمارهٔ ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم 382شمارهٔ ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم 383شمارهٔ ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم 384شمارهٔ ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام 385شمارهٔ ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم 386شمارهٔ ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم 387شمارهٔ ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم 388شمارهٔ ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم 389شمارهٔ ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم 390شمارهٔ ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم 391شمارهٔ ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم 392شمارهٔ ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام 393شمارهٔ ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم 394شمارهٔ ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم 395شمارهٔ ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم 396شمارهٔ ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام 397شمارهٔ ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم 398شمارهٔ ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟399شمارهٔ ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم 400شمارهٔ ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام 401شمارهٔ ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم 402شمارهٔ ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام 403شمارهٔ ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم 404شمارهٔ ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم 405شمارهٔ ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم 406شمارهٔ ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم 407شمارهٔ ۴۸۹: در بند کسی فتاده ازسادگیم 408شمارهٔ ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام 409شمارهٔ ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم 410شمارهٔ ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم 411شمارهٔ ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم 412شمارهٔ ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟413شمارهٔ ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم 414شمارهٔ ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم 415شمارهٔ ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم 416شمارهٔ ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم 417شمارهٔ ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم 418شمارهٔ ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم 419شمارهٔ ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم 420شمارهٔ ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم 421شمارهٔ ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم 422شمارهٔ ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام 423شمارهٔ ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟424شمارهٔ ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم 425شمارهٔ ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم 426شمارهٔ ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم 427شمارهٔ ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم 428شمارهٔ ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم 429شمارهٔ ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم 430شمارهٔ ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم 431شمارهٔ ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان 432شمارهٔ ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین 433شمارهٔ ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان 434شمارهٔ ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین 435شمارهٔ ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن 436شمارهٔ ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن 437شمارهٔ ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان 438شمارهٔ ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن 439شمارهٔ ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان 440شمارهٔ ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن 441شمارهٔ ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین 442شمارهٔ ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن 443شمارهٔ ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین 444شمارهٔ ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن 445شمارهٔ ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن 446شمارهٔ ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین 447شمارهٔ ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران 448شمارهٔ ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون 449شمارهٔ ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن 450شمارهٔ ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن 451شمارهٔ ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن 452شمارهٔ ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن 453شمارهٔ ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن 454شمارهٔ ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من 455شمارهٔ ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن 456شمارهٔ ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران 457شمارهٔ ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن 458شمارهٔ ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان 459شمارهٔ ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان 460شمارهٔ ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان 461شمارهٔ ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان 462شمارهٔ ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن 463شمارهٔ ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من 464شمارهٔ ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن 465شمارهٔ ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون 466شمارهٔ ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو 467شمارهٔ ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو 468شمارهٔ ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو 469شمارهٔ ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو 470شمارهٔ ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او 471شمارهٔ ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو 472شمارهٔ ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو 473شمارهٔ ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو 474شمارهٔ ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو 475شمارهٔ ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو 476شمارهٔ ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو 477شمارهٔ ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو 478شمارهٔ ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو 479شمارهٔ ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه 480شمارهٔ ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره 481شمارهٔ ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه 482شمارهٔ ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده 483شمارهٔ ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه 484شمارهٔ ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه 485شمارهٔ ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه 486شمارهٔ ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به 487شمارهٔ ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه 488شمارهٔ ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه 489شمارهٔ ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی 490شمارهٔ ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی 491شمارهٔ ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی 492شمارهٔ ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری 493شمارهٔ ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری 494شمارهٔ ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری 495شمارهٔ ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی 496شمارهٔ ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی 497شمارهٔ ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی 498شمارهٔ ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای 499شمارهٔ ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی 500شمارهٔ ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی 501شمارهٔ ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری 502شمارهٔ ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی 503شمارهٔ ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی 504شمارهٔ ۵۸۶: من گر چه نمیزنم دم از دانایی 505شمارهٔ ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی 506شمارهٔ ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی 507شمارهٔ ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی 508شمارهٔ ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی 509شمارهٔ ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی 510شمارهٔ ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی 511شمارهٔ ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی 512شمارهٔ ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی 513شمارهٔ ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری 514شمارهٔ ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی 515شمارهٔ ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی 516شمارهٔ ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی 517شمارهٔ ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی 518شمارهٔ ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی 519شمارهٔ ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری 520شمارهٔ ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری 521شمارهٔ ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته یی 522شمارهٔ ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری 523شمارهٔ ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی 524شمارهٔ ۶۰۶: پروانه صفت اهلی اگر سوخته یی 525شمارهٔ ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی 526شمارهٔ ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی 527شمارهٔ ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی 528شمارهٔ ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی 529شمارهٔ ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی 530شمارهٔ ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی 531شمارهٔ ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی 532شمارهٔ ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی 533شمارهٔ ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی 534شمارهٔ ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی 535شمارهٔ ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی 536شمارهٔ ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی 537شمارهٔ ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی 538شمارهٔ ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری 539شمارهٔ ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری 540شمارهٔ ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی 541شمارهٔ ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی 542شمارهٔ ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی 543شمارهٔ ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی 544شمارهٔ ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی 545شمارهٔ ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی 546شمارهٔ ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی 547شمارهٔ ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری 548شمارهٔ ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی 549شمارهٔ ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی 550شمارهٔ ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ